گجت نیوز: جنگ‌های اخیر نشان داده‌اند که حملات هوایی می‌توانند خطرناک‌تر از هر نوع حمله دیگری باشند و در نتیجه همین، کشورها نه تنها روی توسعه موشک‌های پیشرفته متمرکز شده‌اند، بلکه در ساخت پدافند هوایی ضد جنگنده سرمایه‌گذاری هنگفتی کرده‌اند.

پیشرفته ترین سامانه‌های پدافند هوایی

در ادامه به کشورهایی می‌پردازیم که به پیشرفته ترین سامانه‌های پدافند هوایی مجهز هستند. این سامانه‌های دفاعی از لحاظ فنی در بالاترین سطح ممکن قرار دارند و همواره در اخبار نظامی به سطح عملکرد آن‌ها پرداخته شده است.

آمریکا

پاتریوت (MIM-104) سامانه دفاع هوایی موشکی مشهور آمریکا است که در هر شرایط آب‌وهوایی و ارتفاعی قادر به مهار کردن اهداف خود است. این پدافند می‌تواند موشک‌های کروز و بلاستیک و همچنین هواپیماهای پیشرفته را سرنگون کند و توانایی شناسایی حدود 100 موشک به‌صورت همزمان را دارد. این سامانه با همکاری شرکت «ریتیان» (Raytheon) و بخش موشکی «لاکهید مارتین» (Lockheed Martin) ساخته شده و در سال 1974 به زرادخانه ارتش ایالات متحده اضافه شده است.

فرانسه و ایتالیا

سامانه پدافند هوایی SAMP-T که بین پیشرفته ترین پدافندهای هوایی جا دارد، ساخته مشترک ایتالیا و فرانسه است. این سامانه از پیاده‌نظام مکانیزه و سایت‌هایی مثل پایگاه‌های نظامی و مراکز فرماندهی در برابر اهداف هوایی محافظت می‌کند و در برابر هجوم ناگهانی دشمن با هدف ایجاد اختلال در پدافند، مقاومت بالایی از خود نشان می‌دهد.

شرکت «یوروسام» (Eurosam)، توسعه‌دهنده این سیستم دفاعی هوایی، حاصل سرمایه‌گذاری مشترک ایتالیا و فرانسه است و تاسیس آن به سال 1989 برمی‌گردد.

چین

سیستم پدافند موشکی ضد جگنده دوربرد HQ-9 چین برای مقابله با هواگردها، موشک‌های کروز، موشک‌های هوا به زمین، موشک‌های بالستیک تاکتیکال و هلیکوپترها در ارتفاع‌های مختلف توسعه پیدا کرده است. این سامانه صرف نظر از شرایط آب‌وهوایی و به‌صورت شبانه‌روزی فعالیت می‌کند. توسعه اچ کیو 9 در اوایل دهه 80 میلادی تحت تاثیر از پدافند موشکی پاتریوت آمریکا کلید خورد.

روسیه

به‌لطف ترایمف S-400، ساخته دفتر مرکزی طراحی دریایی آلماز در دهه 90 میلادی، روسیه در جایگاه یکی از پیشرفته ترین کشورها در حوزه پدافند هوایی قرار می‌گیرد. ترایمف یک پدافند موشکی قابل حمل زمین به هوا است و چهارمین نسل از پدافندهای دوربرد زمین به هوای ساخت روسیه بر شمرده می‌شود. S-400 پس از S-200 و S-300 توسعه پیدا کرد، ولی این سامانه کماکان توانایی هدف‌گیری دقیق و نابودی اهداف خود را ندارد.