به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، تغییرات سبک زندگی افراد و ماهیت بیماری‌ها و افزایش بار بیماری‌های مزمن، مقوله سلامت را به یکی از مهم‌ترین مسائل امروز جوامع بشری تبدیل کرده است، به همین دلیل تأمین سلامت آحاد جامعه یکی از مهم‌ترین شاخص‌های مقایسه نظام‌های سیاسی نیز به شمار می‌رود.

به باور بسیاری از کارشناسان حوزه سلامت و طبق تجارب بسیاری از کشورهای پیشرفته، طبقه‌بندی خدمات بهداشتی و اجرای برنامه پزشکی خانواده می‌تواند راه حل اصلی برای بسیاری از مشکلات بهداشتی و درمانی در جهان باشد. سازمان جهانی بهداشت نیز تأکید دارد که پزشکی خانواده مبنایی برای بهبود کیفیت خدمات سلامت و ایجاد عدالت در نظام مراقبت‌های بهداشتی است.

پزشکی خانواده چیست؟

پزشکی خانواده نوعی از طبابت است که در آن پزشکان به صورت مستقیم با خانواده‌ها در تماس هستند. این پزشکان علاوه بر درمان بیماری‌ها، به بهداشت جسم و روان افراد تحت پوشش خود و پیشگیری از بیماری‌ها در این افراد نیز توجه دارند و بنابراین به کاهش هزینه‌های درمانی در نظام سلامت کمک بسیار زیادی می‌کنند.

2 دهه تعلل در اجرای سراسری پزشکی خانواده

برنامه‌ریزی برای اجرای برنامه پزشکی خانواده در ایران به حدود دو دهه قبل بازمی‌گردد. در سال‌ 1383 بود که پیش‌نویس‌های آیین‌نامه پزشکی خانواده و نظام ارجاع (ارجاع بیمار از پزشک خانواده به سطوح بالاتر ارائه‌دهنده خدمات درمانی) در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور تدوین شد.

از تابستان سال 1391 نیز اجرای برنامه در دو استان فارس و مازندران آغاز شد اما نتایج چشمگیری حاصل نشد و با وجود گذشت دو دهه از شنیده شدن زمزمه‌های اجرای این برنامه در کشور، هنوز پزشکی خانواده جایگاه واقعی خود را در نظام سلامت کشور پیدا نکرده و بسیاری از مردم کشور از دسترسی به پزشکان خانواده، محروم هستند و به نظر می‌رسد اجرای برنامه پزشکی خانواده در دولت‌های مختلف صرفاً به یک وعده شعارگونه تبدیل شده و برنامه عملیاتی، آن طور که باید اجرا نمی‌شود.

حالا مسعود پزشکیان؛ رئیس‌جمهور نیز در نخستین گفت‌وگوی تلویزیونی با مردم، برنامه پزشکی خانواده را منجر به ایجاد عدالت در دسترسی مردم به خدمات سلامت دانسته و به نظر می‌رسد دولت چهاردهم نیز قصد دارد روی موضوع توسعه پزشکی خانواده در کشور تمرکز کند.

در همین راستا با دکتر ابراهیم نوری گوشکی؛ متخصص پزشکی خانواده گفت‌وگو کردیم تا به چالش‌های اجرای برنامه پزشکی خانواده در ایران بپردازیم. مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

تسنیم: فایده اجرای پزشکی خانواده برای نظام سلامت چیست؟

در برنامه پزشک خانواده، سلامت‌نگری، محور فعالیت‌های پزشک محسوب شده و هدف کلی آن، حفظ و ارتقای سطح سلامت جامعه و ارائه خدمات سلامت در حدود بسته تعریف شده؛ به فرد، خانواده و جامعه تحت پوشش، صرف نظر از تفاوت‌های سنی، جنسی، ویژگی‌های اقتصادی، اجتماعی و خطر بیماری است.

امروز برای همگان روشن شده است که راهبرد پزشکی خانواده راهبردی بنیادی برای تضمین سلامت و حقوق مردم در جامعه است. از دیدگاه سازمان جهانی بهداشت، پزشک خانواده مرکز تلاش‌های جهانی برای بهبود کیفیت هزینه اثربخشی و برابری در نظام سلامت است. طرح پزشک خانواده به عنوان یک پروژه ملی بهداشت و سلامت طرحی کامل و راهبردی جهانی است که برای برطرف کردن مشکلات حوزه سلامت تعریف شده است تا با تبدیل سیستم درمان‌نگر به یک نظام سلامت‌محور، به عدالت در سلامت منجر شود.

