فرهیختگان: خط دفاعی تیم ملی از زمان روی کارآمدن امیر قلعه‌نویی از نبود سازماندهی منظم رنج می‌برد و مدت‌هاست که خبری از دژ نفوذناپذیر گذشته خبری نیست. ضعفی که در دیدار شب گذشته بیش از پیش خودش را نشان داد.

درباره دلایل افت فاحش عملکرد دفاعی تیم ملی ساعت‌ها می‌شود بحث کرد اما نکته‌ای که در این رابطه کاملا برای همه مشخص شده کندی خط دفاع است که پاشنه‌آشیل ما در برابر خط آتش رقباست. با این وجود امیر قلعه‌نویی همچنان اصرار بر بازی دادن به شجاع خلیل‌زاده‌ای دارد که سال‌های آخر فوتبالش را سپری می‌کند و مدت‌هاست که قبراقی گذشته را دارا نیست. 

خلیل‌زاده در دیدار مقابل قرقیزستان هم با  اشتباهات متعدد خود بار دیگر ثابت کرد که حضورش در ترکیب اصلی در مقابل تیم‌های بزرگتر ‌تر می‌تواند عواقبی به مراتب سنگین‌تر برای تیم ملی به همراه داشته باشد؛ او بارها با پاس‌های اشتباه خود توپ را در اختیار قرقیزها قرار داد و حتی ضربه عجیبش در دقیقه ۸۲ ‌صدای قلعه‌نویی را هم درآورد و باعث اعتراض شدید او شد و چه بسا اگر بیرانوند روز گذشته در درون دروازه نبود، شاهد نتیجه دیگری در پایان بازی رقم بودیم. این در حالی است که حسین کنعانی نیمکت‌نشین هم به لحاظ سنی و هم به لحاظ آمادگی در شرایطی بهتری نسبت به خلیل‌زاده قرار داشت اما همچنان شاهد هستیم که قلعه‌نویی بر ادامه رویه غلط گذشته خود پافشاری می‌کند. نتیجه هم همین می‌شود که هواداران حتی در مقابل تیم‌های درجه ۳ آسیا مثل قرقیزستان نیز نباید از عملکرد خط دفاع تیم ملی اطمینان خاطر داشته باشند.