به گزارش خبرگزاری تسنیم، در بهار سال 1945 همزمان با عملیات نهایی ارتش سرخ برای تصرف برلین، پایتخت آلمان هدف حمله قرار گرفت. در دوم ماه می، فرمانده پادگان برلین تسلیم شد و سند تسلیم را در ستاد ارتش هشتم گارد به امضا رساند.

به مناسبت هشتادمین سالگرد این پیروزی که نمادی از غلبه زندگی بر مرگ و سرآغاز بازسازی اروپا بود، مروری می‌کنیم بر چگونگی احیای مسابقات اتومبیلرانی در اواخر دهه 1940، همزمان با فروپاشی نازی‌ها.

پیش از جنگ، مسابقات اتومبیلرانی یکی از سرگرمی‌های پرطرفدار اروپاییان بود. سکوهای تماشا مملو از هواداران می‌شد، رانندگان در جایگاه ستارگان قرار داشتند و خودروها، با طراحی خیره‌کننده و موتورهای غرّان، همچون آثار هنری جلوه‌گری می‌کردند اما با آغاز جنگ، بسیاری از پیست‌ها و خودروها نابود شدند و تنها در آمریکا این ورزش به رشد خود ادامه داد. با این‌ حال، برخی تجهیزات از دوران پیش از جنگ باقی مانده بودند. به محض پایان جنگ جهانی دوم، موریس مستیویر، مکانیکی که از سال 1931 به رانندگی حرفه‌ای روی آورده بود و در سال 1937 به ریاست انجمن رانندگان فرانسه (AGACI) رسید، ایده برگزاری مسابقات جدید را مطرح کرد.

پاریس، شهری که در طول جنگ کمترین آسیب را دیده بود، به عنوان محل برگزاری این مسابقه انتخاب شد. پیست 2.8 کیلومتری مسابقه در کوچه‌ پس‌کوچه‌های جنگل بولونی (Bois de Boulogne) طراحی شد. خط شروع در مقابل «پاویون رویال» قرار داشت؛ جایی که مسیر عریضی گروه خودروها را به سمت یک پیچ تند هدایت می‌کرد که جایگاه تماشاگران نیز در آن حوالی نصب شده بود. رانندگان سپس وارد خیابان «استحکامات» می‌شدند و در ادامه از یک مسیر مستقیم طولانی در میان ساختمان‌های مسکونی منطقه شانزدهم عبور کرده، به پورت دولاموئت می‌رسیدند. پس از آن، یک ترمزگیری شدید پیش از پیچ جنوبی لازم بود که خودروها را وارد بخش باریک و پیچ‌ در‌ پیچ مسیر می‌کرد؛ خطرناک‌ترین نقطه پیست که کوچک‌ترین برخوردی می‌توانست عواقب ناگواری به همراه داشته باشد.

در 9 سپتامبر 1945 تنها پنج ماه پس از تسلیم آلمان نازی و یک ماه پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی 200 هزار تماشاگر در پارک بولونی گرد آمدند تا شاهد برگزاری سه مسابقه باشند. نخستین مسابقه، «جام رابرت بنوا» بود؛ بنوا، راننده برجسته فرانسوی، در تمامی مسابقات قهرمانی جهان AIACR به‌ جز ایندیاناپولیس در سال 1927 موفق به کسب پیروزی شده بود. این موفقیت باعث شد برند «دلاژ» نیز در کنار آلفا رومئو و بوگاتی، عنوان قهرمانی را تصاحب کند. دو سال بعد، بنوا به همراه آتیلیو مارینونی مسابقه 24 ساعته اسپا را نیز فتح کرد.

در طول جنگ، بنوا از رهبران برجسته مقاومت فرانسه شد. او چندین بار توسط نازی‌ها دستگیر اما موفق به فرار شد. با این حال، در سال 1944 هنگامی‌ که برای دیدار با مادر بیمارش به خانه بازگشت، توسط گشتاپو دستگیر شد و به اردوگاه کار اجباری بوخنوالد فرستاده شد، جایی که در 11 سپتامبر تحت شکنجه جان سپرد.

