ورزش مدیا: اتفاق ویژه بازی ایران و قرقیزستان این بود که گویا سرانجام صدای عدم محبوبیت این نسل از تیم ملی به گوش دوستان رسید. از آن جمله، مهدی طارمی که مدت‌هاست فاز «بزرگتر» تیم را گرفته، مصاحبه پرسروصدایی انجام داد و در بخشی از آن گفت: «مگر ما مسبب مشکلات اقتصادی هستیم؟ طبیعی است که مردم بخواهند عقده‌ها و فشارها را یک جا خالی کنند، اما چرا ما باید فحش بخوریم؟» خبر بد برای طارمی اما این است که اگر این مردم بنا به تعبیر زننده او «عقده» هم داشته باشند، حداقل آلزایمر ندارند و خیلی چیزها هنوز پیش چشم‌شان است.

بله، مشکلات مملکت زیر سر شما نیست، اما هنوز یادمان نرفته چطور با آن همه ثروت، احساسات مردم را نادیده گرفتید و برای یک مشت حواله و رانت،  جلوی آقایان گردن کج کردید. اگر همان زمان می‌گفتید تنها به احترام مردم‌تان می‌جنگید و حاضر نیستید حتی یک سکه پاداش از دولت بگیرید، امروز جایگاه‌تان بین این ملت کجا بود؟ جنگ اوکراین و روسیه هم تقصیر الکساندر زینچنکو نبود، اما اشک‌های مدافع اوکراینی در نشست خبری پلی‌آف جام‌جهانی، دنیا را تکان داد و لااقل یک حس همدردی به مردم کشورش منتقل کرد؛ نزدیک همان روزهایی که فوتوشات‌های خندان و حیرت‌انگیز شما از آتلیه‌های دوحه بیرون آمد و بعد از بازی با ولز، رکورد طولانی‌ترین خوشحالی تاریخ جام‌جهانی برای یک پیروزی در مرحله گروهی را به نام خودتان ثبت کردید!

مشکل اتفاقا همین است که این چیزها را فراموش نمی‌کنیم؛ فراموش نمی‌کنیم کسی که امروز بر سر قلعه‌نویی بوسه دلجویانه می‌زند، امیرخان امیرخان از زبانش نمی‌افتد و حتی شرم نمی‌کند از این که مدرسه فوتبال او را تبلیغ کند، دیروز عامل اصلی کودتا علیه سرمربی پیشین تیم ملی بود و از هیچ کوششی برای پایین کشیدنش دریغ نکرد. فراموش نمی‌کنیم به خاطر سلایق و منافع خودش، آرامش تیم ملی را به هم زد، قهر کرد و رفت و حتی تلفن‌های کریم باقری را برای بازگشت به تیم ملی جواب نداد؛ همان کریمی که جناب طارمی بعد از ده سال حضور در خط حمله تیم ملی، هنوز به میانگین گل‌های زده‌اش نرسیده! مشکل همین‌جاست که فراموش نمی‌کنیم آن که امروز لب به انتقاد از ضعف زیرساخت‌ها گشوده، دیروز لقلقه زبانش این بود که: «من سیاسی نیستم.» خب الان هم نباش برادر؛ فوتبالت را بازی کن و برگرد اروپا، بگذار ما بمانیم و خرابه‌های‌مان.