به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از مرکز ملی ذخایر ژنتیکی و زیستی ایران وابسته به جهاد دانشگاهی؛ مشکل بزرگی که در روش فتودینامیک Photodynamic Therapy (PDT) برای درمان سرطان وجود دارد، «هیپوکسی» یا کمبود اکسیژن است.

این مشکل به این دلیل است که کارایی روش درمانی فتودینامیک شدیداً به وجود اکسیژن در محیط بستگی دارد، زیرا روش فتودینامیک برای از بین بردن سلول‌های سرطانی به تولید گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) نیاز دارد که در حضور اکسیژن تولید می‌شوند.

در این تحقیق، برای مقابله با این چالش، اولین «پلتفرم نانویی جامد آزادکننده اکسیژن» که به‌صورت وابسته به اکسیژن کار می‌کند، معرفی شده است. این پلتفرم از نانوذرات IR۷۸۰ و CaO۲ تشکیل شده که در حضور لیزر، اکسیژن آزاد می‌کنند و کارایی روش فتودینامیک را در درمان سرطان بهبود می‌بخشند.

کارایی این روش در آزمایش‌های انجام شده روی سلول‌های سرطانی MDA-MB-۲۳۱ (نوعی سلول سرطان پستان) تایید شده است.

نتایج نشان داد که با استفاده از این روش، زنده ماندن سلول‌های سرطانی به‌طور معنی‌داری کاهش یافته و تولید ROS داخل سلولی به‌طور قابل توجهی افزایش پیدا کرده است. این در حالی است که بدون تابش لیزر و در حضور نانوپلتفرم، تغییر قابل توجهی در میزان زنده‌مانی سلول‌ها و تولید گونه‌های اکسیژن فعال مشاهده نشد.

به عبارت دیگر، اثرات فتودینامیک تنها در حضور نانوذرات و تابش لیزر فعال شده است. این نتایج نشان می‌دهند که وجود نانوذرات CaO۲ و IR۷۸۰ در این پلتفرم نانویی باعث بهبود کارایی فتودینامیک و پاسخ‌دهی موثر به نور می‌شود و در نتیجه این روش را به عنوان یک ابزار موثر در درمان سرطان برجسته می‌کند.

نتایج این تحقیق در ژورنال بین المللی ACS Applied Nano Matetials به چاپ رسیده است. برای مطالعه مقاله مذکور اینجا کلیک کنید.