در «جام رابرت بنوا» خودروهایی با موتور حداکثر 1.5 لیتر اجازه شرکت داشتند و در نهایت آلدو گوردینی با خودروی سیمکا پیروز میدان شد. در خط پایان، همسر بنوا از او استقبال کرد.

در مسابقه دوم، «جام آزادی» (Liberation Cup)، خودروهایی با موتورهای 1500 سی‌سی سوپرشارژ و یا دو لیتری تنفس طبیعی حضور یافتند. هنری لووو، راننده پاریسی با مازراتی خود پیروز شد و یک دور جلوتر از آگوست ویلوت از خط پایان عبور کرد.

در این بین رویداد اصلی «جام زندانیان» بود؛ مسابقه‌ای با حضور قدرتمندترین خودروها و موتورهای سه لیتری. از چهره‌های برجسته این مسابقه می‌توان به ریموند سامر از تیم تالبوت و ژان پیر ویمیل از تیم بوگاتی اشاره کرد. جالب آن‌که هر دو، همچون بنوا در زمان جنگ از اعضای فعال مقاومت فرانسه بودند.

حضور ویمیل در مسابقه تا آخرین لحظات در هاله‌ای از ابهام قرار داشت. او که پس از جنگ به نیروی هوایی فرانسه پیوسته بود، برای شرکت در مسابقه به مجوز رسمی نیاز داشت و این موضوع باعث شد تا در مراحل ابتدایی مسابقه غایب باشد. با این حال، ویمیل دقایقی پس از شروع مسابقه به بوآ دو بولونی رسید. با تصمیم مسئولان، او به عنوان آخرین شرکت‌کننده از جایگاه شانزدهم مسابقه را آغاز کرد. اما آیا این مانع او شد؟

در دور اول، ویمیل به مقام چهارم رسید، در دور دوم در جایگاه دوم قرار گرفت و در دور سوم به عقب خودروی سامر چسبید. در دور چهارم، او پیشتاز شد و فاصله‌اش را بیش از یک دقیقه افزایش داد و در نهایت با اقتدار پیروز میدان شد. سامر دوم شد و یوجین چابود با خودروی دلاهه که سه دور از برنده عقب افتاده بود، مقام سوم را کسب کرد. در این مسابقه همچنین موریس ترینتینیان، فیلیپ اتانسلین و پیر لوگ نیز حضور داشتند؛ افرادی که 10 سال بعد در بدترین سانحه تاریخ ورزش‌های موتوری جان باختند.

مسابقات برگزار شده در بوآ دوبولونی موفقیتی بزرگ محسوب می‌شد و به بازگشت ورزش‌های موتوری به اروپا انجامید. در سال 1946، فصل کامل گرندپری با 20 مسابقه برگزار شد. نخستین مسابقه، گرندپری نیس، در ماه آوریل برگزار شد که لوئیجی ویلورسی در آن به پیروزی رسید. سامر دو پیروزی دیگر به دست آورد و در 30 می مسابقه‌ای دیگر در بوآ دو بولونی با نام «جام پاریس» برگزار شد که بار دیگر ژان پیر ویمیل فاتح آن بود. ویمیل تا پایان سال دو پیروزی دیگر نیز کسب کرد اما سامر با پنج پیروزی او را پشت سر گذاشت.

در سال 1947، مسابقات گرندپری گسترش یافت. چهار مسابقه از سوی فدراسیون جهانی اتومبیلرانی (FIA) به عنوان گرندپری رسمی تحت مقررات تازه‌ تدوین‌ شده «فرمول یک» برگزار شد که زمینه‌ساز برگزاری نخستین فصل رسمی مسابقات قهرمانی جهان در سال 1950 شد. ویمیل نیز در سال 1947 دو مورد از آن چهار گرندپری را برد. با این حال او نتوانست در مسابقات رسمی فرمول یک شرکت کند؛ چرا که در ژانویه 1949 حین تمرین پیش از گرندپری بوینس‌آیرس جان خود را از دست داد. 

ژان پیر ویمیل در گورستان پاسی پاریس به خاک سپرده شد و یادبودی از او در جنگل بولونی ساخته شده است.

انتهای پیام/