به گزارش سلامت نیوز در حالی که کادر درمان، به‌ویژه رزیدنت‌ها، یکی از ستون اصلی سیستم بهداشت و درمان کشور هستند، وضعیت زندگی و کار آنها به شکلی پیش می‌رود که نه‌تنها بهره‌کشی از آنها افزایش یافته، بلکه برخوردهای تحقیرآمیز و غیرانسانی از سوی برخی اساتید و مسئولین، شرایط را برای آنان غیرقابل تحمل کرده است.

در حاشیه برگزاری مورنینگ بخش داخلی بیمارستان شهدای تجریش علوم پزشکی بهشتی، رزیدنت سال اول این بیمارستان، نسبت به حجم بالای فشار کاری موجود معترض بوده و ضمن بر شمردن برخی از مصادیق این مساله در خصوص رفتارهای خارج از قانون و غیر صحیح نسبت به رزیدنت ها گله مند است، یکی از اساتید پزشکی با لحنی غیرحرفه‌ای و تحقیرآمیز به رزیدنتی در بیمارستان شهدای تجریش گفته است: «اگر نمی‌توانی، انصراف بده.»

این جمله که نشان از بی‌تفاوتی و خونسردی نسبت به مشکلات رزیدنت‌ها دارد، بار دیگر چرخه بیمار آموزشی در حوزه پزشکی ایران را آشکار کرد. چرخه‌ای که نسل به نسل منتقل شده و قربانیانش را به آزاردهندگان بعدی تبدیل می‌کند.

آمارها نشان می‌دهند که میزان خودکشی در میان کادر درمان، به‌ویژه پزشکان و رزیدنت‌ها، افزایش چشم‌گیری داشته است. در آقایان این میزان ۴۰ درصد و در خانم‌ها ۱۳۰ درصد رشد داشته است. این فاجعه حاصل سیستم ناکارآمد آموزش پزشکی، بهره‌کشی بی‌رحمانه از رزیدنت‌ها و پزشکان طرحی و همچنین برخوردهای تحقیرآمیز و توهین‌آمیز از سوی برخی مسئولین است.

رزیدنت‌ها، که به‌طور میانگین ۱۲ کشیک در ماه و بالغ بر ۵۰۰ ساعت کار می‌کنند، اغلب دستمزدی ناچیز دریافت می‌کنند و از حقوق اولیه انسانی خود محروم‌اند. این در حالی است که در بسیاری از کشورها، شرایط کاری و رفاهی برای پزشکان در حال آموزش بسیار بهتر و انسانی‌تر است. مشکل اساسی در اینجاست که برخی اساتید و مسئولین، به‌جای حمایت از رزیدنت‌ها و تلاش برای بهبود شرایط، همچنان بر تفکری پافشاری می‌کنند که سختی کشیدن را بخشی از مسیر می‌داند.

این نگرش نه‌تنها غیرانسانی است، بلکه مانعی بزرگ در مسیر پیشرفت سیستم بهداشت و درمان کشور محسوب می‌شود. چرا وقتی می‌توان شرایط کار و زندگی انسان‌ها را بهبود بخشید، باید بر سختی و رنج اصرار کرد؟ رزیدنت‌ها و پزشکان جوان به حمایت نیاز دارند، نه سرزنش. لازم است اساتید و مسئولین طرز فکر خود را تغییر دهند و به جای تحقیر و بی‌تفاوتی، صدای این قشر زحمت‌کش و تاثیرگذار را بشنوند.

همچنین، نهادهای بالادستی باید با شجاعت و جدیت، قوانینی وضع کنند که مانع از بهره‌کشی و برخوردهای تحقیرآمیز شود. رسانه‌ها، نهادهای حقوقی و سازمان‌های مرتبط وظیفه دارند این مسائل را پیگیری کنند. تغییر این سیستمِ بیمار تنها با اتحاد و صدای بلند ممکن است. جامعه پزشکی، به‌ویژه رزیدنت‌ها، شایسته احترام و شرایط کاری انسانی‌اند.