خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها - فاطمه جعفری*: دوازدهم اردیبهشت ماه در تقویم رسمی کشور، روز معلم نام گرفته است؛ روزی که با نام استاد شهید مرتضی مطهری گره خورده و از همین‌رو رنگ و بویی فراتر از یک مناسبت تقویمی دارد و این روز نه‌تنها فرصتی برای قدردانی از تلاش‌های معلمان و اساتید عرصه تعلیم و تربیت است، بلکه مجالی است برای بازخوانی سلوک علمی و اخلاقی مردی که معلمی را با مجاهدت در مسیر حقیقت پیوند زد و در نهایت با خون خود، مهر جاودانگی بر راه خود نهاد.

شهید مطهری نه تنها یک استاد دانشگاه، بلکه متفکری ژرف‌اندیش و آموزگاری اندیشمند بود که با قلم توانای خود، پایه‌های فکری انقلاب اسلامی را استوار ساخت و در تمامی سال‌های عمر علمی‌اش، دغدغه هدایت نسل جوان، اصلاح تفکر دینی و تبیین اندیشه‌های ناب اسلامی را داشت و آثارش، حاصل تأملات عمیق، گفت‌وگو با زمانه و واکاوی مسائل فکری و اجتماعی روز بود؛ مجموعه‌ای از تألیفات که امروز نیز، همچون مشعلی روشنگر در مسیر تربیت نسل‌های آگاه می‌درخشد.

در فرهنگ اسلامی، تعلیم و تعلم جایگاهی والا دارد و معلم در نگاه دین، وارث انبیا است و رسالتی سنگین بر دوش دارد، آیات متعددی در قرآن کریم از ارزش علم و مقام عالم سخن گفته‌اند و در روایات، بزرگداشت معلم در کنار احترام به پدر و مادر قرار گرفته است که در چنین بستری، طبیعی است شخصیتی چون استاد مطهری که جان خود را بر سر تعلیم، هدایت و روشنگری نهاد، به عنوان نماد روز معلم شناخته شود؛ روزی که نه‌فقط متعلق به معلمان مدارس و اساتید دانشگاه‌ها، که متعلق به همه آنان است که دل در گرو آموختن و آموزاندن دارند.

در روز معلم، از مدارس دورافتاده تا دانشگاه‌های بزرگ، نگاه‌ها متوجه آنان می‌شود که بی‌ادعا، چراغ علم را روشن نگه‌داشته‌اند و تجلیل از مقام معلم، تنها در یک دسته گل یا لوح تقدیر خلاصه نمی‌شود بلکه در فراهم‌کردن بستر مناسب برای عزت، آرامش و رشد این قشر فرهیخته معنا می‌یابد.

معلمان، معماران فردای جامعه‌اند و پاسداشت حقیقی آنان، در ارج نهادن به اندیشه، درک و مسئولیت‌های آموزشی و تقویت جایگاه اجتماعی‌شان نهفته است.

یاد و نام استاد مطهری در این میان، نه‌تنها نماد معلمی فهیم، که الگوی معلمی متعهد است؛ انسانی که با تکیه بر ایمان، عقل و آزادگی، راه تعلیم را با شرافت پیمود و صدای تفکر را تا همیشه در تاریخ این سرزمین ماندگار کرد.

در ادامه مسیر تکریم مقام معلم، نباید از نگاه عاطفی و انسانی به این قشر شریف غافل ماند زیرا معلمان، در سکوت کلاس‌های درس، گاهی بی‌آنکه دیده شوند، سال‌ها عمر خود را وقف تعلیم نسلی می‌کنند که قرار است آینده جامعه را بسازد.

آنان که با حقوقی اندک اما دلی سرشار از عشق، روزها را به آموزش و شب‌ها را به آماده‌سازی درس و ارزیابی دانش‌آموزان می‌گذرانند، بی‌شک سزاوار توجهی شایسته‌تر و جایگاهی والاترند چرا که آن‌ها در دورترین روستاها تا پرجمعیت‌ترین شهرها، چراغ علم را زنده نگه داشته‌اند، حتی در روزهای سخت بیماری، بحران‌های اجتماعی و بی‌توجهی‌ها این مهم را ثابت کردند.

فداکاری معلمان تنها در انتقال دانسته‌ها خلاصه نمی‌شود؛ آن‌ها گاه نقش والد، مشاور، روان‌شناس و الگویی اخلاقی را نیز ایفا می‌کنند و در بسیاری از نقاط کشور، معلمان تنها نقطه اتکای فرهنگی و تربیتی برای کودکان و نوجوانان هستند.

این قشر زحمتکش با صبوری تمام، درد بی‌توجهی‌ها را در دل پنهان می‌کنند، اما همچنان با لبخندی آرام، هر روز وارد کلاس می‌شوند تا بار دیگر امید و دانش را به جان شاگردانشان تزریق کنند که این فداکاری خاموش، سرمایه‌ای ملی است که حفظ و تقویت آن، وظیفه‌ای همگانی است.

از این‌رو ضروری است که نگاه مسئولان، برنامه‌ریزان و جامعه به معلمان، نگاهی حمایتی، عادلانه و مبتنی بر کرامت باشد.

شأن و منزلت معلم تنها با شعار حفظ نمی‌شود؛ بلکه با تأمین امنیت شغلی، ارتقای سطح معیشت، فراهم‌سازی بسترهای آموزشی نوین و تقویت انگیزه و امید در دل این قشر دلسوز باید همراه باشد، جامعه‌ای که به معلم خود احترام بگذارد و ارزش واقعی او را درک کند، بی‌تردید در مسیر پیشرفت، فرهنگ‌سازی و توسعه پایدار گام برمی‌دارد.