به گزارش خبرگزاری تسنیم، بقیع یک تاریخ خاطره است؛ تاریخی سرشار از حیات؛ تاریخی به وسعت شکوه  اسلام.

بقیع؛ آرامستانی است که به جز چهار نور الهی و چهار پیشوای معصوم، تعداد زیادی از اصحاب پیامبر(ص)، بستگان و همسران و فرزندانش در آن آرامیده‌اند و هر سنگ قبری را که نشان کنی، پشت آن دریایی از خاطره نشسته؛ خاطراتی که با اسلام پیونده خورده‌ است.

اگر زائر سرزمین وحی بودید و توفیق زیارت بقیع و اهل قبورش برایتان حاصل شد، به دختران مومنِ پیامبر(ص) و خدیجه کبری(س) هم سری بزنید؛ به زینب و ام‌کلثوم و رقیه، که فداکاری‌ها و از خودگذشتگی‌ها کردند و رنج‌های زیادی به‌تبع پدر و مادرشان در راه اسلام کشیدند و صدمات روحی و جسمی فراوانی متحمل شده‌اند.

آنطور که نشریه زائرِ امور حج و زیارت نوشته است: آنها فخر پدر بودند و هیچگاه لغزشی که موجبات سرافکندگی رسول خدا (ص) را پدید آورد، از آنها سر نزد.

اما اگر خواستید به سراغ این دختران نازنین رسول خدا (ص) بروید، یادتان باشد که قبر آنها درست در مقابل ورودیِ بقیع است و چشم‌اندازش مسجد حضرت رسول خداست که از دور دست پیداست. 

می‌توانید در قسمت بالای سر آنها بایستید؛ همان‌جایی که حتماً رسول خدا (ص) بارها و بارها ایستاده و برای دختران عزیزش دعا خوانده است. بقعه و بارگاه ساده‌ای که در گذشته روی قبور آنها بود،‌ تخریب شده است، اما شاید بتوان با کمی دقت حدود آرامگاه آنها را پیدا کرد.

عمر هیچ یک از این بزرگواران از سی سال تجاوز نکرده و هر سه بانو پیش از آن که به سی سالگی برسند، دار فانی را وداع گفتند.

نخست ام‌کلثوم (قبر میانی) دیده از جهان فروبست. سپس رقیه (خواهر کوچکتر) وفات یافت و در آخر نوبت به زینب (خواهر بزرگتر) رسید.

رقیه از ام‌کلثوم کوچکتر بود. او را پشت سر وی دفن کردند. زینب از همه دختران پیغمبر (ص) بزرگتر بود. او را جلوی روی ام‌اکثوم به خاک سپردند. ترتیب سنی آنها در قرار گرفتن رو به قبله رعایت شده است. حضرت فاطمه (س) از هر سه خواهرش کوچکتر بوده و چهارمین فرزند حضرت رسول(ص) به شمار می‌رفت و چنانکه می‌دانیم عمر ایشان از خواهرانش کوتاه‌تر بوده است.

پیوندی که برای خدا گسست و برای خدا بسته شد

زینب (ص)؛ یعنی خواهر بزرگتر، همسر ابوالعاص‌بن‌ربیع بود و این دو یکدیگر را بسیار دوست داشتند. اما زمانی که آیه حرمت ازدواج زن مسلمان با مرد مشرک نازل شد، از همسرش جدا شد و به پدرش در مدینه پیوست.

در جنگ بدر، ابوالعاص دستگیر می‌شود و زینب که او را دوست داشت، گردبندی را که خدیجه به هنگام ازدواجش از گردن خود گشوده بود و به گردن دخترش آویخته بود را به عنوان فدیه برای آزادی شوهرش می‌فرستد.

پیغمبر (ص) که چشمش به گردن خدیجه می‌افتد، اشک در چشمانش حلقه زده و می‌گوید: «گردنبندش را پس بفرستید و اسیرش را رها کنید». 

ابوالعاص به مکه باز می‌گردد، اما پس از چندی به مدینه می‌آید و به خانه زینب می‌رود و پناهنده می‌شود. 

زینب پس از نماز صبح در مسجد رسول‌الله (ص) از جای خود برمی‌خیزد و می‌گوید ای مردم، من ابوالعاص‌بن‌ربیع را پناه داده‌ام». 

با گذشت چند روز ابوالعاص به نزد پیغمبر (ص) می‌رود، اسلام می‌آورد و بیعت می‌کند. پیغمبر (ص) دوباره زینب را به همسری او در می‌آورد. 

وفات ام‌کلثوم درست هنگام بازگشت پیروزمندانه پیغمبر (ص) از جنگ بدر بوده است. 

رقیه نیز در سال ششم یا پنجم هجری پس از جنگ خندق فوت کرد.

هر سه خواهر زیر یک سقف

از گفتار نویسندگان در قرن‌هاى اخیر، معلوم مى‌شود علاوه بر این که این سه دختر پیامبر (ص) در بقیع دفن شده‌اند، همه آنها در یک محل و زیر یک سقف و داخل گنبد و بارگاهى قرار داشته‌اند و قبر هر سه نفر داخل یک ضریح قرار داشته است.

سید اسماعیل مرندى که در آخر سال 1255 ه. ق حرمین را زیارت کرده است، در مورد گنبد و بارگاه‌هاى موجود در آن تاریخ مى‌گوید: «و دیگر قبه بنات حضرت رسول خدا (ص) است که همه در یک ضریح‌اند؛ به قول اهل سنت، رقیه، ام‌کلثوم و زینب، دختران رسول (ص) هستند.

فرهاد میرزا مى‌نویسد: «در برگشتن، بنات رسول الله (ص) رقیه، ام‌کلثوم و زینب را زیارت کردم که در یک بُقعه است».

ابراهیم رفعت پاشا از وضع موجود بقیع در زمان خویش و قبل از تخریب آثار آن، عکسى را ارائه مى‌دهد که تعدادى از قبه‌ها در این عکس مشاهده مى‌شود و آنها را به این ترتیب معرفى مى‌کند: «گنبدى که در سمت راست بیننده واقع شده، گنبد حرم ابراهیم، دومى قبه عقیل، قبه سوّم متعلق به همسران پیامبر (ص) و چهارمین قبّه متعلق به دختران آن حضرت؛ رقیه، ام‌کلثوم، و زینب است».

على حافظ که از نویسندگان متأخر است، محل این حرم و قبور دختران پیامبر (ص) را چنین معرفى مى‌کند: « «به فاصله ده متر و در سمت غرب، قبور همسران پیامبر (ص) و در کنار راه باریکه سیمانى قبور دختران پیامبر (ص) را مشاهده مى‌کنید و آنها عبارتند از ام کلثوم، رقیه و زینب.»

انتهای پیام/