فرهیختگان: نیازی به توضیح زیاد نیست؛ اوضاع استقلال خراب است و هر روز هم بدتر می‌شود. شکست سنگین مقابل الهلال به‌تنهایی به مفهوم ناکامی‌های استقلال نیست اما آمار شکست‌های این تیم بی‌گمان نشان از آن دارد که در تاریخ، چنین بحرانی را تجربه نکرده است. 

کاملا مشخص است که این تیم هم بد بسته شده، هم دیر بسته شده، هم مربی بدنساز و دستیار تمرین‌دهنده نداشته و به‌طور کلی مدیریت این باشگاه بسیار ضعیف عمل کرده است. بازی‌های نمایشی بازیکنان و درگیری‌های بی‌مورد از روزبه چشمی، زبیر نیک‌نفس، کوشکی و دیگران نشان از عدم اعتماد به نفس و فقدان کار تیمی داشت.

پرسش اصلی کارشناسان و هواداران باشگاه استقلال این است که پس از این همه باختن چه کسی استعفا می‌دهد؟

اگرچه روند رو به رشدی استقلال نشان می‌دهد اما این پیشرفت بسیار کند و کم جلو می‌رود که شاید به دلیل فاجعه بدنسازی باشد. مصدومیت‌های پی‌درپی و خستگی‌های زیاد و افت کیفیت بازیکنان در تمام ۹۰ دقیقه کاملاً مشخص است، حتی اگر جواد نکونام را مسئول اصلی بسته شدن این تیم با این بازیکنان بدانیم باز هم عدم وجود کمیته فنی و نظارت مدیران به وضوح روشن است. قرار نیست همه صفر تا صد کار تیمی را به یک نفر بسپاریم و از خود رفع مسئولیت کنیم. 

استقلال باز هم باخت این بار بدتر هم باخت و حالا همه در انتظار تغییرات بیشتر در این تیم هستند تغییراتی که شاید در آینده بتواند منجر به خروج از بحران برای این باشگاه مردمی شود. 

تیم بدون مهاجم درجه یک و بازیکن ذخیره در برخی پست‌ها بسته شده و کسی نمی‌داند چگونه باید از این فضا آن هم زیر فشار سقف بودجه خارج شود.

وجود فرهنگ استعفا اینجا می‌تواند به تغییرات کمک کند و دست مدیران بالا دست را باز بگذارد. باید دید کسی آنجا در باشگاه استقلال در میان مدیران و اعضای هیئت مدیره مسئولیت می‌پذیرد و با وجود این همه ناتوانی اجازه تغییرات را می‌دهد یا این گره باید با دندان باز شود.