به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا،بیماری آبله میمونی برای نخستین بار در سال ۱۹۵۸ در یک میمون شناسایی شد و در سال ۱۹۷۰، اولین مورد ابتلا در انسان در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت گردید. این بیماری که به دلیل شباهت‌هایش به آبله شناخته می‌شود، از طریق تماس نزدیک با افراد یا حیوانات آلوده منتقل می‌شود و علائمی نظیر تب، دردهای عضلانی و ضایعات پوستی دردناک را به همراه دارد.

• شیوع ۲۰۰۳ در ایالات متحده: اولین بار که این بیماری خارج از آفریقا مشاهده شد، در سال ۲۰۰۳ بود. در آن زمان، جوندگان آلوده‌ای که از غنا به ایالات متحده منتقل شده بودند، باعث گسترش بیماری شدند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) در آن سال ۸۷ مورد را گزارش کرد، که هیچ کدام منجر به مرگ نشدند.

• اپیدمی نیجریه در ۲۰۱۷: در این سال، نیجریه با بیش از ۲۰۰ مورد تایید شده و حدود ۳ درصد نرخ مرگ و میر، دچار شیوع بزرگی شد. در سال‌های بعد، موارد پراکنده‌ای در دیگر کشورها مشاهده شد که به مسافران مرتبط بود.

• گسترش جهانی از مه ۲۰۲۲: از این تاریخ، نوع کلاد ۲ بیماری به ویژه در میان مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی داشتند، در اروپا و ایالات متحده گسترش یافت. WHO در ژوئیه ۲۰۲۲ وضعیت اضطراری بهداشت عمومی را اعلام کرد.

در سال ۲۰۲۴، جمهوری دموکراتیک کنگو با شیوع جدیدی از آبله میمونی مواجه شد. نوع جدیدی به نام Clade 1b در این کشور شناسایی شد که همچنین در بوروندی، کنیا، رواندا و اوگاندا نیز ثبت گردید. با بیش از ۳۰ هزار مورد ابتلا و نزدیک به ۱۰۰۰ مرگ، این کشور در مرکز شیوع بیماری قرار دارد.

در پاسخ به این بحران، کمپین‌های واکسیناسیون در سپتامبر ۲۰۲۴ آغاز شدند. اولین کمپین در رواندا و پس از آن در جمهوری دموکراتیک کنگو راه‌اندازی شد. این کمپین‌ها به هدف قرار دادن افرادی که در معرض خطر قرار دارند، طراحی شده است و شامل واکسن‌هایی است که از اتحادیه اروپا و ایالات متحده تأمین شده است.

در کنار واکسیناسیون، ابزارهای تشخیصی نیز به عنوان یکی از ارکان اساسی در کنترل شیوع این بیماری به شمار می‌روند. آژانس بهداشت سازمان ملل اخیراً استفاده از آزمایش تشخیصی جدیدی به نام Alinity m MPXV را تأیید کرده است که قابلیت تشخیص ویروس ام‌پاکس را از نمونه‌های انسانی دارد.

بیماری آبله میمونی یک چالش بهداشتی جدی است که به سرعت در حال گسترش است و نیاز به اقدام فوری و coordinated دارد. واکسیناسیون و تشخیص به موقع می‌تواند به کنترل شیوع این بیماری کمک کند و از بروز اپیدمی‌های آینده جلوگیری نماید. کشورهای درگیر باید به همکاری‌های بین‌المللی و به اشتراک‌گذاری اطلاعات در این زمینه ادامه دهند تا بتوانند بر این بحران فائق آیند.