خبرگزاری تسنیم، لرستان: پرستاری قصه‌ دستانی است که گرمای زندگی را در اوج سرما و سختی به دیگری هدیه می‌دهند؛ دستانی که نبض زندگی را آرام می‌کنند و زخم‌ها را به مهری خاموش مرهم می‌نهند.

هر پرستار داستانی دارد؛ داستانی از شب‌های بی‌خوابی، از شلوغی و اضطراب‌های روزانه، از لحظات سختی و بی‌تابی، از امید و روشنایی در تاریک‌ترین لحظات.

روز پرستار، روز کسانی است که در برابر رنج و درد دیگران ایستادگی می‌کنند و با قلبی سرشار از مهر، بالین بیماران را از همدلی و امید سرشار می‌کنند تا به آخرین لحظه‌های حیات امیدوار باشند.

خبرگزاری تسنیم به‌مناسبت 17 آبان، روز پرستار، با فاطمه‌سادات موسوی و سلمان رشیدی، یک زوج پرستار در بیمارستان تأمین اجتماعی خرم‌آباد گفت‌وگو کرده‌ است.

.

تسنیم: به شغل پرستاری علاقه داشتید یا این شغل را به‌عنوان انتخاب دیگری پذیرفتید؟

فاطمه‌سادات موسوی: علاقه به هر شغلی به توانایی‌های درونی و استعدادهای فرد برمی‌گردد. به‌نظر من، هیچ علاقه‌ای از پیش تعیین‌شده نیست؛ ما در مسیر زندگی استعدادهای‌مان را کشف می‌کنیم و تلاش می‌کنیم تا آن‌ها را به فعلیت برسانیم. پرستاری هم برای من از این جنس بود. شاید اول علاقه خاصی نداشتم، اما وقتی فهمیدم که این شغل می‌تواند به بخش بزرگ زندگی‌ام تبدیل شود و به من کمک کند که برای مردم کار ارزشمندی انجام دهم، علاقه‌ام بیشتر شد.

تسنیم: چه ویژگی‌های شخصیتی‌ای برای یک پرستار لازم است؟

سلمان رشیدی: پرستاری ویژگی‌های خاصی می‌طلبد. به‌نظر من یکی از مهم‌ترین این ویژگی‌ها صبر و تحمل است. پرستار با شرایط سختی مواجه می‌شود و باید بتواند ایثار داشته باشد. عشق به شغل، مهر و محبت هم ضروری است. اگر پرستار عشق و محبت نداشته باشد، کار سخت می‌شود. پرستار باید بتواند با صبر این مهر را به بیماران منتقل کند تا سختی‌های کار برایش قابل‌تحمل شود.

.

تسنیم: چه درس‌هایی از شغل پرستاری در زندگی شخصی‌تان هم به‌کار می‌آید؟

فاطمه‌سادات موسوی: یکی از جنبه‌های این شغل ارزش والای انسانی مثل عاطفه، مهربانی، و حس همدردی است. جنبه دیگر هم دانش، مهارت و تجربه‌ای است که یاد می‌گیریم. ما از هر دو این جنبه‌ها برای زندگی خود بهره می‌گیریم. در بخش عاطفی، وقتی درد و رنج مردم را می‌بینیم، دیگر مشکلات زندگی خودمان را راحت‌تر تحمل می‌کنیم. و در بخش دانش و مهارت، اگر حادثه‌ای برای اعضای خانواده یا حتی یک رهگذر در خیابان پیش بیاید، می‌توانیم با استفاده از تکنیک‌ها و مهارت‌هایی که یاد گرفته‌ایم، کمک کنیم و شاید جان فردی را نجات دهیم. این تجربه‌ها، برای ما تأثیرگذار و ارزشمند هستند.

سلمان رشیدی: در واقع پرستاری یک هنر است که محدود به بیمارستان نمی‌شود. می‌توانیم این هنر را در زندگی شخصی و کمک به اقوام، آشنایان، و حتی افراد غریبه به‌کار ببریم. اینکه بتوانیم با علم و تجربه‌ای که داریم، در مواقع بحرانی به دیگران کمک کنیم، احساس رضایتی وصف‌ناپذیر به ما می‌دهد.

تسنیم: چطور زمان خود را بین کار و زندگی مشترک مدیریت می‌کنید؟

سلمان رشیدی: ما یک فرزند داریم و به‌همین دلیل سعی می‌کنیم شیفت‌های‌مان را طوری تنظیم کنیم که همیشه یکی از ما در خانه باشد و از فرزندمان مراقبت کند، اما در مواقعی که مجبور به تعویض شیفت‌ها هستیم، مانند شیفت‌های متوالی صبح و عصر، فرزندمان را با خودمان به بیمارستان می‌آوریم و او را به فرد بعدی تحویل می‌دهیم. این کار برای‌مان سختی‌های زیادی دارد. در دوران کرونا که مجبور بودیم فرزندمان را به بیمارستان بیاوریم و از اینکه در معرض خطر باشد، نگران بودیم. با همدلی و همکاری یکدیگر، مشکلات این دوره را پشت سر گذاشتیم.

