فرادید: تصاویر اندرو هلمز غرق آفتاب، پررنگ و بسیار واضح هستند. با نگاه کردن به این تصاویر کاملاً شفاف، تقریباً می‌توانید صدای غرش موتورها را بشنوید، گرمای منعکس‌شده از مخازن براق گاز آلومینیومی را حس کنید و بوی گازوئیل خروجی از اگزوزها را حس کنید. اما اینها عکس نیستند. هر یک از این نقاشی‌های فراواقعی در واقع یک طراحی با مداد رنگی و حاصل بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ ساعت اجرای دقیق است.

هولمز به عنوان یک معمار آموزش دید و حتی با معمار مشهور ریچارد راجرز فقید در سال ۱۹۶۹ روی طراحی‌های مرکز پامپیدو در پاریس کار کرد. اما نام هولمز از آن زمان به عنوان یک هنرمند چندرسانه‌ای بر سر زبان‌ها افتاده. به اعتراف خود هولمز، او از چهار سالگی خودش را وقف طراحی کرده است.

هولمز که در شهر انگلیسی برامزگروو بزرگ شده، به عنوان دانشجو به ایالات متحده سفر کرد، ابتدا عکس گرفت و آنچه را که در شهر نیویورک می‌دید ترسیم کرد و سپس به لس‌آنجلس و کالیفرنیای جنوبی رفت. او مجذوب سیستم بزرگراه‌های بین‌ایالتی شد: «من کشف کردم این بزرگراه به عنوان یک اثر منحصر به فرد طراحی شده است.

هولمز در کالیفرنیا، مدام سوار ماشینش میشد و در امتداد بزرگراه‌ها رانندگی می‌کرد. اوایل دهه ۱۹۷۰ بود: «آن روزها، رانندگی لذت‌بخش بود، بر خلاف ترافیک سال‌های اخیر.» او از ایستگاه‌های کامیون بازدید می‌کرد و صرفاً برای تماشای آن‌ها وقت صرف می‌کرد. پمپ بنزین‌ها، وسایل نقلیه، غذاخوری‌های کنار جاده و علائم آن‌ها. چیزی در مورد آن‌ها او را به یاد بازدید از ایستگاه قطار محلی در دوران کودکی در انگلستان می‌انداخت و تماشای چیزهای عظیمی که بخار بیرون می‌دادند و به ایستگاه می‌آمدند. چیزی که او در مورد کامیون‌ها دوست دارد، یک اضافه بار حسی است، ترکیبی از صدا، بو، آلومینیوم براق و اندازه اشیاء.

نقاشی‌های هولمز با رنگ و جزئیات بی‌نظیری ترسیم شده‌اند. در یکی از آن‌ها، یک کامیون قرمز که دو مخزن گاز درخشان را حمل می‌کند، در یک زاویه متوقف شده است. در انعکاس آلومینیوم آینه‌مانند، مناظر شهری اطراف را می‌بینیم، از جمله ساختمان‌های آن طرف خیابان و درخت نخلی که با جزئیات دقیق به آسمان آبی رسیده است. یک علامت قرمز در سمت کامیون هشدار اشتعال‌پذیری می‌دهد. لوله‌های سبز و نارنجی در امتداد مخازن در جای خود بسته شدند و هر نقصی در جاده یا علامت جوشی روی فلز جلب توجه می‌کند.

هولمز حین رانندگی با دوربین خود از ترکیب‌بندی‌های زودگذری که توجهش را جلب می‌کردند، عکس می‌گرفت و سپس آن‌ها را به نقاشی‌هایی با جزئیات دقیق تبدیل می‌کرد. در حالی که از واژگان «فراواقعی» و «فوتورئالیستی» برای توصیف آثار او استفاده می‌شود، خود او اشاره می‌کند که این نقاشی‌ها کاملاً متفاوت با تصاویر عکاسی هستند.

هولمز پنجاه سال پس از شروع کارش، همچنان سیستم بزرگراهی، کامیون‌ها و فرهنگ آن را به تصویر می‌کشد. تکمیل هرکدام از آثار او به صدها ساعت زمان نیاز دارند.