ورزش مدیا: پرسپولیس در حالی با یک مساوی مهم از مهلکه تبریز گریخت که شاید حتی تیفوسی‌ترین هواداران این تیم هم موافق باشند نتیجه عادلانه می‌توانست پیروزی تراکتور باشد؛ تیمی که نمایش بهتری داشت و موقعیت‌های بیشتری ایجاد کرد. پرسپولیس گاریدو، گیر و‌گرفتاری زیاد دارد. اگرچه حتما باید به این مربی زمان داد تا بر تیمش مسلط شود، اما بعضی تصمیمات او واقعا عجیب به نظر می‌رسد؛ از جمله سکونشینی یاسین سلمانی که حضورش در زمین می‌تواند به افزایش خلاقیت در تیم کمک کند یا تعویض‌هایی از جنس جابه‌جایی پورعلی‌گنجی و کنعانی‌زادگان، آن هم در آن زمان و شرایط!

همه اینها یعنی قرار نیست کاسه و کوزه‌های پرسپولیس سر یک نفر شکسته شود، اما داستان سروش رفیعی فرق دارد؛ بازیکنی که مدت‌هاست نمایش موثری نداشته و خیلی سخت می‌توان آخرین بازی خوب او را به یاد آورد. رفیعی به عنوان یک هافبک میانی، بیست‌وشش هفته پایانی فصل گذشته را بدون پاس گل سپری کرد و در کل فصل هیچ گلی نزد. تنها توپ سروش که از خط دروازه عبور کرد، گل به خودی عجیبش برابر ذوب‌آهن بود! بی‌مسوولیتی این بازیکن در اوایل نیمه دوم بازی بسیار مهم برابر نساجی، منجر به اخراج او شد و چیزی نمانده بود زحمات کل فصل سرخپوشان را بر باد بدهد. سروش امشب هم کارت قرمز بی‌موردی گرفت که نزدیک بود اولین شکست فصل قرمزها را تثبیت کند، اما به نظر می‌رسد تصمیم وی‌ای‌آر در این صحنه، ناخواسته به سود پرسپولیس تمام شد!

سروش فعلی، شاید بهترین مثال باشد برای این که چرا تخصص، مهم‌تر از تعهد است. او پرسپولیس را دوست دارد، انسان شریف و محترمی هم هست، اما مدت‌هاست از نظر فنی کمکی به این تیم نمی‌کند. به جای بازیسازی و اثرگذاری در گردش بهتر توپ، بیشتر تمرکز رفیعی روی نمایش دادن، گرفتن ژست رهبری و پیدا کردن محتوای مناسب برای صفحه اینستاگرامش است؛ بازیکنی که شاید یک فصل کامل از آخرین حرکت موثرش درون زمین گذشته باشد، اما یادش نمی‌رود در تعیین تکلیف برای کادرفنی دخالت کند یا با یورش بردن به بازیکنان جدا شده، مشغول دلبری از هواداران شود. پرسپولیس مثل هر تیم دیگری بیشتر از سخنگو و بلاگر، به فوتبالیست توانا و تمام‌وقت نیاز دارد. این مملکت بهشت می‌شد، اگر هر کس در هر نقطه‌ای که قرار گرفته، تلاش می‌کرد وظیفه خودش را درست انجام بدهد.