تسنیم: دوران کرونا چه چالش‌های خاصی برای شما به‌همراه داشت؟

فاطمه‌سادات موسوی: پرستاری به‌خودی‌خود شغلی چالش‌برانگیز است، اما وقتی یک بیماری مسری و خطرناک مثل کرونا شیوع پیدا می‌کند، این چالش‌ها چندبرابر می‌شوند. در اوج بحران کرونا، همسرم و من در اورژانس بیمارستان مشغول کار بودیم و فرزندمان را هم با خودمان می‌آوردیم. شرایط بسیار دشواری بود. نگرانی از حال بیماران و وضعیت ناپایداری که داشتند، از یک‌سو و نگرانی از انتقال بیماری به فرزندمان، از سوی دیگر، باعث فشار زیادی بر ما می‌شد. حتی گاهی که به خانه می‌رفتیم، به‌دلیل احتمال ناقل‌بودن، نمی‌توانستیم به فرزندمان نزدیک شویم یا او را در آغوش بگیریم. این موضوع برای ما بسیار دشوار بود. خوشبختانه، توانستیم از این مرحله سخت عبور کنیم، هرچند با هر موجی از کرونا ما هم یک بار به این بیماری مبتلا شدیم.

.

تسنیم: اگر فرزندتان بخواهد پرستار شود، به او چه توصیه‌ای خواهید کرد؟

سلمان رشیدی: پرستاری شغلی شریف و ارزشمند است و در قرآن نیز از این حرفه تجلیل شده‌است؛ خداوند در آیه 32 سوره مائده می‌فرماید که هر کس انسانی را از مرگ برهاند، گویا تمام انسان‌ها را زنده داشته‌است. این شغل نیازمند صبر و فداکاری است. اگر فرزندم بخواهد پرستار شود، تمام سختی‌های این شغل را برایش توضیح می‌دهم و اگر بتواند این شرایط را تحمل کند، تشویقش می‌کنم؛ زیرا پرستاری شغلی عزتمند و شریف است، اما انتخاب نهایی با خود اوست.

تسنیم: آیا تابه‌حال شرایط خاصی را تجربه کرده‌اید که بر احساسات شما تأثیر عمیقی بگذارد؟

فاطمه سادات موسوی: در دوران ده، دوازده ساله کاری‌ام، سخت‌ترین شرایطی که تجربه کردم، دوران کرونا بود. دیدن بیماران جوان که به‌خاطر این بیماری جان خود را از دست می‌دادند برای ما بسیار دردناک بود. حتی برخی اوقات که تخت کافی برای بیماران نداشتیم، شرایط سخت‌تری ایجاد می‌شد و این فشار زیادی بر روح و روان ما داشت. پایان کرونا، بهترین احساسی بود که در دوران خدمتم تجربه کردم.

سلمان رشیدی:  من نیز یکی از تلخ‌ترین خاطراتم در دوران کرونا بود؛ یک بیمار جوان حدود 17، 18 ساله داشتیم که شرایط جسمانی خوبی نداشت. علی‌رغم همه تلاش‌هایی که کردیم، نتوانستیم او را نجات دهیم. چنین خاطراتی، برای یک پرستار، همیشه به‌یاد می‌ماند و حتی خارج از بیمارستان نیز بر احساسات او تأثیر می‌گذارد.

تسنیم: آیا تابه‌حال به مهاجرت فکر کرده‌اید؟

سلمان رشیدی: این سؤال را افراد زیادی از ما می‌پرسند، اما جواب ما همیشه همین است: ماندن را انتخاب می‌کنیم. عشق به وطن، خانواده و هموطنانمان در کنار تعلق خاطری که به سرزمینمان داریم، دلایل اصلی ما برای ماندن هستند. مهاجرت ممکن است شرایط مالی بهتری فراهم کند، اما هیچ‌چیز نمی‌تواند جای خانواده و زادگاه را برای ما پر کند.

تسنیم: چه انتظاری از جامعه و مسئولان دارید؟

فاطمه‌سادات موسوی: از جامعه انتظار داریم که مردم بیشتر با ما همکاری کنند و به ما اعتماد داشته باشند. از مسئولان نیز انتظار داریم که در موضوع استخدام نیروی انسانی کافی و اجرایی‌شدن درست تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، ما را همراهی کنند.

انتهای پیام/