به گزارش خبرنگاراقتصادی خبرگزاری تسنیم، کارگران ساعتی یکی از گروه‌های آسیب‌پذیر در بازار کار به شمار می‌روند که به دلیل وضعیت شغلی نامشخص و متغیر، با مشکلات بسیاری در تأمین حقوق و مزایا مواجه هستند. یکی از چالش‌های مهم این گروه از کارگران، نحوه پرداخت بیمه و تأمین اجتماعی است که به‌طور مستقیم بر سلامت و امنیت اقتصادی آنها تأثیر می‌گذارد.

نحوه پرداخت بیمه برای کارگران ساعتی

در حال حاضر، بسیاری از کارگران ساعتی به‌ویژه در بخش‌های غیررسمی یا مشاغل موقت، از بیمه تأمین اجتماعی بهره‌مند نیستند یا بیمه آنان به‌طور ناقص پرداخت می‌شود. به‌طور معمول، برای کارگران با قرارداد دائم یا تمام‌وقت، بیمه تأمین اجتماعی از سوی کارفرما به‌طور ماهیانه و براساس حقوق ثابت پرداخت می‌شود. اما برای کارگران ساعتی که به‌طور موقت و بر اساس ساعات کاری مشخص فعالیت می‌کنند، شرایط متفاوت است.

در برخی از موارد، کارفرمایان به‌جای پرداخت بیمه به‌طور کامل، تنها مبالغ محدودی به سازمان تأمین اجتماعی واریز می‌کنند که در نتیجه، کارگران ساعتی از پوشش‌های کامل بیمه‌ای برخوردار نمی‌شوند. این موضوع باعث می‌شود که این کارگران در مواجهه با مشکلات پزشکی، بیکاری و حتی بازنشستگی، حمایت کافی نداشته باشند.

یکی از مشکلات عمده برای کارگران ساعتی، بی‌ثباتی در میزان ساعات کاری است. این کارگران ممکن است در برخی از ماه‌ها تعداد ساعات کاری کمی داشته باشند و در ماه‌های دیگر، ساعت‌های کاری بیشتری را به خود اختصاص دهند. این نوسان در ساعات کاری، به‌ویژه در بخش‌هایی مانند خدمات و تولید، تأثیر مستقیمی بر میزان پرداخت بیمه و حقوق آنها دارد.

از سوی دیگر، بسیاری از کارگران ساعتی به‌ویژه در مشاغل غیررسمی، از دریافت بیمه تأمین اجتماعی به‌طور کامل محروم هستند. در چنین شرایطی، این کارگران نمی‌توانند از خدمات درمانی و درمانی که بیمه تأمین اجتماعی ارائه می‌دهد بهره‌مند شوند و در صورت بروز حادثه یا بیماری، مجبورند هزینه‌های درمانی را به‌طور شخصی تأمین کنند.

آیا کارفرمایان ملزم به پرداخت حق بیمه کامل برای کارگران ساعتی هستند؟

طبق ماده 39 قانون کار کارکرد ساعتی و پاره وقت به رسمیت شناخته شده و کارفرما مکلف است به نسبت کارکرد هم حقوق و مزایا را پرداخت کرده و هم بیمه مربوطه را به نسبت کارکرد واریز کند.

طبق ماده 148 قانون کار و ماده 36قانون تامین اجتماعی، کارفرما مکلف است کارگران خود را نزد سازمان تامین اجتماعی بیمه کند. این دو ماده مطلق بوده و در آن همه کارگران مد نظر بوده و استثنایی برای کارگران پاره وقت قائل نشده است.

از طرفی طبق ماده 39 قانون کار، کارکرد ساعتی و پاره وقت به رسمیت شناخته شده و کارفرما مکلف است به نسبت کارکرد هم حقوق و مزایا را پرداخت کرده و هم بیمه مربوطه را به نسبت کارکرد واریز کند.

برای حل این مشکلات، برخی کارشناسان پیشنهاد می‌دهند که دولت و سازمان‌های مرتبط باید قوانین حمایتی بیشتری برای کارگران ساعتی در نظر بگیرند. این شامل ایجاد ساختارهای قانونی برای اجباری شدن بیمه برای تمامی کارگران، اعم از تمام‌وقت یا ساعتی است. علاوه بر این، پرداخت بیمه به‌صورت عادلانه و مطابق با ساعات کاری واقعی کارگران باید به‌طور دقیق‌تر و شفاف‌تر انجام شود.

علاوه بر این، نهادهای مربوطه باید اقدامات لازم برای نظارت بیشتر بر وضعیت بیمه‌ای کارگران ساعتی را اتخاذ کنند تا از وقوع تخلفات احتمالی جلوگیری شود. این امر می‌تواند به ایجاد امنیت شغلی و اجتماعی برای کارگران ساعتی کمک کند.

در نهایت، توجه به شرایط معیشتی و امنیت اجتماعی کارگران ساعتی به‌عنوان یک بخش مهم از جامعه کارگری، نیازمند توجه جدی از سوی دولت، کارفرمایان و سایر نهادهای اجتماعی است تا این قشر آسیب‌پذیر بتوانند با آرامش بیشتری زندگی کنند.

انتهای پیام/