خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: در سرزمین پر رمز و راز تعلیم و تربیت، معلم همچون فانوسی است که در تاریکی جهل می‌درخشد و راه را به سوی نور دانش می‌کشاند. او نه تنها آموزگار علم، بلکه پرورش‌دهنده روح و جان انسان‌هاست. در هر گوشه‌ای از این سرزمین، معلمانی هستند که با عشق و ایثار، آینده‌سازان کشور را تربیت می‌کنند.

یکی از این معلمان فداکار، مهدی رضایی، مدیر آموزگار مدرسه شهید رضایی در روستای ایده‌لوی خلیفه از توابع شهرستان هشترود است. او با بیش از ۹ سال سابقه فعالیت در آموزش و پرورش، نمونه‌ای بارز از معلمان جهادگر در مناطق محروم کشور است که به مناسبت روز معلم گفت‌وگویی با او انجام داده‌ایم؛

*آقای رضایی، لطفاً از آغاز فعالیت خود در آموزش و پرورش برایمان بگویید.

بنده از سال ۱۳۹۷ وارد آموزش و پرورش شدم. از همان ابتدا متوجه مشکلات و کمبودهای سیستم آموزشی، به‌ویژه در مناطق محروم شدم. با توجه به اینکه رفع این مشکلات از عهده اداره آموزش و پرورش خارج بود، تلاش کردم با جلب مشارکت مردمی و خیرین و استفاده از ظرفیت‌های اولیای دانش‌آموزان، بر این مشکلات غلبه کنم.

به اعتقاد من معلمی ساعت کار ندارد و شغلی جهادی و ۲۴ ساعته است، معلم نمی‌تواند در برابر نواقص و کمبودهای مدرسه و دانش آموزان بی‌تفاوت باشد، بر خلاف سایر مشاغل نمی‌تواند مدارک مورد نیاز را اعلام وپرونده‌های ناقص را کنار بگذارد اتفاقاً بر عکس معلم باید نواقص را برطرف کند با هر طریق ممکن به مشکلات مدرسه و دانش آموزان رسیدگی کند.

*در مورد مدرسه شهید رضایی و وضعیت آن هنگام تحویل گرفتن، توضیح دهید؟

از ابتدای ورود به حیطه آموزش متوجه مشکلات ریز و درشت و کمبودهای سیستم آموزشی شدم مشکلات و کمبودهایی که تأمین و رفع آنها از عهده اداره آموزش و پرورش خارج بوده و تنها با جلب مشارکت مردمی و خیرین و استفاده از ظرفیت‌های اولیایی دانش آموزان و کار جهادی می‌توان بر مشکلات غلبه کرد؛ بنابراین در کنار وظایف مشخص شغل آموزگاری سعی کردم در حد توان در چندین زمینه تلاش کنم.

سال ۱۳۹۸ مدرسه شهید رضایی روستای ایده‌لوی خلیفه را تحویل گرفتم که وضعیت مناسبی نداشت.

از ابتدایی فعالیت آموزشی به‌عنوان مدیر آموزگار و چند پایه تدریس کردم، با توجه به دور افتادگی روستای ایده لوی خلیفه و نبود راه ارتباطی مناسب سال‌ها مدرسه روستا توسط سرباز معلم اداره می‌شد؛ سال ۱۳۹۸ بنده توفیق پیدا کردم به‌عنوان مدیر آموزگار در مدرسه روستای خودم شروع به خدمت کنم.

بازسازی محوطه مدرسه، سرویس‌های بهداشتی، رنگ‌آمیزی کل مدرسه، موکت‌پوش کردن کلاس‌ها، خرید دستگاه پرینتر و کپی، نصب پرده و… از جمله کارهایی بود که با جلب کمک‌های مردمی و بخشی با هزینه شخصی انجام دادیم.

*در دوران همه‌گیری کرونا، چگونه آموزش را ادامه دادید؟

دوران کرونا واقعاً چالش‌برانگیز بود. با توجه به نبود گوشی و اینترنت در دسترس دانش‌آموزان روستا، مجبور بودیم درس‌نامه چاپ کنیم و بین دانش‌آموزان پخش کنیم. کلاس‌های سیار رفع اشکال در کوچه‌ها و دم در خانه‌ها تشکیل می‌دادیم. هر روز کلاس را ضدعفونی می‌کردیم و با وجود نگرانی از ویروس، به دانش‌آموزان و خانواده‌ها دلگرمی می‌دادیم تا آموزش تعطیل نشود.

*چه خاطراتی از دوران تدریس برایتان ماندگار شده است؟

زیباترین خاطراتم زمانی است که دانش‌آموز گوشه‌گیر و ضعیف را به کمک خدا و تلاش خودش تبدیل به دانش‌آموزی شاد و رو به پیشرفت کرده‌ام. تماشای شوق زندگی در چشمان او زیباترین لحظه عمرم بوده است.

معلمی شغل نیست، با ایمان به این مسئله و اینکه کار برای خدا خستگی ندارد؛ لحظات بد در کار ما نه اینکه وجود ندارد.

گاهی قضاوت‌ها و سنگ اندازی‌ها موجب رنجش می‌شود و بدتر از آن مشاهده مشکلات دانش آموزان و اینکه کاری از دستمان بر نمی‌آید زجر آور است؛ اما ما مجبور هستیم خم به ابرو نیاوریم و تحمل کنیم.

*آیا الگوبرداری از اقدامات شما در منطقه صورت گرفته است؟

بله، سال ۱۳۹۸ کلاس‌ها را موکت‌پوش کردم و با الگو برداری از این کار، تعدادی از کلاس‌های منطقه ما نیز موکت‌پوش و فرش‌پوش شدند. این کار باعث ایجاد محیطی امن و راحت برای دانش‌آموزان شد.

*در پایان، چه پیامی برای معلمان و مسئولان دارید؟

هر ریالی که در امر آموزش و پرورش صرف می‌شود، هزینه نیست بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده روشن کشور عزیزمان است. امیدوارم مسئولان با حمایت‌های بیشتر، زمینه را برای فعالیت معلمان در مناطق محروم فراهم کنند.