برترین‌ها: شب گذشته جهان شاهد یک نمایش رشک‌برانگیز بود، نمایشی که برای آن‌ها که ندیدند احتمالا به حسرتی ابدی بدل خواهد شد آن‌ها که دیدند تا سال‌های سال خاطرات آن را مرور خواهند کرد، نمایشی که هیچ کدام اط طرفین قصد تسلیم شدن نداشتند و دست‌آخر افعی‌های شهر میلان گوی سبقت را ربودند و به فینال اروپا رفتند. 

اما در میان جذابیت‌های این بازی نکته‌ای بود که در دقیقه نودودوم خودنمایی کرد، همانجایی که توپ به طاق دروازه بارسا چسبید تا کاخ آرزوهای فیلک و شاگردانش ویران شود، همانجا که کهنه‌سرباز اینتر از قلب دفاع کوچ کرد تا ناجی تیمش شود، همانجا که عشق بر هر چیزی غلبه می‌کند.

ستاره اینتر که دوبار بیماری سرطان را شکست داد

او سال‌ها پیش، در ۲۰۱۳، وقتی به اجبار ساسولو را ترک کرد تا برای سرطان بیضه شیمی‌درمانی کند، هرگز فکر نمی‌کرد که روزی در چنین نقطه‌ای از تاریخ فوتبال بایستد. صبح‌ها را با دیدن سریال «دکتر هاوس» سپری می‌کرد، عصرها کمی می‌خوابید، شب‌ها به کلوپ‌های شبانه می‌رفت و تا ۷ صبح از زندگی می‌گریخت. دیگر طعم غذا را حس نمی‌کرد، گاهی اصلاً غذا نمی‌خورد، و حتی خوابش نمی‌برد. سبک زندگی‌اش هیچ شباهتی به قهرمانان ورزشی نداشت. اما سرطان دوباره برگشت، این بار نه فقط برای نابود کردن بدنش، که برای نجات دادن روحش. آچربی بعدها گفت: «سرطان زندگی من را نجات داد. از خدا به خاطرش متشکرم.»

او شروع کرد به درمان روانی، شروع کرد به تمرین کردن، به فکر کردن به آینده. دیگر شب‌ها در کلوپ نبود، عصرها را در خانه، در آرامش سپری می‌کرد. از سایه خودش می‌ترسید، اما آن ترس تبدیل به انگیزه شد. آچربی از دل لیگ‌های پایین ایتالیا آمد، از عشق به پدرش که پیش از رسیدن او به میلان درگذشت، از کابوس‌های گذشته، از چالش‌های بی‌پایان و بالاخره به قلب دفاع اینتر و تیم ملی ایتالیا تبدیل شد. تتوی پشتش، دو بال بزرگ پرنده، گواهی است بر پرواز دوباره‌اش. دیگران به او لقب «لئون» داده‌اند: شیر.

و چه شب باشکوهی بود برای پرواز دوباره این شیر.وقتی رافینیا در دقایق پایانی گل سوم را زد و بارسا پیش افتاد، به نظر می‌رسید که رؤیای اینتر به پایان رسیده. اما نه برای مردی که از مرگ بازگشته، نه برای کسی که سرطان را شکست داده، نه برای آچربی. دقیقه ۳+۹۰، در لحظه‌ای که جوزپه مه‌آتزا در سکوتی مرگبار فرورفته بود، پاس دامفریز رسید و آچربی همانند ققنوسی از خاکستر برخاست، با ضربه شگفت‌انگیزش تور دروازه را لرزاند و دنیا را به انفجار کشاند.

یاسین معصومی، خبرنگار حوزه فوتبال درباره او نوشت: "وقتی اینتر با نتیجه ۳-۲ تو خونه عقب افتاد، نیاز به کسی داشت که خودش طعم امید رو چشیده باشه؛ اسمی که ۲ بار سرطان رو شکست داد و قبل از ۳۰ سالگی، تو کارنامه‌اش چیزی نبود اما بعدش، قهرمان یورو شد، به فینال سی‌ال رسید و حالا دلیل اصلی برد تیمش جلوی بارساست: این شما و این آقای آچربی!"

آچربی دیشب فقط گل نزد. او گذشته‌اش را به رخ کشید، بر پیشانی‌اش زخم‌های زندگی بود، روی دوشش بال‌های تتو شده و پشت چشمانش هزار شب اشک و سکوت. او نماینده کسانی بود که شکست نمی‌خورند، حتی وقتی همه چیز از دست رفته به نظر می‌رسد. اینتر مانند آچربی و مثل ققنوس برخاست و به فینال پرواز کرد.

متین درباره آچربی نوشت: ممنون بابت اینکه یکبار دیگه سرطان رو شکست دادی مستر آچربی.

ارشیا: دو سال پیشم که به فینال رسیدن شاهکار این آقا بود که تو نیمه‌نهایی بی‌نظیر بود، الان باز دوباره با این سن عالی بود، امیدوارم امسال قهرمان شن و به حقش برسه.

کاپیتان لیوای هم از مولانا نوشته: فرانسیسکو آچربی ۳۷ سالشه. دو بار تا حالا سرطان گرفته و غلبه کرده بهش . پستش دفاع وسطه، دور ترین پست به دروازه حریف بعد از دروازه‌بان. اون امشب دقیقه ۹۳ اومد جلو و گل زد و اینتر رو برد فینال. مولانا درست میگه بچه‌ها: «هر کسی را بهر کاری ساختند». Never give up تو رو خدا...

و سوگند: یه جمله معروف هست که میگه اگه شناخته شده نیستید، ایرادی نداره. به جاش کاری کنید که شایسته شناخته شدن باشه. فرانچسکو آچربی دو بار سرطان گرفت و تا سی سالگی هیچ جامی نداشت ولی الان توی ۳۷ سالگی یه یورو داره و الان سوتون اصلی تیمشه. چه انتخابی شایسته از او برای بازگشا اینتر به بازی.