فرید محسنی در روزنامه شرق نوشت: «به نام خدا. سلام به شما مردم عزیز، صبور، شجاع و دوست‌داشتنی کشورم. صدای من را از ایران می‌شنوید. بعد از ۲۰۶۴ روز دوری و جدایی قرارِ برای شما مردم عزیز گزارش کنم، گزارش بازی تیم‌های رئال مادرید و میلان!» این جملات احساسی و توأم با بغض عادل فردوسی‌پور حین گزارش بازی سه‌شنبه‌شب لیگ قهرمانان بود آن‌هم بعد از آخرین باری که در سال ۱۳۹۹ رویارویی پرسپولیس و اولسان هیوندا را به سفارش ای‌اف‌سی و از طریق اینستاگرام گزارش کرده بود.

عادل فردوسی‌پور از اسفند ٩٧ که شبکه سه سیما به طور ناگهانی پخش برنامه «نود» را متوقف کرد، دیگر هیچ مسابقه فوتبالی را گزارش نکرد و حسرتش هم برای مردم هم برای خودش مانده بود تا یک فرصت دوباره! یک حسرت عجیب که مبدأ آن تنگ‌نظری و فرصت‌سوزی بود.

در دو شب گذشته، فردوسی‌پور بار دیگر در قامت گزارشگری که خیلی‌ها با صدای او و روایتش از حساس‌ترین‌ بازی‌ها خاطره دارند، خارج از قاب تلویزیون ظاهر شد و غافلگیری جدیدی برای مردم و مسئولان رقم زد. مردم در شبکه‌های اجتماعی با وجودی که دیر متوجه «بازگشت» او شده بودند به «انتقام» روزهای نبودنش ذوق کردند و توفانی از واکنش‌ها را ثبت کردند. او سال‌هاست که از مدار مدیران پایداری که صداوسیما را تسخیر کردند، خارج و در «مدار محبوبیت مردم» قرار گرفته؛ سمت درست تاریخ ایستاد و ماند و دوباره «بازگشت» با صدایی لرزان اما دوست‌داشتنی!

بازگشت عادل فردوسی‌پور بعد از این زمان طولانی در فضایی به جز تلویزیون، هم یادآور جریان ادامه‌دار فرصت‌سوزی در رسانه‌ای مثل تلویزیون است و هم هوشمندی و افزایش نفوذ جریان نوین رسانه‌ای با بهره‌مندی از فرصت‌های جدید ارتباطی است؛ روندی که به واسطه سلسله تصمیمات غیرصنفی و هیجانی برخی نهادهای رسمی به طور قطع ادامه خواهد داشت و با توجه به دوران جدید رسانه‌ها، منجر به کوچ چهره‌ها از آنتن به امواج اینترنت است؛ اتفاقی که با آپارات اسپرت و فوتبال 360 آغاز شد و با توجه به سرعت تحولات و دست‌فرمان صداوسیما، با سرعت بیشتری ادامه خواهد داشت؛ پس بهتر است فعلا از تماشای فوتبال با گزارش عادل لذت ببریم و دعا کنیم که این خوشی زودگذر نباشد.