به گزارش خبرنگار مهر، تصمیمات غیرمنتظره و بی‌ثباتی‌های مدیریتی در وزارت ورزش به مثابه زلزله‌هایی هستند که ریشه‌های توسعه و تعادل ورزش کشور را می‌لرزانند. این شوک‌ها، مشابه بحران‌های اقتصادی، میراثی جز آشفتگی و زمین سوخته بر جای نمی‌گذارند.

فدراسیون‌هایی که می‌توانستند بستری برای پرورش استعدادها و افتخارآفرینی ملی باشند، حال درگیر مدیریت بحران‌های پی‌درپی شده‌اند و منابع خود را به‌جای سرمایه‌گذاری در مسیرهای مولد، صرف تطبیق با تغییرات بی‌ثبات می‌کنند.

اما این روزها، زمزمه‌هایی از جابه‌جایی وزیر ورزش و جوانان به وزارت راه شنیده می‌شود که این تغییر پرسش‌هایی جدی در ذهن دلسوزان ورزش ایجاد کرده است. آیا قرار است فردی نزدیک به تیم فکری وزیر، که شاید همین حالا نیز در بدنه مدیریتی و معاونت‌های وزارت ورزش حضور دارد، جایگزین او شود؟

اگر چنین است، آیا این افراد آماده‌اند تا پاسخگوی تبعات تصمیمات امروز برای فردای ورزش کشور باشند؟ یا باز هم شاهد تکرار سیاست‌های مقطعی و غیرکارشناسی خواهیم بود که تنها به تعمیق بحران‌ها می‌انجامد؟

کوتاهی برخی مدیرانی که به‌جای ایفای نقش واقعی خود در توسعه ورزش، تنها به گفتن «بله قربان» بسنده کرده‌اند، مزید بر علت است. این افراد، که بیشتر دغدغه حفظ صندلی خود را دارند تا حل مشکلات ورزش، تنها به تداوم روندهای غلط کمک کرده‌اند. حضور چنین مدیرانی در کنار احتمال جایگزینی فردی از تیم مدیریتی فعلی، این نگرانی را تقویت می‌کند که ورزش ایران همچنان درگیر بی‌ثباتی و تصمیمات مقطعی بماند.

ورزش کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند مدیریت مبتنی بر دانش، برنامه‌ریزی و ثبات است. جابه‌جایی‌های ناگهانی و انتخاب‌هایی که بیشتر بر مبنای روابط و ملاحظات سیاسی انجام می‌شوند تا شایستگی، نه‌تنها کمکی به حل مشکلات فعلی نمی‌کنند، بلکه آینده ورزش را نیز به خطر می‌اندازند.

آیا تصمیم‌گیرندگان امروز آماده‌اند تا در برابر جامعه ورزش، فردا پاسخگو باشند؟ یا باز هم ورزش ایران قربانی ملاحظات کوتاه‌مدت و جناحی خواهد شد؟ این پرسش‌ها، هشداری است برای سیاست‌گذاران که پیش از هر تصمیم، به عواقب بلندمدت آن بیندیشند. چرا که زمین سوخته‌ای که امروز از خود به‌جا می‌گذارند، فردا دیگر فرصتی برای بازسازی نخواهد داشت.