به گزارش خبرنگار مهر، طاهره سادات بدری روانشناس با اشاره به اینکه امید است که انسان را در بدترین شرایط سرپا نگه می‌دارد، گفت: وقتی فرایندی طاقت‌فرسا نظیر سوگ افسردگی و اضطراب ایجاد می‌کند، حفظ تعادل روانی با امید صورت می‌گیرد؛ وقتی عزیزی را از دست می‌دهیم ممکن است زندگی را بی ارزش بدانیم ولی در اینجا، امید مداخله کرده و آینده‌ای روشن و زیباتر را پیش روی ما ترسیم می‌کند.

وی افزود: کسانی که عزیزی را از دست می‌دهند، حس امیدواری به آینده به میدان می‌آید و در دل این فقدان معنایی جدید را نمایان می‌سازد که موجب رشد معنوی در وجود انسان می‌شود. همچنین ارتباط با دیگران ما را مجاب می‌کند که باید امید را برای عزیزان خود زنده نگه داریم و اگر به آینده امید داشته باشیم از مراتب ناخوشایند زندگی نظیر سوگ به راحتی عبور خواهیم کرد.

بدری در بخشی دیگر از مصاحبه با رادیو گفت‌وگو تاکید کرد در برخی از برهه‌های زندگی نیز با سرعت ناامید می‌شویم و این پارادوکس نشان می‌دهد که امید گاه تلخ و گاه شیرین است. اگر امید موجب اتلاف انرژی شود تا افراد در انتظار معجزه باشند، در اینجا امیدی واهی شکل گرفته و زمان را می‌کشد.

این روانشناس افزود: این فرد به مانند کسی می‌ماند که بی هیچ تلاشی، در انتظار قبولی در یک آزمون است؛ اینها با خوش بینی در انتظار اتفاقی خوب هستند که موجب تعویق در زندگی آنها خواهد بود؛ اینان از لحظه حال لذت نبرده و به امید رسیدن به شرایطی ایده آل فرصت‌ها را از دست می‌دهند.

بدری در مصاحبه با رادیو گفت‌وگو خاطر نشان کرد: امید گاه موجب توهم شده و منجر می‌شود که واقعیت‌ها را نپذیریم و دچار توهم شویم.