برترین‌ها: ارزیابی روزنامه هم میهن از رویکرد صداوسیما به بحران اخیر و حضور علی لاریجانی در تلویزیون را بخوانید.

در بخشی از این گزارش می‌خوانید:

شاید اگر در دهه هفتاد کسی پیش‌بینی می‌‌کرد سه دهه بعد حضور علی لاریجانی در یک برنامه زنده صداوسیما تبدیل به یک اتفاق سیاسی می‌‌شود، او را برای بررسی سلامت روان نزد روان‌شناس می‌فرستادند.

در آن زمان، علی لاریجانی و صداوسیمای تحت مدیریت او همچون قوه‌ای مستقل و مقتدر بود که دولت‌‌ها، نخبگان، روشنفکران و جریان‌‌های سیاسی هرچه می‌گفتند و هرچه می‌کردند، زیر ضرب و ذره‌‌بین آن بود.

تعابیری چون «رسانه میلی» و «سیمای لاریجانی» برساخته شد و جای عنوان و ادعای رسمی «رسانه ملی» را در مقالات مطبوعات و تجمعات سیاسی و دانشجویی گرفت.

سیمای لاریجانی خود را همچون کیهان شریعتمداری، نه رسانه‌‌ای پایبند به خواست‌ها و مطالبات اکثریت تغییرخواه جامعه که تریبون طیف اقلیت و حتی محافل پنهان قدرت می‌‌دانست و در جهت سیاست‌‌ها و اهداف آن که زمین زدن دولت و جنبش دوم ‌خرداد بود، حرکت می‌کرد.

البته، انصاف باید داد که صداوسیما در دوران لاریجانی در مقایسه با امروز، دست‌کم در حوزه‌های غیرسیاسی وضعیتی متفاوت و کارنامه‌ای قابل دفاع در قیاس با وضعیت امروز داشت.

با چنین سابقه و پیشینه‌‌ای است که حضور پریشب علی لاریجانی در صداوسیما و سخن گفتن او از موضعی میانه و منطقی درباره تحولات منطقه (در قیاس با تندروهایی که جز رگ گردن قوی کردن و شعار دادن، دلیلی ندارند و چیزی از سیاست نمی‌دانند)؛ به یک اتفاق و سوژه‌‌ای برای تحلیل ارتقا می‌یابد.

لاریجانی پس از مدت‌ها که از قبیله محذوفان و مغضوبان بود و جز دعوت به برخی سخنرانی‌‌های رهبری و عناوینی مشورتی جایی در ساخت سیاسی ندارد، در میانه بحران به خانه قدیمی‌‌اش فرا خوانده شد تا مشخص شود غیر از رادیکال‌های پرسروصدا و کارشناسان معمول سیما، دیگرانی هم هستند که ضمن مخالفت مبنایی با اسرائیل، صحنه سیاست و معادلات منطقه و جهان را پیچیده و درهم‌ تنیده می‌‌بینند.

شاید او، حال که از گردونه اصلی قدرت حذف شده است و دو بار حکم عدم‌‌صلاحیت ریاست‌ جمهوری بر او رفته است؛ کمی می‌تواند حال بی‌‌صدایان و محذوفان را درک کند.