به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، انتظار ظهور منجی، به معنای امید برای نهادینه شدن عدل جهانی و برپایی حکومتی است که در آن ظلم و ستم ریشه‌کن شود و انسان‌ها در سایه عدالت و معنویت زندگی کنند. این باور نه‌تنها در دین اسلام، بلکه در تمام ادیان الهی و حتی در برخی مکاتب فکری و فلسفی دیده می‌شود. آموزه‌های دینی، انتظار را به‌عنوان یک حالت فعال و پویای انسانی معرفی کرده‌اند که فرد را به اصلاح خود و جامعه وادار می‌کند.

در ادیان دیگر نیز، مفهوم انتظار به‌گونه‌ای متفاوت اما با هدفی مشترک یعنی تحقق عدالت و رهایی بشر از ظلم و فساد بیان شده است. در مسیحیت، بازگشت حضرت مسیح (ع) نویدبخش برقراری صلح و نجات بشریت است. در یهودیت، انتظار برای آمدن ماشیح (مسیحای موعود) همچنان زنده است و در آیین‌های دیگری همچون زرتشتی و بودایی نیز بشارت ظهور منجی برای اصلاح جهان داده شده است. این مسئله نشان می‌دهد که امید به آینده‌ای روشن و پر از عدالت، یک میل فطری در انسان‌هاست که در قالب ادیان و مکاتب گوناگون تجلی یافته و همگان را به سوی تلاش برای تحقق آن دعوت می‌کند.

در دین اسلام انتظار ظهور منجی مفهومی عمیق و سازنده است که تنها به امیدواری محدود نمی‌شود، بلکه انسان را به سوی اصلاح فردی و اجتماعی سوق می‌دهد. این انتظار، نیرویی محرک برای حرکت در مسیر عدالت و حق‌طلبی است و از دیدگاه اسلامی، یکی از برترین عبادات به شمار می‌آید. فرد منتظر نه‌تنها به بهبود وضعیت جامعه می‌اندیشد، بلکه با تلاش مداوم در جهت تحقق آرمان‌های الهی، خود را نیز برای یاری حکومت عدل آماده می‌سازد.

در آموزه‌های اسلامی، انتظار فرج نه یک حالت انفعالی، بلکه مسئولیتی فردی و اجتماعی است که انسان را از یأس و بی‌تفاوتی دور نگه می‌دارد. امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرماید

«انْتَظِرُوا الْفَرَجَ وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ فَإِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مَا دَاوَمَ عَلَيْهِ الْمُؤْمِنُ.» یعنی منتظر فرج (امام عصر) باشید و از رحمت خدا نا امید نشوید، (اشاره به آیه87 یوسف) زیرا محبوب‌ترین اعمال نزد خدای عز و جل، انتظار فرج است، مادامی که مؤمن بر آن مداومت داشته باشد.

در این روایت، ابتدا به انتظار فرج و نهی از یأس از رحمت الهی تأکید شده که نشان‌دهنده نقش حیاتی امید در زندگی مؤمنان است. سپس، انتظار فرج به‌عنوان محبوب‌ترین عمل نزد خداوند معرفی شده، اما این انتظار نباید به حالتی منفعلانه و صرفاً آرزومندانه محدود شود، بلکه باید با مداومت و پایداری همراه باشد. این مداومت به معنای تلاش مستمر برای اصلاح فردی و اجتماعی، ایستادگی در برابر ناملایمات و آمادگی برای ظهور منجی است. در واقع، این حدیث نه‌تنها به جنبه اعتقادی انتظار، بلکه به بعد عملی آن اشاره دارد و نشان می‌دهد که انتظار واقعی، یک مسیر تربیتی و حرکتی دائمی در جهت تحقق عدالت الهی است.

بنابراین مفهوم انتظار در اسلام، تنها به دعا و آرزو محدود نمی‌شود، بلکه نیازمند آمادگی، بصیرت و اقدام عملی است. منتظر واقعی کسی است که شرایط ظهور را با اصلاح خود، گسترش آگاهی و مقابله با ظلم و فساد فراهم می‌کند. از این‌رو، انتظار فرج در حقیقت یک سبک زندگی است که فرد را به پویایی و تلاش در مسیر آرمان‌های الهی وا‌می‌دارد و او را از رخوت و نا امیدی رها می‌کند.

در نگاه کلی، انتظار ظهور منجی در تمام ادیان الهی وجود دارد و هر یک به نوعی نوید تحقق عدالت جهانی را داده‌اند. اما آنچه انتظار اسلامی را متمایز می‌کند، تأکید بر آمادگی و مبارزه با ناملایمات به جای صِرف امیدواری است. در واقع، این مفهوم پلی میان ایمان و عمل ایجاد می‌کند و از منتظران می‌خواهد که خود را شایسته‌ی تحقق وعده‌ی الهی کنند.

انتهای‌پیام/