به گزارش خبرگزاری مهر، کارگاه شب‌های پروانه‌ای روز گذشته سه‌شنبه ۲۷ شهریور به مناسبت روز شعر و ادب پارسی و بزرگداشت شهریار در باغ موزه هنرهای ایرانی برگزار شد. در این کارگاه ناصر پروانی به شرح و توضیح موضوعاتی در باب شعر سپید پرداخت.

پروانی در ابتدای این نشست گفت: در فرهنگ ما، زندگی با شعر آغاز و با شعر پایان می‌یابد. یعنی کودک در گهواره لالایی می‌شنود و از همان آغاز تولد به شعر انس می‌گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه مزارش شعری است که برایش می‌سرایند و چه بسا خود پس از مرگ برای خودش سروده باشد. این آمیختگی‌ها با شعر و تأثیری که شعر بر فرهنگ و روحیات ما می‌گذارد ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اجاز آفرین را بیشتر روشن می‌سازد.

وی افزود: شعر سپید یا شعر آزاد گونه‌ای از شعر نو فارسی است که در دهه سی شمسی ظهور پیدا کرد. تفاوت عمده آن با نمونه‌های سبکی شعر نو در فرم شعر بود. در این سبک عموماً وزن عروضی رعایت نشده ولی آهنگ و موسیقی نمود دارد. در دسته بندی عرفی شعر نو فارسی گاهی به هر شعر که در قالب شعر نیمایی نگنجد سپید می‌گویند. در کل شعر سپید را شعر نو، بی وزن، منثور یا آزاد نیز می‌گویند.

این‌کارشناس در ادامه گفت: به طور کلی شعر سپید به معنای شعر بی قید و بند است و ارکان جمله در شعر سپید به هم می‌ریزد. شعر سپید هم به لحاظ عمودی و هم افقی دارای پیوستگی و ساختار است. شعرای به نام این سبک ارتباطی قوی بین بند بند شعرهایشان ایجاد می‌کنند. اگرچه ارتباط‌های ایجاد شده چندان محسوس نیست. اما با کمک آن پیوستگی شعر حفظ شده است با کشف ارتباط ما مخاطب به خوبی متوجه می‌شود که شاعر از چه حرف می‌زند و شعر چه پیام‌هایی را می‌خواهد برساند.

در ادامه جلسه در مورد برگرداندن شعر به زبان‌های دیگر و اینکه آیا شعر قابلیت ترجمه دارد یا نه بحث شد و اینکه ترجمه شعر دشواری‌های خاص خود را در انتقال معنا، حفظ فرم و ساختار شاعرانه و نیز حفظ تأثیر عاطفی دارد. مترجم علاوه بر تسلط بر زبان مبدا و مقصد در دو حوزه انتقال معنی و حفظ فرم شعر کاملاً مسلط باشد.