برترین‌ها: محسن مهدیان؛  مدیرمسئول روزنامه همشهری یادداشتی تحت عنوان «آتش سطل‌آشغال‌ها و غضب الهی» منتشر کرده است که بخشی از آن را می‌خوانید.

خاطرتان هست روزهای اولیه حوادث 1401 برخی چه حسی داشتند؟ هرکس در خانه نشسته و غرق اینستاگرام بود، از آتش سطل‌آشغال‌ها احساس می‌کرد نظام سقوط کرده و اگر برای خرید نان و ماست بیرون نمی‌آمد، باور نمی‌کرد خبری نیست و هرچه هست دود است.

اما هدف از به آتش کشیدن سطل‌آشغال چه بود؟ آتش، چشم‌ها را می‌گیرد. در میدان مردم را نداشتند و لازم بود با آتش و دود چشم‌ها را پر کنند. چرا اسماعیل هنیه را باید بزنند؛ یک شخصیت دیپلماتیک آن هم در میدان غیرجنگی؟

هدف یک چیز است: جنگ میدان در خدمت جنگ اذهان. هدف پرکردن چشم‌هاست؛ چشم‌هایی که باید آتش و خشونت را ببینند تا ذهن منکوب و میخکوب و تخته‌بند شود. می‌خواستند یک انگاره را در ذهن‌ها جا بیندازند؛ اینکه ما قدرت داریم و همه‌جا هستیم. هرچند عده‌ای در داخل نیز جاهلانه و از سر خودتحقیری همین پروژه را تکمیل کردند، اما واقعیت این بود که عملیات تروریستی و جنایتکارانه در همه‌جای دنیا مذبوحانه و حقیرانه است و البته خیلی به پیچیدگی‌های عملیات نظامی نیاز ندارد؛ اما کارکردی فراتر از میدان دارد که اثرش بر اذهان است.

ماجرا نسبت به گذشته متفاوت است. پیش‌تر ذهن‌ها در خدمت میدان بود، امروزه میدان در خدمت ذهن‌ها. دشمن به این سطح از هوشیاری رسیده است که قبض میدان در گروی بسط و تسلط بر اذهان است. پس آتش میدان برای خاکسترنشاندن بر اذهان است. آتش سطل‌آشغال‌ها را اینجا تحلیل کنید. همین دودها برای عده‌ای زوال عقلی می‌آورد.

دشمن در اغتشاشات1401 همه ابزارها را به کار بست تا این تلقی را جا بیندازد که آشوب، قدرت مسلط در خیابان‌هاست. اما کدام خیابان؟ کدام میدان؟ مردم که بی‌اعتنا بودند و تماشاگر؛ پس سطل‌آشغال آتش می‌زد تا به میدان ذهن‌ها راه یابد. شکست حماس میسر نشده و از سویی هر روز رژیم در عالم بیشتر تحقیر شده بود و از سرناچاری باید چشم‌ها را پر می‌کرد تا در سایه جنایت و خون، وحشت ایجاد کند. برخی هم باور می‌کنند.