به گزارش خبرگزاری مهر، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری در گزارشی به افتخارات محمود نامجو وزنه‌بردار پیشکسوت ایران پرداخت.

فدراسیون جهانی نوشت:
پس از جنگ جهانی دوم و در دهه ۱۹۵۰، ایران یکی از بهترین وزنه‌برداران تاریخ خود یعنی محمود نامجو را داشت.

او در سال ۱۹۱۸ در رشت (در ساحل دریای خزر) به دنیا آمد و در سال ۱۹۳۷ به تهران نقل مکان کرد و به‌عنوان نجار شروع به کار کرد. با وجود وزن کم (او در دسته ۵۶ کیلوگرم رقابت می‌کرد)، بسیار قوی بود و در باشگاهی نزدیک محل کارش به وزنه‌برداری روی آورد. هم‌زمان در رشته بدن‌سازی نیز شرکت می‌کرد، اما این در وزنه‌برداری بود که به ستاره‌ای در کشور تبدیل شد.

در بازی‌های المپیک ۱۹۴۸ لندن، نخستین حضور المپیکی خود را تجربه کرد، اما با رکوردهای خود به مقام پنجم رسید. در دو دوره بعدی یعنی هلسینکی ۱۹۵۲ و ملبورن ۱۹۵۶، عملکرد بهتری داشت؛ در فنلاند دوم شد و در استرالیا مدال برنز گرفت.

دستاوردهای او در مسابقات قهرمانی جهان حتی چشم‌گیرتر بود؛ سه مدال طلا در سال‌های ۱۹۴۹، ۱۹۵۰ و ۱۹۵۱، یک نقره در ۱۹۵۴ و دو برنز در سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۵۷ (که دومی در تهران برگزار شد و در آنجا بهترین مجموع خود را در رقابت‌های جهانی ثبت کرد.

با دو حضور دیگر روی سکو در بازی‌های آسیایی – مقام اول در ۱۹۵۱ و دوم در ۱۹۵۸ – نامجو در ثبت رکوردهای جهانی نیز بسیار موفق بود. او در طول دوران حرفه‌ای‌اش ۱۱ رکورد جهانی را بهبود بخشید؛ سه رکورد در یک‌ضرب، پنج رکورد در دوضرب، و سه رکورد در مجموع سه حرکت.

با مدال طلایی که در سال ۱۹۴۹ به دست آورد، او نخستین قهرمان جهانی ایران در وزنه‌برداری شد (در سطح المپیک، این افتخار در سال ۱۹۶۸ به نصیری تعلق گرفت) و آغازگر سنتی از افتخارات بزرگ برای کشور در این رشته ورزشی شد.

در سال ۱۹۶۰، او تلاش کرد تا برای بازی‌های المپیک رم انتخاب شود اما موفق نشد در چهارمین دوره المپیکش شرکت کند.

محمود نامجو در سال ۱۹۸۹ و در سن ۷۰ سالگی درگذشت.