به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، «الچین خالدبیلی» کارشناس روابط بین‌الملل آذری با نگارش یادداشتی با عنوان «آمریکا صاحب مستعمره قفقاز شد: غرب حاکمیت ارمنستان را نقض می‌کند» به انتقاد از نزدیکی دولت پاشینیان با غرب پرداخت و در مورد تبعات آن برای ارمنستان نوشت:

در قفقاز جنوبی، ارمنستان به «ابزار ژئوپلیتیکی» آمریکا و غرب تبدیل شده است. آمریکا و غرب در چارچوب منافع ژئوپلیتیکی خود از ارمنستان هر طور که می‌خواهند استفاده می‌کنند.

علاوه بر این، به نظر می‌رسد ایروان از آن راضی است. او سعی می‌کند بلافاصله تمام دستورات غرب را انجام دهد و از این منظر ایروان تقدیر ارمنستان را به تشخیص محافل سیاسی غربی رها کرده است.

البته این بدان معناست که ارمنستان اکنون کاملاً تحت کنترل آمریکا و غرب است. اکنون این به اصطلاح دولت ایجاد شده، توسط آمریکا و غرب کنترل می‌شود. حتی بخش نظامی ارمنستان نیز به طور کامل تحت کنترل آمریکا بوده است.

در هر صورت، انتصاب ژنرال وابسته به آمریکا به عنوان سرپرست وزارت دفاع ارمنستان یکی از گام‌های مهم در راستای اجرای طرح‌های کاخ سفید برای استقرار در قفقاز جنوبی تلقی می‌شود و این مطلقاً از این قاعده مستثنا نیست که فعالیت‌های ارتش ارمنستان با تصمیمات ویژه‌ای که توسط آمریکا صادر می‌شود، تنظیم شود.

کنترل نظامی-سیاسی آمریکا بر ارمنستان برای کاخ سفید، برای جنگ در قفقاز جنوبی با روسیه ضروری است. کاخ سفید از ایروان می‌خواهد با هدف خروج ارمنستان از سازمان پیمان امنیت جمعی و نقض توافقنامه اتحاد نظامی با روسیه تصمیم بگیرد.

در تبلیغات سیاسی آمریکا و اتحادیه اروپا تأکید شده که در صورت انجام این اقدام ممکن است امنیت نظامی ارمنستان تأمین شود. اگرچه این امر به طور جدی ایروان را وسوسه می‌کند، اما مقامات ارمنستان نیز درک می‌کنند که این اقدام در شرایط فعلی خطرات جدی را نوید می‌دهد.

با این حال دولت پاشینیان هیچ شانسی برای اجرا نکردن درخواست آمریکا و اتحادیه اروپا ندارد. بنابراین، ایروان مجبور شد تا حد امکان به دنبال گزینه ایمن‌تر باشد. زیرا اگر ایروان تصمیم سیاسی برای خروج یکجانبه از سازمان پیمان امنیت جمعی بگیرد، ممکن است هزینه زیادی برای ارمنستان داشته باشد. در هر صورت کرملین هرگز این اقدام ایروان را نخواهد بخشید و در اینکه روسیه از سازوکارهای نظامی-سیاسی و حتی مالی-اقتصادی برای مجازات ارمنستان استفاده خواهد کرد، شکی نیست.

از سوی دیگر، اگر روسیه ارمنستان را هدف قرار دهد، چندان قانع‌کننده به نظر نمی‌رسد که آمریکا و غرب بتوانند از آن دفاع کنند. زیرا تضمین امنیتی ارائه شده توسط آمریکا و اتحادیه اروپا به ارمنستان به مکانیسم‌های اجرایی واقعی مربوط نمی‌شود.

در هر صورت آمریکا و غرب نمی‌توانند سناریوی اوکراینی را در ارمنستان اجرا کنند. علاوه بر این، آمریکا از قفقاز جنوبی بسیار دور است و در این منطقه نقاط مرجعی ندارد. اتحادیه اروپا به طور کلی فاقد منابع نظامی برای نجات ارمنستان است و این امر ایروان را با تردیدهای جدی مواجه می‌کند.

نکته اینجاست که حتی جامعه ارمنستان هم می‌داند که ارمنستان هرگز عضو ناتو نخواهد شد. خروج از سازمان پیمان امنیت جمعی بدون فرصتی برای عضویت در ناتو به معنای آغاز تهدیدی است که تا زمانی که ارمنستان از روی نقشه پاک نشود، توسعه خواهد یافت.

یعنی ارمنستان پس از خروج از سازمان پیمان امنیت جمعی تنها با عضویت فوری در ناتو قابل محافظت است. با این حال، ایروان نیز می‌داند که نه ناتو و نه اتحادیه اروپا در حال حاضر خواهان پذیرش ارمنستان نیستند و این چیزی نیست جز تلاش منجر به فاجعه ارمنستان.

با همه این‌ها، ایروان موظف به اجرای دستورات آمریکا و غرب است که نویدبخش خطر بزرگی برای ارمنستان است. بنابراین، ایروان تلاش می‌کند روسیه و دیگر شرکای نظامی‌اش را مجبور به اخراج ارمنستان از سازمان پیمان امنیت جمعی کند. اگر ایروان بتواند کرملین را با تحریکات سیاسی مستمر مجبور به انجام این کار کند، آنگاه این فرصت را خواهد داشت که روسیه را به خاطر اخراج ارمنستان از سازمان پیمان امنیت جمعی سرزنش کند.

با این حال، اصلاً قانع‌کننده نیست که کرملین که تاکنون در برابر همه تحریکات دولت پاشینیان صبور بوده، در مهمترین نقطه اشتباه کند و چنین فرصتی را به ایروان بدهد. به احتمال زیاد کرملین تا آخرین لحظه تلاش خواهد کرد تا مقامات رسمی ارمنستان را به اشتباهات مرگبارتر هدایت کند تا ایروان را تحت تنش نگه دارد.

در نهایت، این ممکن است فرصت‌هایی را برای روسیه ایجاد کند تا اقدامات رادیکال خاصی علیه ارمنستان انجام دهد و از این منظر می‌توان در نظر گرفت که در این راستا جنگ سیاسی – روانی بین طرفین در جریان است.

همانطور که مشاهده می‌شود، سرنوشت آینده ارمنستان برای آمریکا و غرب مهم نیست. برعکس، برای محافل سیاسی غربی، ارمنستان یک «ماده ژئوپلیتیک» موقتی است که در درگیری با روسیه در قفقاز جنوبی استفاده می‌شود. ارمنستان پس از استفاده اش برای اهداف غرب، مورد نیاز هیچکس نخواهد بود. از این منظر، عامل اصلی تهدیدکننده امنیت ارمنستان این واقعیت است که ایروان در حالی که نیازی برای جدا شدن از روسیه ندارد، سعی در تأمین منافع غرب دارد.

همه این‌ها نشان می‌دهد که دولتی به نام ارمنستان در واقع به طور رسمی وجود دارد. اما این دولت به تدریج استقلال و حاکمیت خود را از دست می‌دهد. وضعیت اخیر این تصور را ایجاد می‌کند که پاشینیان، ارمنستان را تحت کنترل آمریکا و اتحادیه اروپا قرار داده و توسط آن‌ها اداره می‌شود.

این یک واقعیت غیرقابل انکار است که ارمنستان در حال حاضر شروع به تبدیل شدن به مستعمره آمریکا و اتحادیه اروپا کرده است. از این منظر به صراحت می‌توان در نظر گرفت که ارمنستان اکنون در مسیر بی‌بازگشت قرار گرفته است.

انتهای پیام/