به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ضرب المثل «آفتابه لگن هفت دست، شام و ناهار هیچی» را در کنایه به افرادی می‌گویند که در جور کردن مقدمات کاری افراط می‌کنند اما خود کار را به درستی انجام نمی‌دهند، یا افرادی که نیازهای اولیه زندگیشان لنگ است ولی درگیر تجملات و ظواهر هستند، مشابه جیب خالی پز عالی.

بیست و نهمین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به گونه‌ای برگزار شد که تا حدود زیادی، مستحقِ شنیدن این ضرب المثل بود؛ جشنواره‌ای که شعارهای بسیار دهان پرکنی داشت. مقدمات بسیاری برای آن چیدند و خبرسازی‌های فراوانی از چند ماه پیش برایش تدارک دیده شد؛ اما نتیجه کار چیزی کمتر از یک جشنواره عادی بود.

به این چند نکته دقت کنید:

این جشنواره پیشوندِ «بین المللی» را یدک می‌کشید. شعار آنها «تئاتر گفت و گوی بدون مرز» بود. مسئولان جشنواره هدف از برگزاری این جشنواره را «تقویت هم دلی و همراهی، رشد و آگاهی واعتماد به نفس فرزندان ایران از مسیر هنر نمایش» بیان کرده‌اند.

از سوی دیگر مواردی به شدت شعارگونه به عنوان اهداف ستاد برگزاری بیست و نهمین جشنواره بین المللی تئاتر کودک و نوجوان ذکر شده بود، این موارد عبارتند از: «تحقق مشارکت اجتماعی کودکان و نوجوانان»، «ارتقای سطح فرهنگ عمومی»، «تقویت بنیان‌های اصیل خانواده و رتباط نسل‌ها»، «آموزش شهروندی و افزایش مسئولیت پذیری با ایجاد زمینه مشارکت فعال کودکان و نوجوان ایران زمین در تولید آثارنمایشی.»

همه این شعارها زیباست و دهان پرکن؛ اما آیا در چنین رویدادهایی، این عبارات و واژگانِ پرطمطراق، عملی می‌شوند یا فقط در حدِ شعار باقی می‌مانند و حسرتِ تحقق آنها در دل اهالی هنر باقی می‌ماند!
البته که هر کدام از این شعارها، کاربردهای خوبی برای گرفتنِ بودجه‌های میلیاردی از جاهایی مثل شهرداری‌ها دارند.

این جشنواره کارش را از 11 آبان 1403 در همدان آغاز و 17 آبان هم کارش را تمام کرد.

برگزار کنندگان این رویدادِ تئاتری که حمایت‌های مالیِ استانداری و شهرداری همدان را هم داشتند؛ از حدود دو ماه قبل از آغاز جشنواره، خبرسازی‌هایشان را آغاز کردند. هر انتصاب و هر انتخاب جدیدی در جشنواره، به گونه‌ای بزرگ‌نمایی شد که گویی این انتصاب و این انتخاب‌ها در دل این جشنواره، تئاتر ایران را چند پله بالاتر خواهد برد!

خبرسازی‌های اغراق‌آمیزِ این جشنواره در نهایت نتیجه عکس می‌دهد و امروز که این رویداد تمام شده، با اندکی دقت پرواضح می‌شود که همه آن خبرسازی‌ها توخالی بوده و چیزی جز شواف نبوده است.

شاید بهتر بود و بهتر است که مسئولان جشنواره به جای رفتن در این ورطه‌ها، به چند پرسش اساسی درباره جشنواره پاسخ دهند؛

نخست آنکه بودجه این جشنواره چه میزان بوده و چگونه هزینه شده است؟ (لطفا لیست هزینه‌های جشنواره را اعلام کنید و این کار را در راستای دسترسی آزاد به اطلاعات برای عموم جامعه انجام دهید.)
دولت چه میزان از این بودجه را تامین کرده و شهرداری و نهادهای استانی چه میزان بودجه به جشنواره کمک کرده‌اند؟
خروجی این جشنواره برای تئاتر کشور چه بوده و کدام تحول عظیم در تئاتر کودک و نوجوان را رقم زده است؟
از میانِ اهدافِ بسیار بلند و رویاگونه‌ی این جشنواره، کدام یک محقق شدند؟ لطفا با رسم شکل و ارائه‌ی مستندات پاسخ دهید.

نکته:

نادره رضایی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در طول برگزاری این رویداد به همدان سفر کرد. رضایی که به تازگی سکان هدایت معاونت هنری وزارت فرهنگ را در دست گرفته، لازم است که با نگاهی دقیق این رویداد را بررسی کند تا برای سال آینده، این جشنواره را به مسیر درست خود برگرداند.
شاید پرسیدنِ همین چند پرسش(که در بالا ذکر شد) از مسئولان برگزاری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان، خیلی از مسائل را روشن کند.

انتهای پیام/