وقتی مردم به ورزشکاران المپیک فکر می‌کنند، اغلب برندگان مسابقات به ذهنشان می‌آید. اما رقابت برای کسب مدال المپیک، حاصل تلاشی غیرقابل پیش‌بینی است که برای بیشتر افراد ممکن نیست.

موفقیت در کسب مدال می‌تواند ازطریق تمرین اختصاصی برای سرعت و قدرت همراه با تسلط بر تکنیک‌ها به دست آید؛ اما در این تمرین باید بزرگ‌ترین ترس ورزشکار یعنی آسیب ورزشی نیز در نظر گرفته شود.

وقتی صحبت از سلامت اسکلتی عضلانی و خطر آسیب به میان می‌آید، می‌توان گفت ورزش (فعالیت بدنی برای حفظ سلامتی) مفید است، درحالی‌که ورزش حرفه‌ای (فعالیت‌های جسمی که مجموعه‌ای از قوانین بر آن‌ها حاکم است) شاید این‌طور نباشد، زیرا بار زیادی بر ساختارهای بدن (عضلات، استخوان‌ها و رباط‌ها) وارد می‌کند.

در پرتاب نیزه، نیرویی بیش از هفت برابر وزن بدن روی پای جلویی وارد می‌شود. ژیمناست‌ها صدها بار حرکاتی را تکرار می‌کنند که نیروی بیش از وزن بدنشان را روی مچ و آرنجشان وارد می‌کند. هنگامی که این نیروها بر ساختارهای نگهدارنده بدن وارد می‌شود، یک اشتباه در تکنیک می‌تواند آسیب را در پی داشته باشد.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۷ درمورد آسیب‌های ورزشی واردشده در رقابت‌ها یا تمرین‌های مسابقات جهانی دو و میدانی نشان داد حدود ۱۰ درصد از ورزشکاران آسیب‌دیدگی را گزارش می‌کردند که ۷۱ درصد آن‌ها در طول مسابقات اتفاق افتاده بود. مطالعه دیگری روی شرکت‌کنندگان در المپیک ۲۰۰۸ حاکی از آن بود که ۱۱ درصد از ورزشکاران مصدوم شده بودند. نتایج مشابهی در مسابقات المپیک ۲۰۱۲ لندن، ۲۰۱۶ ریودوژانیرو و ۲۰۲۰ توکیو گزارش شد. نرخ آسیب دیدن در برخی از ورزش‌ها بیشتر بود. برای مثال، در المپیک جوانان ۲۰۱۸، ۴۳ درصد از بازیکنان راگبی مصدوم شدند.

شرکت‌کنندگان باید سال‌ها تمرین و تلاش کنند تا بدن آن‌ها بتواند شرایط فیزیکی رقابت را تحمل کند و نیروها و حرکاتی را تولید کند که برای موفقیت در ورزش آن‌ها نیاز است. برای مثال، دونده‌هایی که به خوبی تمرین کرده‌اند، نسبت به مردم عادی نیروی بیشتری از عضلات چهارسر ران خود تولید می‌کنند (تقریباً یک و نیم برابر بیشتر) و دونده‌های المپیک حجم عضلانی بیشتری در عضلاتی دارند که به عملکرد دو کمک می‌کنند (مانند ماهیچه راست رانی که بخشی از عضلات چهار سر ران است). ژیمناست‌های المپیک اغلب پیش از نوجوانی شروع به تمرین و رقابت می‌کنند و طبق قوانین فعلی، تا ۱۶ سالگی نمی‌توانند در المپیک شرکت کنند.

برای بسیاری از ورزش‌ها، آمادگی بدنی برای شرکت در رقابت‌ها بر اصول سازگاری عضلانی برای افزایش اندازه، قدرت و نیروی عضلات متکی است. برای افزایش اندازه عضله (هایپرتروفی)، عضله باید تحت اضافه‌بار قرار گیرد. اضافه بار موجب پارگی رشته‌های عضلانی می‌شود که طی فرایند بهبودی در روزهای بعد اندازه و قدرت عضله را افزایش می‌دهد. حین ورزش‌های تفریحی، این پارگی‌ها معمولاً کوچک هستند و به‌راحتی توسط بدن ترمیم می‌شوند. با‌این‌حال، ورزشکاران حرفه‌ای ممکن است با چنان شدتی تمرین کنند که بهبودی آسیب‌های عضلانی، هفته‌ها یا حتی ماه‌ها طول بکشد.

صدمات حاصل از «استفاده مفرط» ناشی از آسیب‌های کوچکی است که به‌خاطر فشار مداوم روی سیستم اسکلتی عضلانی در طول تمرین یا رقابت رخ می‌دهد. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۸ روی خطر آسیب اسکلتی عضلانی نشان داد افرادی که در ورزشی خاصی تخصص دارند، بیشتر درمعرض آسیب ناشی از استفاده مفرط قرار دارند. وقتی ورزشکاران آسیب می‌بینند زمان تمرین ارزشمندی را از دست می‌دهند که می‌تواند موجب به آتروفی (کاهش اندازه و قدرت عضلات) شود.

برای کسب مدال المپیک در ورزش‌هایی که به قدرت یا سرعت بالایی نیاز دارند، گزینه‌ای به‌جز انجام مقدار زیادی تمرینات قدرتی وجود ندارد. با‌این‌حال، ورزشکاران ازطریق برنامه تمرین منظم و ساختارمند می‌توانند احتمال آسیب دیدن را کاهش دهند. این برنامه شامل تمرکز روی جنبه‌های مختلف عملکرد مانند پایداری و قدرت و آماده‌سازی برای اطمینان از این موضوع است که بدن به‌تدریج تحمل تمرینات شدید را به دست می‌آورد. تمرین همچنین نیازمند مدیریت عوامل خطری از قبیل عدم تقارن اندام‌ها است که می‌تواند احتمال آسیب‌دیدگی را افزایش دهد.

حوزه‌ی دیگری از تحقیقات که در آن دانشمندان به دنبال کاهش خطر آسیب هستند، تغییرپذیری حرکت است؛ یعنی تغییرات عمدی و غیرعمدی در حرکت که وقتی کاری را بارها تکرار می‌کنیم، اتفاق می‌افتد. برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند تغییرات کوچک و ارادی در حرکت می‌تواند از آسیب‌های ناشی از استفاده مفرط جلوگیری کند، زیرا در طول زمان نیرو را روی بافت عضلانی توزیع می‌کند. با‌این‌حال تغییرپذیری حرکتی مفرط می‌تواند به اندازه‌ی تغییرپذیری اندک، مشکل‌ساز باشد.

به‌طور خلاصه، کسب مدال المپیک بدون آسیب امکان‌پذیر است، اما در بسیاری از ورزش‌ها قدرت لازم برای اینکه ورزشکار نخبه باشید، فقط از راه فعالیت‌هایی حاصل می‌شود که خطر آسیب‌دیدگی را افزایش می‌دهند. ورزشکارانی که تیم‌های پشتیبانی آن‌ها به بهترین وجه این عوامل خطر را درک و مدیریت می‌کنند و به ورزشکاران اجازه می‌دهند زمان ریکاوری کافی داشته باشند و تمرین مفرط انجام ندهند، با احتمال کمتری دچار آسیب‌دیدگی خواهند شد. عوامل دیگری مانند واکنش روانی به آسیب، عوامل محیطی و اجتماعی و تکنیک‌های تعیین‌شده توسط قوانین نیز باید دست به دست هم دهند تا ورزشکار بتواند در رقابت‌ها مدال کسب کند.