در واقع پزشک خانواده قصد دارد با حاکم کردن نظامی واحد با رویکردی جامعه نگر و خانواده محور، اقتصاد سلامت را اصلاح کند و از سردرگمی بیماران و دوباره‌کاری‌های پزشکی کم کند.

تسنیم: با وجود فواید زیادی که اجرای این برنامه دارد، در دولت‌های مختلف شاهد این بودیم که مسئولان نظام سلامت و حتی رؤسای جمهور وعده اجرای برنامه پزشکی خانواده را داده‌اند اما هنوز آن طور که باید این برنامه اجرایی نشده است؛ چالش اصلی اجرای پزشکی خانواده چیست؟

در حال حاضر پس از گذشت بیست سال از تصویب قوانین کشور مبنی بر الزام دولت‌ها به اجرای پزشکی خانواده، کماکان شاهد هزینه‌های سرسام‌آور دارو و درمان، پرداخت مستقیم از جیب مردم، سردرگمی مردم در چرخه ارجاع و ناکامی دولت‌ها در اجرای برنامه پزشکی خانواده هستیم. علت عدم  توفیق پزشکی خانواده در دو‌ دهه اخیر را می‌توان موارد مختلفی دانست. اولین علت این است که دولت ها به قوانین موجود تعهد و الزام ندارند. علت دوم این است که نظام با ثباتی در حوزه سیاستگذاری کلان سلامت، به طوری که با تغییر دولت‌ها و افراد رویکردهای آن تغییر نکند وجود ندارد. همچنین الزامات کشوری برنامه علی‌رغم اجرای طرح‌های آزمایشی مانند 01 و 02 فارس و مازندران وجود ندارد.

در این میان نباید نقش تضاد منافع را نیز نادیده گرفت، تعارض منافع در سطوح سیاستگذاری تا محیطی ترین سطوح گاهی منجر به عدم اجرای صحیح برنامه می‌شود به طور مثال وزرای بهداشت یا معاون یا هر مقامی که خود در بخش دولتی و خصوصی مشغول به کار باشند و منافعشان با اجرای برنامه گره بخورد و اجرای پزشک خانواده منجر به درآمد مشخصی برای آن‌ها شود ممکن است در اجرای این برنامه خلل ایجاد کنند.

یکی دیگر از چالش‌هایی که باعث شده پزشکی خانواده در کشور اجرایی نشود وجود مشکلات موجود در سطوح مدیریتی است؛ نبود اتاق‌های فکر و عدم استفاده از دانش و فن متخصصان این برنامه از جمله مسائلی است که منجر به بروز مشکل در اجرای برنامه پزشکی خانواده شده است.

یک دلیل مهم دیگر را نیز می‌توان واقعی نکردن تعرفه خدمات سلامت دانست.

تسنیم: با توجه به چالش‌هایی که اشاره کردید، به نظر می‌رسد علاوه بر مشکلات مدیریتی، نبود برخی زیرساخت‌ها نیز منجر به عدم اجرای صحیح برنامه پزشکی خانواده شده است؛ در زمان حاضر چه زیرساخت‌هایی برای اجرای پزشکی خانواده مورد نیاز است؟

یکی از مهم‌ترین زیرساخت‌های لازم برای اجرای پزشکی خانواده، تأمین منابع مالی پایدار است. باید بودجه مورد نیاز برای اجرای این برنامه به طور دقیق مشخص و لحاظ شود. تربیت پزشک و‌ سایر نیروهای انسانی مورد نیاز برابر پروتکل‌های اجرایی برنامه پزشکی خانواده نیز از دیگر نیازهایی است که در زمینه اجرای برنامه وجود دارد.

یکی دیگر از زیرساخت‌هایی که مورد نیاز است فرهنگ‌سازی گسترده برای مردم و‌ ارائه‌دهندگان خدمت است زیرا بدون جلب اعتماد عمومی و اقناع اذهان مردم، اجرای چنین برنامه‌هایی بسیار سخت خواهد بود.

