به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در دوران حکومت پهلوی، فرقه بهائیت با حمایت‌های خارجی و سیاست‌های رژیم، به‌تدریج در ساختارهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور نفوذ قابل‌توجهی پیدا کرد. این نفوذ در سطوح بالای حکومتی و درباری به‌وضوح مشاهده می‌شد.

یکی از نمونه‌های برجسته این نفوذ، انتصاب امیرعباس هویدا به‌عنوان نخست‌وزیر بود که به مدت 13 سال این سمت را در اختیار داشت. هویدا از خانواده‌ای بهائی بود و نقش مهمی در تقویت جایگاه بهائیان در ساختار قدرت ایفا کرد. همچنین افرادی مانند ارتشبد غلامرضا ازهاری، ارتشبد جعفر شفقت و ارتشبد فریدون جم از دیگر مقامات بلندپایه بهائی در ارتش بودند که در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور تأثیرگذار بودند.

در حوزه اقتصادی نیز، بهائیانی مانند حبیب ثابت پاسال با تأسیس شرکت‌ها و مؤسسات بزرگ، نقش مهمی در اقتصاد کشور داشتند. ثابت پاسال با راه‌اندازی نخستین شبکه تلویزیونی خصوصی در ایران و فعالیت‌های گسترده اقتصادی، به یکی از چهره‌های برجسته بهائی در دوران پهلوی تبدیل شد.

در عرصه فرهنگی، افرادی مانند احسان یارشاطر، با تأسیس و مدیریت دانشنامه ایرانیکا، به ترویج فرهنگ و تاریخ ایران پرداختند. هرچند فعالیت‌های علمی و فرهنگی او مورد توجه قرار گرفت، اما نزدیکی او به دربار پهلوی و حمایت‌های حکومتی، نشان‌دهنده نفوذ بهائیان در حوزه فرهنگ بود.

فراماسونری نیز به موازات بهائیت، در ساختار حکومت پهلوی نفوذ کرده بود. این دو جریان، با اهداف مشترک مانند تضعیف اسلام و ایجاد حکومتی وابسته به غرب، همکاری نزدیکی داشتند. فراماسون‌ها با استفاده از شبکه‌های لژهای خود، در تصمیم‌گیری‌های کلیدی حکومت نقش ایفا می‌کردند و به ترویج تفکرات سکولار و غربی در ایران کمک می‌کردند.

این تشکیلات با تأسیس لژهایی مانند «لژ بیداری ایران» در سال 1907 میلادی که نخستین تشکیلات رسمی فراماسونری فرانسوی در ایران بود، فعالیت‌های خود را گسترش داد. افرادی چون میرزا ملکم‌خان ناظم‌الدوله و عباسقلی‌خان قزوینی نقش مهمی در معرفی و توسعه فراماسونری در ایران ایفا کردند. همچنین، شخصیت‌هایی مانند محمدعلی فروغی، حسن تقی‌زاده و حسین علا از اعضای برجسته فراماسونری بودند که در تحولات سیاسی و فرهنگی کشور تأثیرگذار بودند.

در دوران پهلوی، فراماسونری با جذب نخبگان و روشنفکران، نفوذ خود را در ساختار حکومتی تقویت کرد. برای مثال، محمدعلی فروغی که از اعضای برجسته فراماسونری بود، در مقام نخست‌وزیر و وزیر در دوره‌های مختلف خدمت کرد و تأثیر بسزایی در سیاست‌های فرهنگی و آموزشی کشور داشت. همچنین، افرادی مانند سید حسن تقی‌زاده و ابراهیم حکیمی که از اعضای فراماسونری بودند، در مناصب بالای دولتی فعالیت داشتند و در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور نقش‌آفرینی کردند.

هدف اصلی این نفوذ، ایجاد حکومتی وابسته به قدرت‌های خارجی، به ویژه اسرائیل و آمریکا بود. بهائیت با مرکزیت خود در اسرائیل، به دنبال تحکیم روابط ایران با این رژیم بود. اسناد تاریخی نشان می‌دهد که بهائیان در تلاش بودند تا با نفوذ در ارکان حکومت، ایران را به کشوری وابسته تبدیل کنند. در مقابل این نفوذ، روحانیت شیعه و مراجع تقلید همچون امام خمینی در سخنرانی‌های خود صراحتاً به خطر نفوذ بهائیت اشاره می‌کردند و از مردم خواستند تا در برابر این جریان‌ها ایستادگی کنند .

انقلاب اسلامی ایران در سال 1357، نقطه عطفی در شکست پروژه نفوذ بهائیت و فراماسونری بود. با پیروزی انقلاب، ساختارهای حکومتی که تحت کنترل بهائیان و فراماسون‌ها بود، از بین رفت. انقلاب نه تنها نفوذ این جریان‌ها را افشا کرد، بلکه پایه‌های حکومتی جدیدی را بنا نهاد که بر اساس اصول اسلامی و استقلال ملی استوار بود.

پس از انقلاب، تشکیلات بهائیت در ایران به طور کامل منحل شد. بسیاری از چهره‌های شاخص بهائی که در حکومت پهلوی نقش داشتند، مجازات شدند یا از کشور فرار کردند. این اقدامات باعث تضعیف شدید بهائیت در ایران و قطع ارتباط آن با مراکز قدرت جهانی شد.

انقلاب اسلامی همچنین به مبارزه با نفوذ فراماسونری ادامه داد. لژهای فراماسونری در ایران تعطیل شدند و بسیاری از اعضای آن که در حکومت پهلوی نقش داشتند، از صحنه سیاسی کشور حذف شدند. این اقدامات باعث شد تا ایران از وابستگی به قدرت‌های خارجی رها شود.

انقلاب اسلامی نه تنها نفوذ بهائیت و فراماسونری را در ایران شکست، بلکه الگویی برای سایر کشورهای اسلامی در مقابله با نفوذ استعماری شد. امروز، ایران به عنوان کشوری مستقل و مقاوم در برابر فشارهای خارجی، نقش مهمی در منطقه و جهان ایفا می‌کند. این دستاوردها، مرهون بصیرت رهبران انقلاب و مقاومت مردم ایران است.

انتهای‌پیام/