به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دشمنان بشریت وقتی منافع‌شان را در خطر ببینند، به هیچ‌کس رحم نمی‌کنند و به‌راحتی با قلدرمآبی، خون مردم را می‌ریزند و خود را در جایگاه حق می‌پندارند.  سازش با چنین موجوداتی نشان از بی‌عقلی است و تسلیم شدن در برابر خواسته‌هایشان اوج ذلت و خواری. در مقابل، ایستادگی، قدرت‌نمایی و مقابله به‌مثل در برابر اقدامات خصمانه آنان، مایه عزت و افتخار است. زندگی و مرگ فردی که در برابر ظلم مقاومت می‌کند، همواره با عزت همراه است و مطابق خواست خداوند است. اگر زنده بماند، عزتمندانه زیسته و اگر در میدان نبرد به شهادت برسد، همچنان نزد خداوند و آزادگان جهان سربلند خواهد بود.

در میان مبارزان جبهه حق، پیامبران و اوصیای ایشان بی‌هیچ هراسی در برابر دشمنان خدا ایستادند و تا پای جان در برابر ظلم و فساد مبارزه کردند. رسول خاتم صلی الله علیه و آله، به‌عنوان اسوه تمامی انبیاء و هادی امت اینگونه بود؛ او تا زمان نهادینه کردن دین خدا پس از دوره‌ای طولانی از انقطاع وحی، با تمام توان و آبرو ایستادگی کرد. چه در مکه و چه در دوران حکومتش در مدینه، لحظه‌ای در برابر دشمنان تسلیم نشد. در حالی که برای جهانیان مظهر رحمت بود، در برابر دشمنان دین خدا با قاطعیت و استواری ایستاد.

خداوند حداقل در دو آیه از این رفتار پیامبرش سخن به میان آورده است. در آیه29 فتح می‌خوانیم:

«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ ۖ تَرَاهُمْ رُکَّعًا سُجَّدًا یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا ...»؛ یعنی محمّد، رسول خداست و کسانی که با او هستند، بر کافران سرسخت و در میان خودشان با یکدیگر مهربانند، همواره آنان را در رکوع و سجود می بینی که پیوسته فضل و خشنودی خدا را می طلبند.

این آیه گویای آن است که نه تنها پیامبر بلکه همراهان و پیروان‌شان نسبت به کفار اهل مماشات نیستند بلکه سرسختانه با آنها برخورد می‌کنند و در عین حال نسبت به یکدیگر عطوفت و مهربانی دارند؛ اهل اطاعت خدایند و همواره فضل و رضایت خدا را طلب می‌کنند. در اوج تابعان ایشان، امیر مؤمنان علیه‌السلام هستند که حکایت رشادت‌های ایشان در برابر دشمنان برای همگان عیان است.

همچنین در آیه54 سوره مائده می‌خوانیم:

«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا مَن یَرتَدَّ مِنکُم عَن دینِهِ فَسَوفَ یَأتِی اللَّهُ بِقَومٍ یُحِبُّهُم وَیُحِبّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى المُؤمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الکافِرینَ یُجاهِدونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَلا یَخافونَ لَومَةَ لائِمٍ ۚ ذٰلِکَ فَضلُ اللَّهِ یُؤتیهِ مَن یَشاءُ ۚ وَاللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ»؛ به این معنا که ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هر کس از شما، از آیین خود بازگردد، خداوند جمعیّتی را می‌آورد که آنها را دوست دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع، و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند؛ آنها در راه خدا جهاد می‌کنند، و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند. این، فضل خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته ببیند) می‌دهد؛ و (فضل) خدا وسیع، و خداوند داناست.

در این آیه نیز خداوند یکی از ویژگی‌های مؤمنان حقیقی را سرسختی در برابر جبهه کفر و تواضع نسبت به هم‌کیشان معرفی می‌کند. هرچند همواره در جامعه مسلمانان افرادی بودند که به‌عکس رفتار می‌کردند؛ با هم‌کیشان خود خشمگینانه برخورد می‌کردند و در مواجهه با دشمن، با لبخند و فروتنی ظاهر می‌شدند.

همان طور که اشاره شد، این شاخصه نه تنها جزو صفت پیامبر و اهل بیت وحی بود، بلکه در پیروان ایشان جریان داشت؛ از جمله آنها مالک اشتر، یار شجاع و با وفای امیرالمؤمنین علیه‌السلام و از فرماندهان ارشد ایشان بود. امام وقتی ایشان را به فرمانداری مصر منسوب کردند، طی نامه‌ای، مردم مصر را تشویق به دفاع و آماده مبارزه با متجاوزان نموده و به آنها چنین نوشتند:

«قَدْ بَعَثْتُ إِلَیْکُمْ عَبْدًا مِنْ عِبَادِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ لَا یَنَامُ أَیَّامَ الْخَوْفِ، وَلَا یَتَّکِلُ عَنِ الْأَعْدَاءِ سَاعَاتِ الرَّوْعِ أَشَدُّ عَلَى الْفُجَّارِ مِنْ حَرِیقِ النَّارِ؛‌ من بنده‌ای از بندگان خدا را به سوی شما فرستادم که در روزهای وحشت نمی‌خوابد و در لحظه‌های ترس از دشمن روی نمی گرداند و بر بدکاران از شعله‌های آتش تندتر است.»

امام به پیروی از دستورات خداوند در قرآن و برای بیان فضائل پیامبر اسلام و پیروانشان، مهربانی بین مسلمانان و دوستان و شدت و سختگیری برای کفار و دشمنان را بر می‌شمارد، در ادامه نامه ضمن سفارش مردم به اطاعت و سرپیچی نکردن از فرامینش این چنین می‌فرمایند:

«قَدْ آثَرْتُکُم بِهِ عَلَى نَفْسِی لِنَصِیحَتِهِ لَکُمْ وَشِدَّةِ شَکِیمَتِهِ عَلَى عَدُوِّکُمْ؛ مردم مصر، من شما را بر خود برگزیدم که او را برای شما ،فرستادم زیرا او خیرخواه شما و نسبت به دشمنانتان سختگیر است.»

نتیجه آنکه باید در برابر دشمنان برخورد سخت، خشن و کینه‌توزانه داشت و همواره مترصد رفتارها و برنامه‌های او علیه جامعه مسلمین بود و نباید لحظه‌ای از آنها غفلت کرد. اگر اقدامات خثمانه انجام داد، پاسخی به فراخور خسارت‌های آنان باید داد و در صورت داشتن تجهیزاتی برتر از دشمن،‌ به آنها تاخت و در مرحله‌ی بعد آنها را تار و مارشان کرد،‌ همان طور که وقتی یهودیان علیه پیامبر صلی الله علیه و آله توطئه کردند، ایشان به دژهای آنان هجوم برد و بزرگانشان را از دم تیغ گذراند. باید دانست صفت دشمن زالو صفتی است و او مانند میوه‌ای کرم‌زده در بین میوه‌های سالم عمل می‌کند که اگر آن را نچنید، تمام میوه‌ها را به فساد می‌کشانند. تصور سازش با دشمن یعنی پذیرش ذلت و زبونی و پذیرش طرح‌ها و لوایحی که با هدف فسادافکنی در جوامع بشری تصویب می‌شوند.

انتهای‌پیام/