در خصوص بسته حمایت از صنایع که به‌تازگی از سوی هیات وزیران به تصویب رسیده است، باید گفت چنین بسته‌های حمایتی قطعا می‌توانند مفید باشند. البته باید نوع حمایت‌ها تغییر کند. از سوی دیگر در چنین وضعیتی تدوین بسته حمایتی، با محوریت پرداخت تسهیلات برای جبران خسارت‌های واردشده به صنایع، چندان کارساز نیست.

مشکل تولید؛ نقدینگی از جنس کمبود تسهیلات نیست بلکه مشکل تولید؛ نقدینگی از نوع سود است، یعنی وقتی حاشیه سود تولید ۱۰درصد است اگر تسهیلات با نرخ پایین هم داده شود مشکلی را حل نمی‌کند. به عبارت دیگر، مشکل تولید در حوزه نقدینگی، ناشی از کاهش حاشیه سود است به همین دلیل باید تدابیری برای افزایش حاشیه سود تولید اندیشیده شود.

در این رابطه، قطعی برق و گاز در سال جاری حاشیه سود تولید و بهای تمام‌شده تولید را تحت‌تاثیر قرار داد پس اگر امروز به بخش تولید تسهیلات بدهیم، کمک زیادی نمی‌کند، بلکه باید حاشیه سود تولید به تورم نزدیک شود.

حداقل کار این است که حاشیه سود تولید باید از نرخ سود بانکی و نرخ بهره اعمالی و نه نرخ اعلامی، بالاتر باشد تا تولید بتواند وضع موجود را حفظ کند، در غیر این صورت دچار کاهش تولید و صادرات و افزایش تورم خواهیم بود.

ذکر این نکته ضروری است برای خروج از رکود، باید تولید افزایش یابد. به بیان دیگر ریسک به حداقل برسد و سود بالا باشد و راهی به‌جز این نداریم.

در این رابطه،حاشیه سود در سال ۹۹ حدود ۳۶درصد بوده و در نیمه اول سال ۱۴۰۲ به ۲۰درصد و در زمستان سال گذشته به ۱۳درصد رسیده است. در حال حاضر کسب سود از بانک، طلا، مسکن، دلار و... راحت‌تر است و در این صورت انگیزه‌ای به سمت تولید نخواهد بود.

بنابراین شرط اصلی رشد تولید، کسب سود بالا به حساب می‌آید. سرمایه‌گذاران باید براساس انگیزه سرمایه‌گذاری در تولید مشارکت کنند، ولی سرمایه‌گذاری کنونی استهلاک را پوشش نمی‌دهد.