برترین‌ها: «شب‌خوش» تاک‌شویی شبانه به میزبانی مهران غفوریان است که در فصل دوم میهمان مخاطبان شبکه۳ سیماست. در این برنامه که معمولاً میزبان چهره‌ای شناخته‌شده می‌شود، گفت‌و‌گو‌ها در بعضی مواقع به بازی ختم می‌شود و خیلی تلاش می‌کند لحظات شادی را برای مخاطبان به ارمغان می‌آورد اما کاش اینقدر تلاش نمی‌کردند چون واقعیتش را بخواهید این برنامه درنیامده. البته مهران غفوریان در گذشته هم سابقه اجرا داشته و به همراه جواد رضویان مجری‌گری کرده. او این بار در «شب‌خوش» به تنهایی میزبانی برنامه را عهده‌دار است و در مسابقات داوری سپند امیرسلیمانی غفوریان را همراهی می‌کند تا شاهد مسابقاتی میان میزبان و میهمان باشیم. 

روزنامه جوان که اتفاقا مواضعی اصولگرایانه دارد در یادداشتی که در نقد این برنامه منتشر کرده، می‌نویسد: «شب‌خوش» تلاش دارد لحظات خنده‌آور و موقعیت‌های طنز زیادی بسازد ولی متن‌های ضعیف نوشته شده چنین امکانی را از مجری می‌گیرد. نویسندگان سعی کرده‌اند ضعف‌شان را با اتکا به بامزه و خوش‌نمک بودن غفوریان بگیرند ولی این مجری دیگر آن صلابت و تازگی سال‌های جوانی‌اش را ندارد و نمی‌تواند یک تنه به عامل جذابیت برنامه تبدیل شود. دست زدن‌های بی‌دلیل و مکرر تماشاگران تلاشی در جهت پر کردن همین خلأ است. 

حال با توجه به کیفیت گفت‌و‌گو‌ها و سطح برنامه این سؤال پیش می‌آید که تلویزیون این برنامه را جهت جذب مخاطب ساخته یا فقط به پر کردن آنتن فکر کرده است؟ به نظر می‌رسد «شب‌خوش» از برنامه‌های گفت‌وگومحور تلویزیون چند گام عقب‌تر است و نمی‌تواند در گفت‌و‌گو کردن و سایر موارد برای مخاطبش جذاب باشد. 

غفوریان استعداد خاصی در گفت‌و‌گو کردن با میهمانان ندارد و بیشتر وقتش را به تعریف و تمجید‌های کلی از میهمانانش می‌گذارد. او همچنین تسلط، بیان و زبان بدن مناسب برای مجری‌گری را ندارد و با طرح سؤالات کلی و فاقد جذابیت، نمی‌تواند از گفت‌و‌گو‌ها حرف‌های شنیدنی و مخاطب‌پسند بیرون بکشد؛ دقیقاً شبیه کاری که مهران مدیری در «دورهمی» انجام می‌داد و می‌توانست از دل گفت‌و‌گو‌ها موقعیت‌های طنز بیرون بکشد. هوش و مهارت مدیری در گفت‌و‌گو کردن و پرسیدن سؤال‌های بموقع از میهمانان به نقاط قوت برنامه‌اش تبدیل شده بود؛ موردی که در «شب‌خوش»‌نمی‌بینیم و خلأ آن به شدت به چشم می‌آید. 

میهمانان برنامه همان‌هایی هستند که به برنامه‌های مختلف تلویزیون و پلتفرم‌های نمایش خانگی می‌روند. از نحوه سؤالات و گفت‌و‌گو‌ها به نظر می‌رسد برنامه استراتژی و اتاق فکری برای دعوت از میهمانان و گفت‌وگوکردن با آنها نداشته باشد، شاید تنها نکته مثبت میهمانان، حضور قهرمانان و مدال‌آوران جوان باشد. 

«شب‌خوش» به عنوان برنامه‌ای گفت‌وگومحور از میهمانان تکراری، اجرای ضعیف و کمبود خلاقیت در کلیت برنامه رنج می‌برد، اما وجود اسپانسر باعث می‌شود برنامه همچنان روی آنتن برود و در چنین مواقعی مناسبات مالی به کیفیت کلی برنامه می‌چربد!

اگرچه چنین برنامه‌هایی با خودشان اسپانسر دارند ولی وجود اسپانسر مالی دلیل نمی‌شود تا بهترین ساعت آنتن در اختیارش قرار بگیرد. بحث‌های مالی به مدیران تلویزیون مربوط می‌شود و می‌توان آن را به گونه‌ای حل و فصل کرد و مخاطب فارغ از این مسائل طالب دیدن برنامه‌های جذاب و باکیفیت است. این حق مخاطبان تلویزیون است که پس از یک روز طولانی زمانی که به خانه می‌آیند، به همراه خانواده پای برنامه‌هایی بنشینند که بتوانند خستگی کار روزانه را از تن‌شان بیرون کنند؛ کاری که برنامه‌های شبانه تلویزیون یکی‌دو دهه پیش انجام می‌دادند و می‌توانستند مخاطبان‌شان را پای برنامه‌های‌شان بنشانند. 

جوان در انتهای مطلبش نیز تلنگری به صداوسیما می‌زند: الان با وجود پلتفرم‌های نمایش خانگی، تلویزیون باید حساسیتش را برای برنامه‌سازی بالا ببرد، اما در حال حاضر خلاف این موضوع در حال رخ دادن است و تلویزیون هیچ تلاشی برای بهتر کردن برنامه‌هایش نمی‌کند و خیلی راحت قافیه را به پلتفرم‌ها باخته است. باید جایی این روند و دست‌فرمان تغییر کند و تلویزیون فکری به حال برنامه‌هایش کند. برنامه‌هایی که در تمام ابعاد ضعیف هستند و قدرت درگیر کردن مخاطب را ندارند.