برترین‌ها: روز گذشته مهاجرانی، سخنگوی دولت درباره قطعیت جایگزین مکران به جای تهران حرف زد، پروژه بلندپروازانه‌ای که بعید به نظر می‌رسد خیلی قابلیت اجرایی داشته باشد. با توجه به اوضاع و احوال آشفته اقتصادی، دولت در امورات روزمره‌اش مانده و جانشینی پایتخت لقمه گنده‌‌ای به نظر می‌رسد. به هر حال این اخبار به نظر می‌رسد شاید کمی ساده‌لوحانه باشد و اگر قرار است چنین اتفاق عظیمی رخ دهد، خیلی از ملاحظات اقلیمی و جغرافیایی باید لحاظ شود، در هر صورت در ادامه این متن با اتکا به رشته توئیت ارشک رجب‌پور نگاهی احیانا متفاوت به این ماجرا داشته‌ایم:

انتقال پایتخت به سواحل مکران را می‌توان مرحله نخست پروژه‌ای دانست که هدف آن، فدرالی کردن ایران است. یکی از دلایل اصلی انتخاب تهران به‌عنوان پایتخت ایران توسط آقامحمدخان، موقعیت جغرافیایی این شهر در مرکز ایران بود. تهران شهری است که از دورافتاده‌ترین نقاط کشور نیز به‌ سهولت قابل دسترس است. این ویژگی باعث شده که تهران همچنان بهترین گزینه برای پایتخت تبدیل باشد. شما از هر شهر ایران، با اتوبوس، قطار یا هواپیما، به‌راحتی می‌توانید به تهران برسید؛ مزیتی که هیچ شهر دیگری ندارد.

اما آیا چنین شرایطی برای مکران نیز امکان‌پذیر است؟ پاسخ ساده است: خیر. هرکس هم خلاف این را ادعا کند، دروغ می‌گوید. برای نمونه خوب است نگاهی به وضعیت خودم، بجنورد بیاندازید. این شهر که بیش از بیست سال است مرکز استان خراسان شمالی است، تنها پروازی که دارد به مقصد تهران است.

آن‌هم پروازی که در بسیاری از مواقع لغو می‌شود. از قطار هم خبری نیست؛ دو دهه است که دولت‌ها وعده اتصال مشهد، بجنورد و گرگان از طریق خط آهن را داده‌اند و همچنان ناکام مانده‌اند. این مثلا مرکز استان ماست حالا تصور کنید وضعیت دیگر شهرها چگونه است.

به نظر من، پیشنهاد انتقال پایتخت به مکران آن‌قدر بی‌پایه و سطحی است که حتی بی‌سوادترین افراد هم می‌توانند صدها دلیل برای رد آن پیدا کنند. اما چرا دولت پزشکیان این‌قدر بر این ایده اصرار دارد؟ به نظر می‌رسد یکی از دلایل اصلی این پیشنهاد، زیاد کردن فاصله بین پایتخت و دیگر شهرها است. پزشکیان در ماه‌های اخیر چندین بار با تجزیه‌طلبان شناخته‌شده دیدار کرده و او به همراه بسیاری دیگر از اصلاح‌طلبان، از جمله خاتمی و تاج‌زاده، بارها ایده فدرالیسم در ایران را مطرح کرده‌اند. چندی پیش نیز عارف، معاون پزشکیان، از ضرورت ایجاد «پارلمان و رئیس‌جمهور استانی» سخن به میان آورد.

این پروژه بخشی از نقشه‌ای بزرگ‌تر برای تکه‌تکه کردن ایران است. بااین‌حال، این طرح مخالفان بسیاری دارد و به همین دلیل پزشکیان نمی‌تواند به‌صورت علنی از آن سخن بگوید. به همین علت، او تلاش می‌کند شرایط را به‌تدریج و مرحله‌به‌مرحله فراهم کند.

ابتدا، هدف این است که پایتخت ایران را به نقطه‌ای دور از دسترس اکثر شهرها منتقل کنند. سپس، به بهانه مشکلات ناشی از این فاصله، اختیاراتی به استان‌ها واگذار شود. این دقیقاً نقطه شروع فدرالیسم در ایران است. با دادن اختیارات بیشتر به استان‌ها، طی چند سال، جدایی فرهنگی و عاطفی میان استان‌ها شکل می‌گیرد. این جدایی عاطفی به‌مرور مردم استان‌ها را از یکدیگر بیگانه کرده و زمینه برای فدرالیسم و نهایتاً تجزیه ایران فراهم می‌کند. با اجرای فدرالیسم، ناامنی و جنگ داخلی به‌تدریج ایران را دربرخواهد گرفت و نفوذی‌ها به هدف نهایی خود یعنی تکه‌تکه کردن ایران خواهند رسید.

انتقال پایتخت به مکران، ایده‌ای است که نه‌تنها از نظر زیرساختی غیرعملی است، بلکه می‌تواند آغاز پروژه‌ای خطرناک برای تمامیت ارضی کشور باشد. ایرانگرایان وظیفه دارند در مورد این طرح خطرناک مردم را روشن کنند.