خبرگزاری آنا: تصاویری از آرمین سهرابیان مدافع استقلال در بازی با شمس آذر از تتوهایی که روی بدن خود ایجاد کرده نه تنها واکنش مثبت در پی نداشته بلکه باعث ورود کمیته اخلاق به این مساله شده است اما ظاهرا تتو کردن در بین ورزشکاران ایرانی برای آنها جذابیت هایی دارد که عموم جامعه آن را درک نمی کنند.

اگر یک فوتبالیست ایرانی به موقع استراحت کرده و به موقع تمرین کند و از نظر فنی در سطح بالایی باشد کمتر کسی با خالکوبی او کار دارد. به هر حال خالکوبی بدن یک مسئله شخصی است ولی اینکه یک بازیکن اصول ابتدایی فوتبال را هم بلد نباشد و آمار و بازدهی بالایی نداشته باشد اما تمام بدنش پر از خالکوبی باشد،اصلاً قشنگ نیست.

کار به جایی کشیده که انگار خالکوبی کردن برای فوتبالیست‌های ایرانی یک فضیلت و جزو واجبات محسوب می‌شود و اگر کسی جایی از بدنش را خالکوبی نکند،از دیگران عقب افتاده است.در این زمینه قطعاً جامعه شناسان و روانشناسان هم باید نظر بدهند اما مخاطب عادی فوتبال انتظار دارد یک بازیکن سطح فنی خود را هر سال بالاتر ببرد نه حجم خالکوبی‌های بدنش را!

جالب اینجاست که همه باشگاه‌های ما هم باشگاه فرهنگی ورزشی هستند اما متاسفانه نه مدیران کاری به این مسئله دارند و نه اعضای کادر فنی. تاکید می‌کنیم که اصل ماجرا یعنی خالکوبی شاید ایرادی نداشته باشد و یک مسئله شخصی تلقی شود اما هواداران یک تیم از بازیکنان خود انتظار دارند قبل از هر چیز به بالا بردن کیفیت فنی خود و تیمشان فکر کنند نه بالا بردن حجم خالکوبی‌ها.

بعضی از بازیکنان لیگ برتری تقریباً تمام بدن خود را خالکوبی کرده اند که حتماً این هم جزو آپشن‌های قرارداد است و باعث می‌شود پاداش‌ و آپشن‌ بیشتری دریافت کنند اما متاسفانه وقتی بازی‌ها را به طور دقیق نگاه می‌کنیم می‌بینیم که خالکوبی هیچ تاثیری روی پیشرفت فنی تیم‌ها و بازیکنان ندارد.

یک بازیکن که قرارداد حرفه‌ای و میلیاردی دارد باید تمام توان و ذهن خود را معطوف به بالا بردن کیفیت فنی خود کند اما متاسفانه به نظر می‌رسد برای بعضی‌ها خالکوبی مهم‌تر از گل زدن و پاس گل دادن است.

در این بین فقر فرهنگ کاملا نمایان است به خصوص برای فوتبالیست هایی که یک شبه به قراردادهای سنگین مالی می رسند اما اخلاق، کردار و رفتار آنها یک صدم قراردادهایی که دریافت می کنند نیست.