گروه فرهنگی خبرگزاری تسنیم،‌ حبیب احمدزاده: وقتی سخنان تحقیرآمیز ترامپ و معاون تازه به دوران رسیده‌اش ونس در کاخ سفید از دید دوربین  رسانه‌ها به جهان مخابره شد. همگان ترامپ را در هیبت مردی همانند مارتین لوترکینگ یا مادر ترزا دیدند که برای صلح جهانی دل می‌سوزاند و زلنسکی را برای کشته شدن این همه انسان بی‌گناه در جنگ با پوتین مورد سرزنش قرار می‌داد. این نمایش با ظاهر انسانی برای صلح اگر برای زلنسکی همیشه بازیگر نقش مظلوم تازگی داشت و به همین دلیل در این ورق بازی جدید بهت زده از کاخ سفید رودست خورد ولی برای مردمان خاورمیانه  وقتی  منافع شرکت‌های اسلحه‌سازی امریکایی و استعمارگری سران این کشور به میان می‌آید هرگز  این نقش بازی کردن‌ها تازگی خاصی  ندارد. مثالی بزنم.

سالهاست که دولتمردان آمریکا با ادعای دموکراسی خواهی در دیگر کشورها مداخله می‌کنند. البته همیشه عزیزان ناز کرده‌ای که مثل عربستان سعودی که  گاو شیرده هزار میلیارد دلاری هستند از این ماجراها و فضای  دموکراسی خواهی واشنگتن  کاملا بدور هستند. ولی بهر حال همیشه ظاهر قضیه برای این کشور اهمیت بسیار دارد. ولی در شروع حمله جرج بوش به افغانستان این نقاب حقوق بشر به صورت جالبی از چهره این مقامات فرو افتاد در وقتی که اسیران مشکوک به همکاری با القاعده را نه در خاک خود بلکه در زندان گوانتانامو و در خاک اجاره‌ای  کشور کوبا زندانی کردند. چرا ؟

تا هیچکدام از حقوق مدنی زندانیان به عنوان حق طبیعی هر انسان  در داخل خاک آمریکا شامل آنان نشود. یعنی یک انسان در دو نقطه از جهان با دو حقوق انسانی مواجه است. آن هم با صلاحدید ما دولتمردان امریکایی.

اکنون ترامپ با دستیار بسیار متملق و چاپلوسش ونس در نقش شخصیت‌های معروف رمان دکتر جکیل و مستر هاید فرو رفته‌اند. از سویی به خاطر چند دلار از دست داده بر سر زلنسکی فریاد دروغین صلح می‌زنند و ساعت12 شب و دوباره به دراکولاهایی تبدیل می‌شوند که بر سر مردمان غزه دندان نشان می‌دهند که اگر تسلیم  رفیق ما ناتانیاهوی فرانکشتین  نشوید همه شما را به جهنم می‌فرستیم.

تنها چیزی که در این میانه همیشه ثابت است، تنها حفظ  منافع و دلارهای رنگی است. وگرنه فرانکشتین، فرانکشتین است و دراکولا با هر ظاهر انسانی باز هم دراکولاست. هر چنددر ساعاتی ادای انسانهای خوب را بازی کنند. زلنسکی هم از قدیم خرگوشی بوده که در رقابت همیشگی غرب و شرق، با درخواست ورود به ناتو یا اتحادیه اروپا احمقانه سمت و جهت بدنه کشورش را بسوی یکی می‌گیرد.

غافل از آنکه دعوای آن دو صرفا برسر تکه‌ای بزرگتر و لذیذتر از ران اوست و نه دلسوزی و دفاع از او و یا  کشورش.

و در نمایش کاخ سفید بود که زلنسکی این بار بجای ادای نقش ظاهری داده شده به
عنوان  شیر برای مدافعه از غرب، فهمید که سال‌هاست که صرفا دلقکی ست در هر دوصورت بازنده این ماجرا.

ده‌ها سال بعد فرزندان همه ما در تاریخ گذشتگانشان خود  می‌خوانند که فردی در امریکا رئیس جمهور بوده که در یک آن خواهان تصرف چند کشور از جمله کانادا، گرینلند،کانال پاناما و غزه است و در نقش میانجی مانند اسلافش در قضیه فلسطین و اسرائیل دست یکی را از پشت بسته و در مقابل به دیگری بمب‌های دو تنی برای کشتن پنجاه هزار بی‌گناه دیگر می‌دهد و تمامی ژست‌هایش به مانند موسولنی دیکتاتور ایتالیاست و خود را کاملا میانجی
منصفی می‌شمارد و در نهایت مدعی جدی تصاحب جایزه صلح نوبل است.

بی‌‌شک دل آنان به حال همه ما گذشتگان خواهد سوخت که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایشان با چه دیوانه‌هایی طرف بوده‌ایم. ولی یقینا در دوران آنان از این دکتر جکیل و مستر هایدها دیگر خبری نخواهد بود. این سنت  واقعی و همیشگی تاریخ است.

انتهای پیام/