یکی از چالش‌هایی که باعث شده تا اجرای برنامه پزشکی خانواده با چالش مواجه شود، نبود ساز و کار مشخص و برنامه ریزی شده و شفاف برای اجرای برنامه است و بنابراین باید سازوکار اجرای برنامه به صورت شفاف مشخص شود. همچنین با توجه به اینکه در هر دولتی برنامه پزشکی خانواده دست‌خوش تغییراتی می‌شود، باید یک نهاد باثبات سیاستگذاری سلامت در راس قدرت تشکیل شود که با تغییر دولت‌ها برنامه پزشکی خانواده به بیراهه نرود.

یکی دیگر از چالش‌هایی که ممکن است برنامه پزشکی خانواده را با مشکل مواجه کند، نبود پرونده الکترونیک سلامت است. در حال حاضر، سیستم‌ها به روز هستند و هیچ مشکلی از نظر سخت‌ افزاری و نرم‌افزاری وجود ندارد اما به دلیل عدم اجرای کامل برنامه پزشکی خانواده مطابق قوانین توسعه کشور به صورت یکپارچه و کشوری، نظام ارجاع نیز فقط در سامانه‌های سطح یک به صورت الکترونیک انجام می‌شود ولی هیچگونه بازخوردی از متخصص به صورت الکترونیک به پزشک ارجاع‌دهنده وجود ندارد.

تسنیم: یکی از مسائلی که به نظر می‌رسد اجرای این طرح را دچار چالش کرده، تأمین یا توزیع نیروی انسانی است؛ سرانه پزشک خانواده به ازای جمعیت باید چه قدر باشد؟

توزیع متناسب پزشک در کشور و برنامه‌ریزی لازم برای مراکز آموزشی مورد نیاز و اولویت در راه‌اندازی آموزشگاه‌ها جهت تربیت پزشک و سایر اعضای تیم سلامت نیز از دیگر الزاماتی است که باید به آن‌ها توجه شود. طبق استانداردهای اتحادیه اروپا و سازمان جهانی بهداشت، حداکثر برای هر 1500 نفر جمعیت یک متخصص پزشکی خانواده مورد نیاز است که این رقم بر اساس استانداردهای ملی کشورهای توسعه‌یافته٬ تا یک پزشک خانواده برای هر 3 هزار نفر قابل افزایش است.

تسنیم: در حال حاضر چند پزشک خانواده در کشور داریم؟

در زمان حاضر پزشک خانواده در مناطق شهری در استان‌های فارس و مازندران اجرا می‌شود که 2 هزار نفر پزشک خانواده برای این طرح داریم و 7 هزار پزشک خانواده روستایی نیز در کشور در حال فعالیت هستند.

تسنیم: در زمان حاضر کمبودی از نظر تعداد پزشکان خانواده داریم؟

اگر جمعیت ایران را حدود 85 میلیون نفر در نظر بگیریم و به ازای هر 3هزار نفر بخواهیم پزشک خانواده در کشور داشته باشیم، حدود 28 تا 30 هزار نفر پزشک خانواده برای کل جمعیت کشور نیاز داریم؛ این در حالی است که حدود 110 هزار پزشک عمومی در کشور وجود دارد و بنابراین اصلاً کمبودی از نظر تعداد پزشکان مورد نیاز برای اجرای پزشکی خانواده نداریم اما می‌توان گفت که توزیع آن‌ها مناسب نیست.

تسنیم: همه پزشکان عمومی می‌توانند بدون گذراندن دوره به پزشک خانواده تبدیل شوند؟

در حال حاضر اعلام شده که پزشکان عمومی به مدت دو ماه دروس مربوط به پزشکی خانواده را نیز پاس می‌کنند اما در واقع باید بدانیم که این دو ماه به لحاظ رؤس مطالب و مدت زمانی که دارد، به اندازه‌ای نیست که بتوان پزشک خانواده متخصص تربیت کرد.

در حال حاضر 220 متخصص پزشک خانواده داریم که در واقع این 220 نفر دوره رزیدنتی سه ساله پزشکی خانواده را گذرانده‌اند که این تعداد طبیعتاً کفاف کل جمعیت کشور را نمی‌دهد. 

مشکلی که وجود دارد این است که از همین تعداد متخصص نیز به درستی استفاده نشده و در سیاستگذاری‌های برنامه پزشکی خانواده در وزارت بهداشت از نظرات این افراد که صاحب‌نظر حوزه پزشکی خانواده هستند، استفاده نمی‌شود و از نظر افرادی که در رشته‌های نامربوط به پزشکی خانواده تحصیل کرده‌اند و تجربه درستی ندارند برای مشورت استفاده می‌شود.

انتهای پیام/