به گزارش سلامت نیوز به نقل از reuters، یک مطالعه جدید و گسترده در مورد ارتباط دیابت بارداری با افزایش خطر مشکلات در سیستم مغزی و عصبی کودکان، از جمله اوتیسم، شواهد بیشتری ارائه می‌دهد.

تحلیل داده‌های گردآوری‌شده از ۲۰۲ مطالعه قبلی که بیش از ۵۶ میلیون جفت (مادر و کودک) در آن شرکت داشتند، دقیقا اثبات نمی‌کند که دیابت باعث این مشکلات می‌شود، با این حال نشان می‌دهد هنگامی که مادران در دوران بارداری دیابت داشتند، کودکان ۲۸ درصد بیشتر احتمال داشت که مبتلا به اختلالات عصبی‌ــرشدی تشخیص داده شوند.

برای کودکان مادرانشان که در دوران بارداری دیابت داشته‌اند، خطر برای اوتیسم ۲۵ درصد، برای اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) ۳۰ درصد و برای ناتوانی ذهنی ۳۲ درصد بیشتر بود. این خطرات برای مشکلات ارتباطی ۲۰ درصد، مشکلات حرکتی ۱۷ درصد و اختلالات یادگیری هم ۱۶ درصد بیشتر از کودکانی بود که مادرانشان در دوران بارداری دیابت نداشتند.

دیابتی که پیش از بارداری تشخیص داده شده باشد، در مقایسه با دیابت بارداری (که در دوران بارداری آغاز و معمولا پس از آن برطرف می‌شود)، به‌طور متوسط با ۳۹ درصد افزایش خطر ابتلا به یکی از اختلالات عصبی‌ــ‌رشدی در کودک همراه بود.

این یافته‌ها در مجله «دیابت و غدد دورن‌ریز لنست»‌ (The Lancet Diabetes & Endocrinology) منتشر شده است.

به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا، در ایالات متحده، ۹ درصد زنان به دیابت بارداری مبتلا می‌شوند و میزان شیوع آن در حال افزایش است.

هفت مورد از مطالعات پیشین، کودکان مبتلا اختلالات رشدی‌ــ‌عصبی را با خواهر یا برادرهای سالمشان (نه با کودکان خانواده‌های دیگر) مقایسه کردند. این تحلیل‌ها نشان دادند که دیابت مادر در دوران بارداری به‌تنهایی بر بروز اختلالات رشدی‌ــ‌عصبی اثر معناداری ندارد، بلکه ژنتیک یا عوامل محیطی مشترک درون‌ خانواده ممکن است در افزایش خطر این اختلالات نقش داشته باشند.

با این حال به گفته دکتر ماگدالنا جانکا از دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک که در این پژوهش مشارکت نداشت، اما در زمینه تاثیر عوامل درون‌رحمی بر رشد کودک تحقیق می‌کند، گفت: «ارتباط میان دیابت بارداری و بروز اوتیسم در فرزند ارتباطی شناخته‌شده است.»

او افزود: «یک فراتحلیل بزرگ مانند این مطالعه امکان بررسی دقیق‌تر زیرگروه‌هاــ مانند مادران با دیابت پیش‌ از بارداری در مقایسه با دیابت بارداری، یا کودکان دارای اوتیسم در برابر کودکان مبتلا به ای‌دی‌اچ‌دی یا اختلالات حرکتی را فراهم می‌کند، اما همچنان نمی‌تواند رابطه علی را اثبات کند و ما را لزوما به درک علت‌ها یا سازوکارهای زیربنایی نزدیک‌تر نمی‌کند.»