خبرگزاری مهر، گروه بین الملل، الناز رحمت نژاد: پیرمردی عکس امام خمینی(ره) را به دست گرفته است. وسط شلوغی جمعیتی که برای تشییع پیکر رهبر بزرگ جهاد فلسطین، اسماعیل هنیه آمده اند، بدون آنکه خجالت بکشد، انگشت سبابه اش را سمتِ عکس می گیرد و صدایش را بالا می برد :"امام راست می گفت آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند. ما باید آمریکا را از خاورمیانه بیرون کنیم‌. امام موسی صدر هم راست می گفت اسراییل شر مطلق است."

شر مطلق بودن رژیم صهیونیستی ذهن من را سمتِ آرزویِ حاج احمد متوسلیان می برد! حاج احمد آرزو داشت در مبارزه با بدترین شروران دنیا یعنی صهیونیست ها شهید شود. این آرزویِ متوسلیان آرزویِ مشترکِ همه جبهه مقاومت است. اسماعیل هنیه هم چنینی آرزویی داشت که پسرش در واکنش به ترور پدرش توسط صهیونیست ها در تهران گفت:" پدرم به فلسطینیان وصیت کرده است شهادت عاقبت یک فرمانده بزرگ است."

تا چَشم کار می کند پرچم ایران، فلسطین و حزب الله لبنان است که رویِ دوش ها حمل می شود. توجه ام را از زنان و مردان و دختران و پسران می گیرم و به پسربچه ای خیره می شوم که رو به دوربین ایستاده و می گوید:" آقای هنیه برای نجات بچه های فلسطینی با دشمن می جنگید، مهمون ما بود که شهیدش کردن‌."

با پایانِ سخنرانی آقای محمد باقر قالیباف رییس مجلس شورای اسلامی و خلیل الحیه از رهبران حماس و مداحی میثم مطیعی، مردم پرچم ها را از دوش ها زمین می گذارند و آماده اقامه نماز به امامت رهبر انقلاب بر پیکر مجاهد بزرگ فلسطینی شهید اسماعیل ابوهنیه و محافظ ایشان می شوند.

حین خواندن نماز میت برای هنیه جمله «اللّهمّ إنّا لا نعلم منهم إلاّ خیرا» رهبر معظم انقلاب من را یاد خیرهای اسماعیل هنیه می اندازد! هنیه یاسر عرفات نبود که در خفت بارترین نوع زندگی ای که گذراند، گوشه بیمارستانی در فرانسه بمیرد و تمام سرزمین و شرافتش را به دشمنش تسلیم کند. هنیه محمود عباس هم نبود که دست در دست دشمن اشغالگر بگذارد. هنیه قهرمان ثابت قدمی بود که درد ملت و مردم فلسطین را به دوش می کشید. وی مبارز فداکاری بود که خانواده اش را یکی یکی در راه حق، در راه بیت المقدس فدا کرد و سرانجام به آن ها پیوست. اگر انسان های شریف و قهرمان در عرصه های نبرد شهید نشوند باید کجا با مرگ رو به رو شوند؟ هنیه در خط مقدم جبهه مقاومت شهید شد. ایشان در کشوری به مقام شهادت رسید که به دلیل حمایت از آرمان فلسطین، محور مقاومت و گروه های مقاومت فلسطینی ۳۰ است که تحت محاصره قرار گرفته است.

نماز به پایان می رسد. از زیبایی و شکوه جمعیتی که مثل یک فلسطینی آمده اند برای شهید هنیه عزاداری و پیکر شهدا را تشییع کنند، ذوق می کنم.

ماشین حمل پیکر مطهر شهدا از مقابل درب دانشگاه تهران به سمت میدان انقلاب و آزادی بین جمعیت حرکت می کند. همه یکصدا و یکدل شعار می دهند:" نصر من الله و فتح قریب"، "فلسطین، فلسطین حمایتت می کنیم"، "مرگ بر سه ابلیس، آمریکا، اسراییل، انگلیس"، "هم غزه، هم لبنان، جانم فدای قرآن" و " حسین، حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست."

در میان شلوغی جمعیت میدان انقلاب بود که پرچمی متفاوت تر از پرچم های دیگر خودنمایی می کرد. پرچم فلسطین و ایران به هم گِره زده شده بود و رویِ دوشِ مردی حمل می شد. خودم را به مرد رساندم. سن و سالی از او گذشته بود. سوال کردم:" آقا چرا پرچم فلسطین و ایران به هم گِره زدین؟"

نگاهم کرد و لبخندی زد:" چون قلب های ملت فلسطین و ایران به هم گِره خورده است، نه فقط قلب ها، بلکه ایمان و اهداف و اتحادشان هم به هم گِره خورده است."

عکسی از پرچم پیر مرد می گیرم و به سمت مردانی می روم که سینه زنان می خوانند:" ای اهل میر و علمدار نیامد ..." اشک هایم سرازیر می شوند و در دلم می گویم:" حالا دیگر فلسطینی ها هم باید بخوانند ای اهل حرم میر و علمدار نیامد... مثل همان روزی که علمدار ما حاج قاسم سلیمانی در بغداد مهمان بود و دیگر نیامد ... داغِ شهادت اسماعیل هنیه با داغِ شهادت حاج قاسم برابری می کند. اسماعیل هنیه روز تشییع سردار اعلام کرد که فرمانده شهید، قاسم سلیمانی، این فرمانده بزرگ شهید قدس است. شهید قدس است. شهید قدس است. حالا هم خودش شهید قدس شد."

ماشین حمل پیکر مطهر شهدا از کنارم فاصله می گیرد، به سمت آزادی می رود و من به خون های ریخته شده فکر می کنم! خون ریخته شده عماد مغنیه در دمشق، حاج قاسم در بغداد، صالح العاروری در بیروت، فواد شکر در ضاحیه بیروت و اسماعیل هنیه در تهران. همه اش انگار در یک روز اتفاق افتاده باشد! انگار یک ظهرِ عاشورایِ طولانی ست! جبهه مقاومت از تهران تا بغداد و دمشق و بیروت برای دفع شر شیطانی صهیونیست ها و زوال این غده سرطانی پیمان خون بسته است. همه این خون ها برای ترجمه وحدتِ عرصه های مقابله با ائتلاف شیطانی صهیونیستی آمریکایی متحد شدند و بر ما تکلیف است که با سلاحِ قلم از این عظمتِ وحدت دفاع کنیم.

آقایِ هنیه، مهمانِ عزیزِ ما،شما سال ها برای وحدت بخشیدن امت اسلامی حرکت کردی، حالا آرام بگیر که همه نیروهای مقاومت متحد هستند.