به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، «زلمی خلیل‌زاد» نماینده ویژه پیشین آمریکا برای صلح افغانستان، در اظهارات اخیر خود به نکته‌ای کلیدی اشاره کرده است: «هرچند در توافقنامه دوحه ماهیت نظام سیاسی افغانستان مشخص نشده است، اما به‌طور واضح ذکر شده است که ماهیت دولت جدید افغانستان باید از طریق مذاکرات میان امارت اسلامی و برخی گروه‌های سیاسی دیگر تعیین شود.»،
این بیان نشان‌دهنده این است که آمریکا انتظار داشت که طالبان با گروه‌های سیاسی دیگر به مذاکره بپردازد و به یک توافق جامع دست یابد که شامل نمایندگان مختلف جامعه افغانستان باشد.

از سوی دیگر، «مولوی عبدالکبیر» معاون سیاسی نخست وزیر طالبان، در اظهارات خود به‌طور صریح به این نکته اشاره کرده است: «توافقنامه دوحه به این معنا نبود که آمریکا در مورد حکومتداری به امارت اسلامی دستور دهد، بلکه این توافقنامه صرفاً درباره خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان بود.»

این دیدگاه نیز نشان‌دهنده درک طالبان از توافقنامه به‌عنوان یک سند صرفاً مرتبط با خروج نیروهای خارجی و عدم‌تعهد به مشورت با دیگر گروه‌های سیاسی است.

این دو تفسیر متفاوت از توافقنامه دوحه، به‌وضوح نشان‌دهنده اختلاف عمیق میان طالبان و آمریکا است، در حالی که واشنگتن بر اهمیت مذاکرات و تشکیل یک دولت فراگیر تأکید دارد، طالبان بر حق حاکمیت خود و عدم‌نیاز به مشورت با دیگران تأکید می‌کند.

به‌نظر می‌رسد این اختلاف در تفسیر نه‌تنها بر روند صلح تأثیرگذار است، بلکه می‌تواند به تنش‌های بیشتری در آینده منجر شود و چالش‌های جدی برای آینده افغانستان و آمریکا ایجاد کند.

انتهای پیام/.+