به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، در جریان سفر اخیر هیئتی بلندپایه از قزاقستان به ریاست «سریک ژومانگارین» معاون نخست‌وزیر و وزیر اقتصاد ملی این کشور، پروتکلی برای آغاز ساخت خط‌آهن تورغندی – هرات – قندهار – سپین‌ بولدک میان قزاقستان و افغانستان امضا شد.

این توافق که در تاریخ 24 آوریل نهایی شد، شامل مشارکت قزاقستان در پروژه ساخت خط‌آهن و توسعه زیرساخت‌های مرتبط است. طبق این توافق، در مرحله بعدی یک قرارداد رسمی همکاری در زمینه ترانسپورت و لجستیک امضا خواهد شد که زمان‌بندی ساخت بخش تورغندی - هرات و ایجاد یک مرکز حمل‌ونقل و لجستیک در هرات را مشخص می‌کند.

به گزارش آسیا تایمز، خط‌آهن تورغندی-هرات با هدف گسترش اتصال ترانزیتی منطقه‌ای، تقویت روابط تجاری میان آسیای مرکزی و جنوبی و فراهم کردن دسترسی مستقیم به بنادر اقیانوس هند، اهمیت راهبردی ویژه‌ای دارد. این مسیر کوتاه‌ترین راه ترانزیت کالا از آسیای مرکزی به جنوب آسیا خواهد بود و نقش کلیدی در دالان فراملی آینده ایفا می‌کند.

در کنار ساخت خط‌آهن، قرار است یک خط فیبر نوری نیز در امتداد مسیر کشیده شود که توسعه زیرساخت‌های دیجیتال و دسترسی به اینترنت پرسرعت در مناطق اطراف را تسهیل خواهد کرد.

همچنین در این سفر، بحث‌هایی پیرامون ایجاد یک شرکت مشترک راه‌آهن میان قزاقستان، افغانستان و ترکمنستان تحت صلاحیت مرکز مالی بین‌المللی آستانه (AIFC) مطرح شد.

سریک ژومانگارین در دیدار با حمیدالله آخندزاده، وزیر حمل‌ونقل و هوانوردی غیرنظامی افغانستان، درباره گشایش پروازهای مستقیم میان دو کشور، صادرات خورد و اتوبوس‌های قزاقستانی به افغانستان و آموزش دانشجویان افغان در دانشگاه‌های این کشور نیز گفتگو کرده است.

برخی کارشناسان می‌گویند که پیش از این، پروژه‌هایی مانند خط‌آهن مزارشریف–حیرتان با کمک ازبکستان و خواف–هرات با همکاری ایران اجرایی شدند، اما افغانستان همچنان فاقد یک شبکه ریلی جامع و منسجم باقی مانده است. اتصال تورغندی به هرات و در نهایت به سپین‌بولدک، برای نخستین بار افغانستان را به مسیرهای ریلی جنوب آسیا وصل می‌کند و امکان صادرات و واردات مستقیم کالا به بنادر پاکستان را فراهم می‌آورد.

از سوی دیگر، قزاقستان به عنوان یک کشور محاط به خشکی به شدت به ایجاد مسیرهای متنوع ترانزیتی نیاز دارد. پروژه خط‌آهن جدید برای این کشور فرصتی است تا علاوه بر دسترسی به بنادر جنوبی، نقش خود را در زنجیره تأمین جهانی تقویت کند. اهمیت این پروژه زمانی دوچندان می‌شود که تحولات ژئوپولیتیکی اخیر و تغییر مسیرهای تجارت جهانی در پی بحران‌های منطقه‌ای و بین‌المللی را در نظر بگیریم.

انتهای پیام/.