به گزارش خبرگزاری مهر و به نقل از شینهوا، سمانه بیرامی باهر، اسکی‌باز ۳۳ ساله ایرانی، با وجود کسب رتبه نوزدهم در مسابقه اسکی صحرانوردی ۵ کیلومتر آزاد زنان در بازی‌های آسیایی زمستانی هاربین، با هیجان و شادی خط پایان را گذراند، گویی مدال طلا را به دست آورده است.

وی اظهار داشت: این اولین مسابقه من در چین است و احساس می‌کنم در المپیک شرکت می‌کنم. همه چیز اینجا فوق‌العاده است ؛امکانات، پیست، سازماندهی و غذا ،همه در سطح استاندارد المپیک هستند.

بیرامی باهر که سال گذشته به‌عنوان مربی تیم ایران در بازی‌های المپیک جوانان زمستانی در گانگوون، کره جنوبی حضور داشت، می‌دانست که هدف او در هاربین کسب سکو نیست. وی گفت: من فقط می‌خواهم تمام تلاشم را بکنم. ورزشکاران برجسته زیادی در اینجا رقابت می‌کنند.

علاقه بیرامی باهر به اسکی در سال‌های نوجوانی در تهران آغاز شد، جایی که او در خانواده‌ای ورزشی بزرگ شد. پدرش عضو تیم ملی کاراته ایران و مادرش مربی ایروبیک بود که هر دو تأثیر زیادی بر علاقه اولیه او به ورزش داشتند.

در ابتدا به شنا علاقه‌مند بود، اما عشق واقعی او به ورزش‌های زمستانی در یک سفر خانوادگی به اسکی شکوفا شد، جایی که او از مهارت فوق‌العاده اسکی‌بازان محلی که با مهارت از شیب‌های تند پایین می‌آمدند، شگفت‌زده شد. او به یاد می‌آورد: چگونه این کار را انجام می‌دهند؟ چطور می‌توانند این‌قدر نترس باشند؟ با کنجکاوی، او از محلی‌ها مشاوره گرفت و به تحقیق درباره تکنیک‌های اسکی به‌صورت آنلاین پرداخت.

وی گفت: به‌تدریج عاشق این ورزش شدم. اوقات فراغتم را پر کرد و بخش بزرگی از زندگی‌ام شد.اسکی در ایران کمتر رایج است و حمایت محدودی وجود دارد، اما من می‌خواستم این مانع را بشکنم و کشورم را در المپیک زمستانی نمایندگی کنم.

اسکی صحرانوردی، که به‌علت نیازهای فیزیکی شدیدش به «ماراتن برفی» معروف است، تمرکز اصلی وی شد. با وجود بزرگ شدن در شهر، بیرامی باهر با چالش تمرین در شرایط سخت و سرد مواجه بود، شرایطی که بسیاری را از دنبال کردن این ورزش بازمی‌دارد.

با این حال، او مصمم باقی ماند. با توجه به نبود پیست اسکی در تهران، او اغلب به سمت شمال رانندگی می‌کند تا در زمین‌های کوهستانی تمرین کند، گاهی اوقات دو ساعت را در ترافیک سنگین می‌گذراند تا به پیست‌های تمرینی خود برسد.

در حالی که سایر ورزشکاران در تمام طول سال با برنامه‌های منظم تمرین می‌کنند، بیرامی باهر تعهدات خود به‌عنوان معمار را با آرزوهای ورزشی‌اش متعادل می‌کرد و جلسات تمرینی را در اوایل صبح و اواخر شب انجام می‌داد.

وی گفت: ادامه دادن سخت است، اما من آن را دوست دارم زیرا چالش‌برانگیز است.گاهی احساس شکست می‌کنم، اما رؤیای شرکت در المپیک من را به غلبه بر این چالش‌ها ترغیب می‌کند.

رؤیاهای او در سال ۲۰۱۸ به حقیقت پیوست، زمانی که وی سهمیه المپیک زمستانی گرفت. در مراسم افتتاحیه پیونگ‌چانگ، او افتخار حمل پرچم ایران را داشت، لحظه‌ای که او را غرق در احساسات کرد.

وی به یاد می‌آورد: من به‌خاطر ناراحتی گریه نمی‌کردم. از خوشحالی گریه کردم.قول دادم تمام تلاشم را بکنم و کشورم را سربلند کنم.

با گذشت زمان، بیرامی باهر به مربی‌گری ورزشکاران جوان پرداخته است. وی توضیح می‌دهد: من قوانین زیادی دارم .انضباط بسیار مهم است، این یک خط قرمز است.وقتی آن‌ها خسته هستند، به آن‌ها اجازه استراحت می‌دهم. اما انضباط مهم است. بدون آن، من به آنچه امروز هستم، نمی‌رسیدم.

بیرامی باهر امیدوار است الهام بخش زنان بیشتری برای مشارکت در ورزش باشد. او می گوید: ورزش واقعاً می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد. اعتمادبه‌نفس را می‌سازد و تجربیات جدیدی به ارمغان می‌آورد. من معتقدم زنان ایرانی بااستعداد هستند و می‌توانند دستاوردهای بزرگی در ورزش داشته باشند.

وی اذعان کرد: از دست دادن سهمیه المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن یک حسرت بزرگ بود.می‌خواهم از مسابقاتی مانند این استفاده کنم تا سریعاً ریتم خود را پیدا کنم و برای کسب جایگاه خود در المپیک زمستانی ۲۰۲۶ تلاش کنم.