شما زمانی در چلسی بازی می‌کردید که مالکیت این باشگاه در اختیار رومن آبراموویچ بود. او چگونه شخصیتی داشت؟
استثنایی و عاشق فوتبال بود. برای من، فوتبال معنای زندگی‌ است و برای آبراموویچ هم همین‌طور بود. او همیشه دربارهٔ تاکتیک‌ها می‌پرسید و علاقه‌مند بود بداند چرا یک کار به شیوه‌ای خاص انجام می‌شود و نه به شکل دیگر. بارها مرا به شام دعوت می‌کرد؛ با خودش و همسرش.

 آبراموویچ چگونه شما را برای پیوستن به چلسی متقاعد کرد؟
خب، پول زیادی داشت (با خنده) اما چیزی که بیشتر از همه تأثیر گذاشت، این بود که واقعاً می‌خواست من به چلسی بیایم. این احساس برای من مهم بود و در تصمیم‌گیری‌ام نقش داشت. خوشحالم که در دوره‌ای برای چلسی بازی کردم که این باشگاه به یکی از مشهورترین تیم‌های جهان تبدیل شد.

به‌ نظر شما، آبراموویچ جذاب‌تر است یا فلورنتینو پرس؟
این دو شخصیت با یکدیگر فرق دارند. هر دو نقش بزرگی در زندگی من ایفا کردند. دو تاجر بزرگ، دو مدیر برجسته که فوتبال را واقعاً می‌فهمند.

آیا چلسی بدون آبراموویچ افت کرده است؟
فوتبال تغییر کرده و نگرش به بیزینس هم همین‌طور. مدیریت جدید دیدگاه خودش را دارد اما من خوشحالم که آبراموویچ رئیس من بود. به لطف او چلسی به یک برند جهانی تبدیل شد.

چه چیزی در فوتبال مدرن ماکلله را آزار می‌دهد؟
آن دوران حال‌ و هوای خاص خودش را داشت. نسل امروز با چالش‌هایی روبرو است که ما تجربه نکردیم. موبایل، تکنولوژی، شبکه‌های اجتماعی. همه این‌ها باعث حواس‌پرتی می‌شوند. ما هنوز به یاد داریم که چقدر گرم و صمیمی با هم‌تیمی‌ها وقت می‌گذراندیم. چیزی که خیلی آزارم می‌دهد VAR است. به‌نظرم زیبایی فوتبال را گرفته و آن را خراب کرده است.

 آیا ناراحت نیستید که تازه حالا، پس از بردن توپ طلا توسط رودری، جایگاه واقعی هافبک دفاعی شناخته شده است؟
مهمترین نکته این است که می‌دانم بازیکن خوبی بودم. رسانه‌ها همیشه بیشتر جذب بازیکنان هجومی و ستاره‌های نمایشی می‌شوند. من بعد از پایان دوران حرفه‌ای‌ام مورد تقدیر قرار گرفتم. وقتی رودری توپ طلا برد، فقط خوشحال شدم. لیاقتش را داشت.

انتهای پیام/