به گزارش سلامت نیوز اظهارات دکتر رئیسی، معاون بهداشت وزارت بهداشت، در شبکه سلامت صدا و سیما به وضوح تضاد عمیقی را میان اولویت‌های سیاست‌گذاری در ایران نشان می‌دهد. او با لحنی کنایه‌آمیز به جای جمع‌آوری وسایل پیشگیری از بارداری، پیشنهاد می‌کند که خودروسازان داخلی را جمع کنند؛ زیرا خودروهای غیراستاندارد داخلی به طور روزانه جان بسیاری از شهروندان را می‌گیرند.

ایران یکی از بالاترین نرخ‌های مرگ‌ومیر جاده‌ای در جهان را دارد. سالانه هزاران نفر در تصادفات رانندگی جان خود را از دست می‌دهند و بسیاری دیگر دچار معلولیت‌های دائمی می‌شوند. این فاجعه به دلایل متعددی از جمله کیفیت پایین خودروهای تولید داخل، ضعف زیرساخت‌های جاده‌ای، و عدم نظارت کافی بر قوانین راهنمایی و رانندگی رخ می‌دهد. خودروسازان داخلی به لطف حمایت‌های گسترده دولت و انحصار در بازار، محصولات غیراستانداردی تولید می‌کنند که نه تنها ایمنی کافی ندارند، بلکه مستقیماً زندگی و جان مردم را تهدید می‌کنند.

از سوی دیگر، سیاست‌های جمعیتی ایران در سال‌های اخیر فشار زیادی برای افزایش نرخ باروری اعمال کرده است. حذف لوازم پیشگیری از بارداری، محدود کردن دسترسی به سقط جنین قانونی، و تشویق به فرزندآوری، بدون ایجاد زیرساخت‌های لازم برای حمایت از این جمعیت رو به رشد، نشان‌دهنده رویکرد کمّی به جای کیفی به مسئله جمعیت است. نتیجه این سیاست‌ها، افزایش تعداد تولدهای ناخواسته و در مواردی تولد کودکانی با مشکلات جسمی یا روانی است که فشار سنگینی را بر نظام بهداشت و رفاه اجتماعی وارد می‌کند.

تناقض آشکاری در این رویکردها وجود دارد. از یک سو، حکومت با شعار حمایت از زندگی و خانواده، سیاست‌های افزایش جمعیت را پیش می‌برد، اما از سوی دیگر، نسبت به موضوعاتی چون ایمنی جاده‌ها، کیفیت خودروها، و کاهش تصادفات که مستقیماً با حفظ جان شهروندان مرتبط است، بی‌توجهی نشان می‌دهد.

پیامد این رویکردها نه تنها افزایش مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات است، بلکه بار مالی و انسانی سنگینی نیز بر دوش جامعه می‌گذارد. نظام بهداشت و درمان کشور با موجی از بیماران ناشی از تصادفات یا کودکان متولد شده با مشکلات خاص مواجه است. علاوه بر این، افزایش تعداد کودکان بدون برنامه‌ریزی دقیق در زمینه آموزش، رفاه، و اشتغال، باعث کاهش کیفیت زندگی خواهد شد.

اظهارات دکتر رئیسی در واقع به یک مسئله عمیق‌تر اشاره دارد: اینکه سیاست‌گذاری‌های کنونی به جای توجه به کیفیت زندگی مردم، تنها بر اهداف کمی متمرکز شده است. اگر مسوولان واقعاً دغدغه حفظ و ارتقای زندگی انسانی را دارد، باید به مسائلی چون ایمنی جاده‌ها، اصلاح صنعت خودروسازی، و بهبود زیرساخت‌های اجتماعی اولویت بدهند. در غیر این صورت، این سیاست‌ها نه تنها به رشد و توسعه منجر نمی‌شود، بلکه مشکلات اجتماعی، اقتصادی، و انسانی عمیق‌تری ایجاد خواهد کرد.