عید فطر؛ عید همراهی با امام زمان (عج)
اقتصاد ایران: شهرکرد- دعا برای ظهور حضرت ولیعصر (عج) و برقراری دولت کریمه مهدوی بهترین پاداشی است که مؤمنان در روز عید فطر از خداوند متعال درخواست میکنند.
خبرگزاری مهر - گروه استانها: عید فطر، عید فطرت و از مصادیق ایاماللّه است که زمینه ایجاد وحدت کلمه و تقویت اتحاد و اراده مسلمانان و مؤمنان روزهدار را فراهم میسازد؛ عید فطر، عید تجدید حیات قلوب مؤمنان و دمیدن روح ایمان و نشاط معنوی برای بندگان الهی و روز نمایش عظمت دین، عید بازگشت دوباره به فطرت انسانی و روز فتح و نصرت در جهاد اکبر برای رهروان خداجوست.
در عید فطر، مؤمنان پس از یک ماه روزهداری، عبادت، ریاضت و شب زندهداری در شبهای ماه رمضان و لیالی قدر و پس از تجربه زیباترین لحظات ارتباط با خداوند شوق وصفناپذیری دارند و به شکرانه یک ماه عبودیت و بندگی در اجتماع نماز عید صف میکشند و شکرگزار خدا هستند و دوام توفیق بندگی را طلب میکنند. صفوفی که مظهر اتحاد، برادری و همدلی جامعه اسلامی و امت واحده است.
در این راستا اهل بیت (ع) توصیههایی ناب در خصوص روز عید فطر دارند که امیرالمؤمنین علی (ع) در یکی از خطبههای روز عید فطر فرمودند: «ألا و إنَّ هذا الیَومَ یَومٌ جَعَلَهُ اللّه ُ لَکُم عِیدا و جَعَلَکُم لَهُ أهلاً، فَاذکُرُوا اللّه َ یَذکُرکُم وَ ادْعُوهُ یَستَجِب لَکُم» یعنی امروز روزی است که خداوند آن را برای شما عید قرار داد و شما را نیز شایسته آن ساخت؛ پس به یاد خدا باشید تا او نیز به یاد شما باشد و او را بخوانید تا خواستههایتان را اجابت کند. ایشان در ادامه خطبه مردم را به پرداخت دین شرعی تشویق فرموده و نسبت به پرداخت زکات فطریه که از آن به عنوان «فریضه الهی» و «سنت پیامبران» تأکید دارند و آثار و برکات آن برای جامعه اسلامی را بر میشمارند.
مردان و اولیای الهی در کنار بهجت و شادی درونی به جستوجوی ابعاد معنوی عید فطر میپردازند و از آنجا که در طول ماه مبارک رمضان با زحمات شبانهروزی بر شیطان نفس تسلط یافته و در جهاد بزرگ به پیروزی دست یافتهاند، روز عید فطر را به شکرگزاری و ارتباط نزدیکتر با معبود میگذرانند. عارفان و سالکان طریق حق در روز عید علاوه بر پرداختن به ارتباط با خدا، در ساحت اجتماعی نیز نسبت به حل مشکلات دیگران و شاد کردن خانوادههای گرفتار، رسیدگی به نیازمندان و محرومان، کمک به مستضعفان جامعه و پرداختن به مسائل و موضوعات مبتلابه مسلمانان اهتمام دارند و در این خصوص امام علی (ع) فرمودند: «نفسه منه فی عناءٍ والنّاس منه فی راحةٍ اتعب نفسه لآخرته و اراح النّاس من نفسه» یعنی نفس مرد خدا از دستش در رنج و ناراحتی است اما مردم به لطف خدماتی که او انجام میدهد از او در آسایش هستند. او برای رسیدن به درجات عالی در روز قیامت خود را به زحمت میافکند ولی مردم را به رفاه و آسایش میرساند.
از برجستهترین و به یادماندنیترین ساعات روز عید فطر لحظاتی است که منتظران راستین ظهور حضرت ولی عصر (عج) آرزوی دیدار آن حضرت را دارند و در فراقش با دلی مملو از امید اشک حسرت میریزند. در این خصوص امام محمدباقر (ع) فرمودند: «ما مِن یَومِ عَیدٍ لِلمُسلِمینَ اَضحَیً وَ لا فِطرٍ اِلّا و هُوَ یُجَدِّدُ اللّهُ لآلِ مُحَمَّدٍ (ع) فِیهِ حُزناً قالَ قُلتُ وَ لِمَ ذلِک قالَ اِنَّهُم یَرَونَ حَقَّهُم فی اَیدی غَیرِهِم» یعنی هیچ عید فطر و قربان نیست که با آمدن آن غم و اندوه آل محمد (ص) تجدید میشود. راوی گفت: چرا در روز عید غمگین میشوند؟ امام فرمود: زیرا آنان حق خود را در دست دیگران میبینند و از اینکه امام راستین هنوز ظهور نکرده تا حکومت عادلانه و سایه پر از عدل و داد خود را بر مردم بگستراند، غمگین و ناراحت هستند.
بنابراین یکی از رایجترین اعمال عید فطر که اولیای خدا و عارفان و سالکان به آن اهتمام خاص دارند زمزمه دعای ندبه است که دردمندانه و عاشقانه با امام زمان (ع) نجوا میکنند: «هل الیک یا بن احمد سبیلٌ فتلقی…متی ترانا و نراک و قد نشرت لواء النّصرتری…».
دعا برای ظهور حضرت ولیعصر (عج) و برقراری دولت کریمه حضرت بهترین پاداشی است که مؤمنان در روز عید فطر از خداوند متعال درخواست میکنند. در این راستا، سیدبن طاووس در ضمن اعمال روز عید از امام باقر (ع) نقل میکند: هنگامی که از منزل خارج شده و به سوی نماز عید میروی دعای اللّهم من تهیّأ را میخوانی و هنگامی که به نام مبارک حضرت صاحب الزمان (ع) رسیدی با آرزوی تحقق وعده الهی و استقرار حکومت عدل مهدوی (ع) میگویی: «اللّهم افتح لنا فتحاً یسیراً و انصره نصراً عزیزاً…اللّهم انّا نرغب الیک فی دولةٍ کریمةٍ تعزّ بها الاسلام و اهله و تذّلّ بها النّفاق و اهله…» خداوندا برای ما فتح آسان عنایت فرما و آن حضرت را با نصرتی عزتبخش یاری نما، پروردگارا! ما خواهان ایجاد دولت کریمهای هستیم که با آن به اسلام و مسلمانان عزت بخشیده و جبهه نفاق و اهلش را به خاک مذلت بنشانی.
یادداشت از خدیجه نادری فعال رسانهای