به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیین بدرقه محمدعلی بهمنی، شاعر و ترانه‌سرای پیشکسوت، دقایقی قبل با حضور جمعی از اهالی شعر و موسیقی در تالار وحدت آغاز شد. یاسر احمدوند معاون فرهنگی ارشاد، امیرحسین سمیعی مدیر دفتر موسیقی ارشاد، محمد الهیاری مدیرعامل بنیاد رودکی، مرتضی امیری اسفندقه، رضا اسماعیلی، امید مهدی‌نژاد، محمد سلمانی، علی موسوی گرمارودی، حامد عسکری، علی رمضانی،  میلاد عرفان‌پور، ناصر فیض و ... از جمله اهالی فرهنگی هستند که در این مراسم حضور دارند. 

عباس سجادی، مدیر فرهنگی و سخنگوی «ستاد تکریم محمدعلی بهمنی»، که اجرای این برنامه را برعهده دارد، سخنان خود را با خوانش غزلی از بهمنی آغاز کرد:

اگر چه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ می شود آری:
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام‌هایم را
هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم

چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را
اشاره ای کنم, انگار کوه کن بودم

من آن زلال پرستم در آب گند زمان
که فکر صافی آبی چنین لجن بودم

غریب بودم, گشتم غریب تر امّا:
دلم خوش است که در غربتِ وطن بودم

وی ادامه داد: درگذشت جانسوز جانِ غزل امروزمان استاد محمدعلی بهمنی را به خانواده محترم و فرهنگ‌مدار او، به خانواده بزرگ شعر و ادبیات، به جامعه فرهنگی و هنری و همه دوستان و دوستدارانش تسلیت عرض می‌کنم. پس از ضایعه تلخ عارضه مغزی ایشان در دو مرحله و تلاش پزشکان برای احیای استاد متأسفانه ما لحظات و دقایق بسیار تلخی را تحمل کردیم و امروز شاهد مراسم بدرقه ایشان هستیم.

سجادی در ادامه به درخواست مردم استان هرمزگان برای خاکسپاری زنده‌یاد بهمنی در بندرعباس اشاره و اضافه کرد: با اجازه خانواده استاد بهمنی، قرار است کالبد او در بندرعباس در کنار دریا که به آن عشق می‌ورزید آرام بگیرد؛ همانطور که بهمنی گفته بود: «دریا شده است خواهر و من هم برادرش»؛ بنابراین روز سه‌شنبه در بندر عباس مراسم خاکسپاری استاد انجام خواهد شد.

بهمنی زبان حال مردم بود

بهروز رضوی، از دوستان زنده‌یاد بهمنی و از پیشکسوتان دوبله، در ادامه این مراسم به برخی از ویژگی‌های اخلاقی زنده‌یاد بهمنی اشاره کرد و با تأکید بر «مردم‌داری» او گفت: یکی از وجوه شخصیتی محمدعلی بهمنی مردم‌داری و مردم‌دوستی او بود. این صفت در تمام شعرهای او می‌توان دید، او همواره با مردم بود، از آنها می‌گفت و لحظه‌ای از آنها جدا نبود. زندگی و شعر بهمنی با مردم عجین بود.

او در ادامه به خوانش غزلی از بهمنی پرداخت:

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی است
تو مرا باز رساندی به یقینم کافی است

قانعم بیشتر از این چه بخواهم از تو؟
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی است

گله‌ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی است

آسمانی تو! در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافی است

من همین‌قدر که با حال و هوایت گه‌گاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی است

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق٬ مرا خوب‌ترینم! کافی است

به گفته رضوی؛ بهمنی از نوجوانی شاعر بود، شعرهایش همیشه مورد توجه اهل ادب بود و همچنان هست. بهمنی از پدیده‌هایی در شعر بود که لحظه‌ای از مردم جدا نبود. همواره با مردم زندگی کرد و کنار آنها بود و همیشه از آنها گفت. زبان حال مردم بود. بهمنی از آنجایی که از مردم مایه می‌گرفت و همه حس و حال خود را مدیون مردم خودش بود، هیچ‌گاه از یادها نخواهد رفت و همواره در ذهن تاریخی مردم ایران باقی خواهد ماند. 

او سپس در ادامه غزلی دیگر از بهمنی را نیز به درخواست سجادی قرائت کرد. 

این خبر در حال تکمیل است. ... 

انتهای پیام/