به گزارش خبرنگار مهر، داود ملکی کارشناس فرهنگی ورزش در مطلبی پیرامون این موضوع نوشته است: « تلاش و کسب آن چیزی که به عنوان یک هدف در نظر گرفته شده تا زمانی یک هنجار به حساب می آید که بازتولید اخلاق مدارانه، متناسب با وضعیت اجتماعی فرهنگی و حتی اقتصادی یک جامعه داشته باشد، در غیر این صورت نگاه معطوف به آن ارزش مسیر معکوس را طی کرده و به یک معلول مادی گرایانه مبدل می شود و بازتولید فرهنگی و اجتماعی متناقض با آنچه که ارزش به حساب می آید در پی خواهد داشت.

المپیک و مدال المپیک بی شک یکی از والاترین اهداف حرفه ای هر ورزرشکاری می تواند باشد که بعد اعتبار حرفه ای و معنوی آن برای ورزشکار و شادی و نشاط عمومی و برانگیزش احساس غرور ملی آن برای جامعه و در عین حال حاکمیت بسیار مطلوب و پر رنگ است.

اما در این بین یک لبه تیز وجود دارد و آن ایجاد فضایی است توسط حاکمیت که طی آن یک ارزش با متر و معیار مادی سنجیده شده و با ارزش گذاری بیش از حد آن موفقیت، بازتولیدی منفی و نابهنجار داشته باشد.

آنچه که در این روزها ما شاهد آن هستیم را می توان تراژدی در ورزش بدانیم که در آن ورزشکار این کسب جایگاه را یک موفقیت و یک هدف والای حرفه ای نمی داند که به آن دست پیدا کرده بلکه پله ای می شمرد تا به واسطه آن چیزی را طلب کند که در نگاه عمومی دارای جایگاه کاذب بوده و یک ارزش دیگرساخت به حساب می آید.

پاداش های میلیاردی نامتناسب با اقتصاد جامعه ای که در آن وضعیت شکننده حاکم است، چهره شدن در فضای رسانه ای و مجازی و توجه مقطعی بیش از حد معمول از این دست زیاده روی هاست که ورزش ما را به سمتی می برد که در آن قهرمانی در المپیک نه یک موفقیت بلکه یک موقعیت به حساب می آید که یک ورزشکار به واسطه آن بتواند امتیازاتی بیش از حد معیار سکویی که کسب کرده مطالبه کند.

حال دیگر اینجا افتخار معنا و مفهوم خود را از دست داده و افتخارآفرینی به یک ابزار برای گروکشی مطالبات نامتعارف ورزشکار از حاکمیت می گردد.

این موضوع مطرح شد تا تلنگری باشد برای مسئولین تصمیمساز در حوزه ورزش کشور که هر تصمیمی می تواند علی رغم چهره خوش خود بازتولید منفی و مخربی در پی داشته باشد که آثارش خیلی زود در بی اخلاقی در ورزش کشور با نگاه سکو هدفی و ترویج قربانی کردن روش پیش پای هدف دیده خواهد شد.»