برترین‌ها: رسول اسدزاده (روزنامه‌نگار) در صفحه شخصی خود در اینستاگرام نوشت: از مشقّات دوزیست بودن یکی هم این است که سلبریتیِ برخوردار و ثروتمند، با حجابِ صدا و سیما پسند، در حالی که روسری‌اش را به دقت لوزی کرده تا بیش از گردی صورتش در قاب تلویزیون مشخص نباشد، چشم در چشم مردمِ فقیر شده کشور به آنها پند و اندرزِ قناعت می‌دهد... سلبریتی که البته بیرون از تلویزیون عیان کردنِ خوشگلی‌هایش اشکالی ندارد...

از این دوزیستی و دوگانگی که بگذریم اساسا کارکرد صدا و سیما در ایران اول ناصح و موعظه‌گر است بعد رسانه... پر از برنامه‌هایی است مانند زلال احکام‌ که در آن یک معمولا روحانی دارد به مخاطب نصیحت می‌کند که ایها‌اناس، در زندگی درگیر اندوختن مال دنیا نباشید، تقوا پیشه کنید و از این حرف‌ها... ولی گاه و بیگاه که در یک‌ مناسبت خاص پای سلبریتی‌ جماعت، از فوتبالیست و بازیگر و مثلا خواننده به تلویزیون می‌رسد، آنها هم نقش ناصح به خودشان می‌گیرند... نصیحت‌هایی که البته به درد لای جرز دیوار هم نمی‌خورد... این خانم بعید است معنای استرس برای پول پیش و تصمیم صاحبخانه برای تمدید قرارداد اجاره را بداند، بعید است بفهمد گوشت کیلویی یک میلیون تومان چطور تسمه از گرده‌ آدم می‌کشد، بعید است هنگام خرابی ماشینش از ترس هزینه تعمیر دو دستی بکوبد به فرق سر خودش، بعید است به خاطر نداشتن پول برای درمان ریشه، دندانش را کشیده باشد، بعید است بداند شمردنِ سیب‌زمینی و پیاز هنگام خرید از بازار روز تره بار یعنی چه؟ من درباره فقرِ عیان و واضح حرف نمی‌زنم، درباره فقر پنهان و خزنده‌ای حرف می‌زنم که آدم‌های طبقه سابقا متوسط و ساکنان حتی مناطق متوسط به بالای شهری هم گرفتار آن هستند. فقری که آرام آرام دارد غرور آدم‌‌ها را از بین می‌برد. پیرمردهایی که به زحمت کار کردن با گوشی هوشمند را یادگرفته‌اند تا در ساعات خلوت روز بتوانند در اسنپ کار کنند... زنانی که در پنجاه سالگی به فکر کار در بیرون از خانه هستند. پدربزرگ و مادر بزرگ‌هایی که برای میزبانی از نوه‌ها در شب چلّه، پنهانی از این و آن پول دستی قرض گرفته‌اند را می‌گویم.... و در این اوضاع تلخ و گَس که زندگی بوی دود مازوت می‌دهد، امثال لیلا اوتادی خیال می‌کنند صلاحیت اندرز دادن به آدم‌‌هایی اینچنینی را دارند... با سفره کوچک شده و جیب خالی لذت ببرید ایها الناس، بهشت در انتظار شماست...