به گزارش «یافا ذیب»، خبرنگار تسنیم در کرانه باختری، رمضان ماهی است که خانواده‌ها به بهانه عبادت در پای سفره های افطار  و سحر زیر یک سقف در کنار هم جمع می‌شوند، اما برای خانواده «ایهاب شعابین»، شهروند فلسطینی دیگر سقف و دیواری باقی نمانده است بلکه تنها آوار خانه ای که قبل از تخریب توسط بولدوزرهای ارتش اسرائیل سرپناهشان بود، به ارث مانده تا آنها از ماه رمضان سپری شده بی خانمان شوند.

.

ایهاب، سرپرست خانواده حتی با گذشت یک ماه از تخریب خانه‌اش در «دیر ابزیع»، در غرب رام الله بدست نظامیان اشغالگر صهیونیست هنوز نتوانسته سری به خانه ویران شده‌اش بزند. رژیم اشغالگر دسترنج 10 سال زندگی او را که صرف بازسازی و نوسازی این خانه کرده بود را به تلی از آوار و ویرانه تبدیل کرد.

وی در گفتگو با خبرنگار تسنیم در تشریح این حادثه تلخ برای خود و خانواده اش گفت: صهیونیست‌ها ساعت 7 صبح روز 11 فوریه 2025 بدون هیچ‌گونه ابلاغ رسمی و اطلاع قبلی از سوی دادگاه در مقابل منزل ما حاضر شدند و اقدام به تخریب خانه‌ام کردند. 10 سال کار و تلاش من و خانواده‌ام ظرف لحظاتی کوتاه به تلی از خرابه مبدل شد.

به رغم تلخی این واقعه دردناک برای این شهروند فلسطینی او همچنان بر این مسئله تاکید دارد که انسان اینجا در سرزمین خود حتی اگر در یک خیمه زندگی کند بهتر از آن است که به ترک کشورش بیندیشد.

در این بین «نانتالیا» دختر خانواده با درد و اندوه فراوان به بازگویی لحظات بازگشت از مدرسه و مشاهده تخریب خانه‌شان در مقابل دیدگانش می‌پردازد و می‌گوید: وقتی جیپ ارتش اسرائیل را در نزدیکی مدرسه دیدم فکر کردم مثل همیشه عملیاتی اتفاق افتاده و اتفاق خاص دیگری رخ نداده است.

او اما در ادامه با احساس نگرانی فراوان مدرسه را ترک و راهی خانه شد و با مشاهده بولدوزرهای ارتش اسرائیل بر روی ویرانه‌های خانه‌شان شوکه شد.

وی در تشریح آن لحظات تلخ و فراموش نشدنی اظهار داشت: وقتی به خانه رسیدم نمی‌دانستم چکار کنم، جیغ و فریاد می‌زدم، گریه می‌کردم و به اشغالگران فحش می‌دادم، اما کاری از دست من بر ساخته نبود و نمی‌توانستم چیزی را عوض کنم. جلو رفتم تا به مادرم کمک کنم وسایل منزل را از داخل ویرانه‌های خانه‌مان خارج کنم، اما یک نظامی اسرائیلی مانع من شد و مرا از خانه بیرون کرد... چه کاری از دست من برمی‌آمد؟ هیچ کاری از دست من ساخته نبود. ما همیشه در این خانه دور هم جمع می‌شدیم و لحظات خوبی را در کنار خانواده سپری می‌کردیم، اما همه چیز در یک لحظه در مقابل چشمان ما نابود شد.

علیرغم تلخی قاب تصویر تخریب و ویرانی این خانه، «ودیع شاهین»، مادر خانواده، همچون سایر مادران فلسطینی معنای پایداری و استقامت را در ذهن تک تک اعضای خانواده‌اش حک کرده  تا شاید دوباره با تعهد به خاک وطن و ایمان به توانایی خویش آنچه را که اشغالگران ویران کردند از نو بسازند.

این بانوی فلسطینی به خبرنگار تسنیم می‌گوید: اتفاقی که رخ داده را تا کسی تجربه نکرده باشد اصلا نمی‌تواند بفهمد و درک کند، مثل این است که فرزندت از دست داده ای، بخصوص وقتی حس کنی تمام سختی و زحمات این چند سال همه‌اش در یک روز نابود شده و احساس می‌کنی دوباره به نقطه شروع زندگی بازگشتی و باید همه چیز را از اول آغاز کنی.

او در ادامه در تشریح برنامه‌اش برای ادامه زندگی به رغم بی‌خانمانی و تخریب منزلشان می‌گوید: به رغم این حادثه تلخ، بالاخره من زمین نیاز دارم و می‌خواهم در آن زندگی کنم. اگر دست خودم باشد می‌خواهم دوباره همین جا زندگی کنم و در همین جا دقیقا همان خانه را بسازم، اما فکر نمی‌کردم روزگار چنین تقدیری برای من رقم می‌زند. وقتی خانه خراب شد دوست داشتم که دوباره دقیقا همین نقشه را در همین مکان بنا کنم.

در میان موج گسترده تخریب و ویرانی منازل ساکنان راستین کرانه باختری، زن فلسطینی همچون دیوار مستحکم خانه و تکیه‌گاهی است که خم به ابرو نمی آورد. اشغالگران قصد داشتند خانواده شعابین را آواره و بی‌خانمان به حال خود رها کنند، اما استقامت و پایداری این خانواده و دیگر فلسطینیان آواره و زخم خورده از تجاوزات و دست درازی‌های رژیم صهیونیستی، تمامی سیاست‌های مبتنی بر آوارگی را به بن‌بست کشانده است.

با وجود تلاش‌های مداوم برای آواره کردن و کوچاندن فلسطینیان، امید به پایداری و استقامت در برابر اشغالگری همچون نخ تسبیحی است که فلسطینی‌ها در مواجهه با سیاست آوارگی و توقیف و مصادره اراضی‌شان بدست اسرائیلی‌ها به آن پایبند هستند.

انتهای پیام/