آنموس، بزرگ‌ترین کشتی باری بادبانی جهان اولین سفر خود را در اقیانوس اطلس انجام می‌دهد. این کشتی اوایل ماه اوت بندری در فرانسه را ترک کرد و در مسیر تحویل هزار تن بار به نیویورک تا سوم سپتامبر است. این محموله‌ها دارای ردپای کربنی یک‌دهم درمقایسه با کشتی‌های کانتینری استاندارد هستند.

مدیرعامل شرکت فرانسوی TOWT که آنموس ۸۱ متری را به کار گرفته است، می‌گوید قرن‌ها بود می‌دانستیم باد در دریاهای عمیق فراوان است و نقشه‌های راهنما را داشتیم. اما اکنون به لطف ارتباطات ماهواره‌ای و فناوری‌های مسیریابی باد نیز پیش‌بینی‌پذیر است و این امر آن را به منبعی مطمئن برای نیروی محرکه تبدیل می‌کند.

آنموس کشتی دریانوردی باستانی نیست. به‌گزارش نیوساینتیست، بادبان‌های پارچه‌ای آن به کمک سیستم خودکار، برپا شده و مدیریت می‌شوند و سیستم کنترل بادبان‌های آن با الهام از کشتی‌های مسابقه‌ای اقیانوسی و با استفاده از شبیه‌سازی‌های کامپیوتری طراحی شده است. این سیستم به آنموس امکان می‌دهد تا با حمل یک تن بار در طول یک کیلومتر، کمتر از دو گرم انتشارات کربنی تولید کند. بدین ترتیب، ردپای کربنی آنموس ده‌برابر کم‌تر از کشتی‌های کانتینری بزرگی است که بیشتر کالاهای جهان را حمل می‌کنند و حداقل ۲۰ گرم کربن به ازای هر تن بار در مسافت یک کیلومتر تولید می‌کنند.

وقتی کشتی عمدتا به نیروی باد تکیه می‌کند، می‌تواند به سرعت بیش از ۱۹ کیلومتر در ساعت برسد و احتمالا در شرایط قوی‌تری مانند بادهای تجارتی اطلس شمالی سریع‌تر هم حرکت کند. برای نیرو محرکه پشتیبان، کشتی از دو موتور دیزلی-الکتریکی استفاده می‌کند.

آنموس بخشی از ناوگان برنامه‌ریزی‌شده‌ای متشکل از هشت کشتی است که درنهایت می‌توانند هر سال ۲۰۰ هزار تن بار جا‌به‌جا کنند و نسبت به کشتی‌های مرسوم، ۴۰ هزار تن کربن کمتر منتشر کنند. با‌این‌حال، تعیین میزان تأثیر کامل کشتی‌های باری بادبانی و کشتی‌های حمل مایعات که از فناوری‌های پیشرانه به کمک باد استفاده می‌کنند، دشوار است.

بنا به گزارش اخیر شرکت لویدز رجیستر بریتانیا، اولین عدم قطعیت موجود، صرفه‌جویی واقعی در زمینه سوخت است؛ زیرا معیار استانداردی برای تایید ادعاها وجود ندارد. هزینه‌های احتمالی مرتبط با پیشرانه‌ی مبتنی بر باد ازجمله دامنه‌ی کار مهندسی و هزینه‌های عملیاتی نیز به عدم قطعیت درمورد جنبه اقتصادی این کشتی‌ها می افزاید.

با وجود عدم قطعیت‌ها، گزارش همچنین پیش‌بینی می‌کند که در سال‌های آینده ۱۰۰ کشتی از پیشرانه بادی استفاده خواهند کرد. چنین اقدامات پایداری می‌تواند به صنعت کشتیرانی کمک کند تا به هدف انتشارات صفر خالص نزدیک شود.