به گزارش خبرگزاری مهر، نشست ماهانه شاهنامه پژوهی تخصصی با حضور استادان و صاحب نظران و شاهنامه پژوهان توسط موسسه فرهنگی بزرگمهر حکیم به دبیری و مدیریت محمد رسولی شاهنامه شناس با بررسی سرآغاز جنگ های ایران و توران و همچنین تاریخ خانه سازی و شهر سازی در ایران بر اساس شاهنامه، در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد.

در این‌برنامه مسعود جهان نما شاهنامه پژوه، فعال فرهنگی و حقوقدان، زهرا گلسرخی و بانو احمدی از شاهنامه پژوهان حاضر به ارائه موضوعات و نظریه خود در خصوص شاهنامه پرداختند.

در ابتدا هوشنگ طالع شاهنامه شناس با اشاره به «چیستی و کیستی دیو و دیوها» در شاهنامه، گفت: بیان «دیو» در واقع اشاره به خداوند داشته، زیرا در درازنای تاریخ، تا چندین هزار سال دیو معنای خدا می داده است. چنانکه هنوز هم در برخی کشورها (از جمله فرانسه، هندوستان و…) این واژه با اندکی تفاوت در تلفظ معنی خداوند می دهد.

وی افزود: ایرانیان باورمند بودند (و هستند) که همه دانش ها و علوم نزد خداوند است، اگر هم انسان دانشی را با کوشش کشف می کند، باز این لطف خدا به انسان است که دانش و یا حکمتی را به انسان اعطا نموده است، از این رو در شاهنامه می خوانیم که «دیوان به ایرانیان(انسان ها) خط و نوشتن آموختند».

در ادامه محمد رسولی نویسنده کتاب «نگاهی نو به شاهنامه» گفت: اینکه در شاهنامه می‌خوانیم تهمورث، «دیوان را به افسون ببست» اشاره به پیشرفت علم و دانش دارد. زیرا افسون در لغت معنی چاره، تدبیر، دانش، فن و شگرد و شگرد شناسی دارد. در اینجا انسان ایرانی با پیشرفت خود، فرا گرفته بود چگونه دانش و رموز علوم و قوانین هستی و فیزیک و شیمی را کشف کند. این توانمندی و توفیقات در کنار باورمندی به اینکه همه دانش‌ها نزد خداست، سبب می‌شود در شاهنامه بخوانیم، دیوان «نبشتن به خسرو بیاموختند» و بخوانیم که تهمورث «از ایشان دو بهره به افسون ببست».

این‌کارشناس در ادامه گفت: شاید راز مهم این بیت «از ایشان دو بهره به افسون ببست - دگرشان، به گرز گران کرد پست» همین است که تا حد امکان با تسلط بر علم و دانش، امور را پیش بردند و هر کجا علم به آن نرسیده بود، با مقاومت و پایداری و امکانات فیزیکی زندگی را اداره می کردند.

در این نشست، منوچهر پیشوا به پژوهش‌های خود به تاریخچه معماری و به ویژه هنر «طاق زدن» اشاره کرد و گفت: متاسفانه شاهد هستیم بسیاری از هنرهای معماری دوره اشکانیان، منسوب به ساسانیان شده است.

در ادامه هم به نکته مهم «پیدایش گردونه، ارابه» در شاهنامه اشاره شد که ایرانیان از آغاز کار منوچهر، دارای آن بودند و سیدجعفر سیدموسوی فعال فرهنگی و شاهنامه پژوه، در این‌باره گفت: در برخی آثار باستانی و مساجد قدیمی، از جمله و به طور مشخص در مسجد یزد، تصویر گردونه و گردونه مهر را کشیده‌اند. تصویر این‌گردونه که شبیه به همان صلیب شکسته معروف است ارتباطی با حزب نازی آلمان نداشته و از دیرباز وجود داشته و نشانی ایرانی است.