به گزارش خبرگزاری اقتصادایران  به نقل از اینترستینگ انجینرینگ، مهندسان سعی دارند در گستره فضا، مرزهای نوآوری را وسیع تر کنند تا با کمک تجهیزات کمتر، فعالیت های بیشتری انجام دهند. فضاپیماهای امروزی مجهز به حسگرها، سیستم های ناوبری و کنترل و همچنین قطعات کنترلی الکترونیک هستند که از فضای موجود بیشترین بهره را می گیرند.

در همین راستا بت پاکت مهندس هوافضا و مارگارت ساموئلز مهندس الکترونیک مرکز فضایی گدارد ناسا در مریلند، یک ماموریت جسورانه را آغاز کرده اند. آنها می خواهند کارآمدی قطعات الکترونیکی چاپی که در فضا آماده می شوند را ثابت کنند. این نوآوری انقلابی چگونگی طراحی و ساخت فضاپیما در ماموریت های فضایی آینده را دگرگون می کند.

طرح اولیه این تحقیق ساده اما قدرتمند است. محققان براساس این طرح سعی دارند به جای ماژول های الکترونیک معمول مدارهای هیبریدی چاپی توسعه دهند که می توان آنها را به طور مستقیم روی فضاپیما ساخت. این مدارها به اندازه ای نازک هستند که چشم غیرمسلح نمی تواند آن را تشخیص دهد. ضخامت آنها حدود ۳۰ میکرون یا نصف ضخامت موی انسان است. مزایای احتمالی این فناوری آنی است و از حفظ فضای ارزشمند در فضاپیما تا افزایش کاربردهای آنتن و فرکانس های رادیویی را در بر می گیرد.

در ۲۵ آوریل یک موشک اکتشاف تغییرات جوی از مقر فضایی والوپس ناسا در ایالت ویرجینیا به فضا رفت و محموله ای از قطعات الکترونیکی چاپی آزمایشی را همراه خود برد. حسگرهای الکترونیکی رصد دما و رطوبت روی محموله موشک و دو پنل اتصالی، چاپ شده بودند. طی کل ماموریت Sub TEX-0 این حسگرها به دقت وضعیت را رصد و داده های حیاتی جمع آوری کردند و سپس به زمین فرستادند.

این آزمایش موفقیت آمیز بود و محققان در مرکز پروازهای فضایی مارشال ناسا در آلاباما جوهر حسگر رطوبت چاپی را تولید کردند. از سوی دیگر محققان آزمایشگاه LPS دانشگاه مریلند مدارها را ساختند.

به گفته برایان بنکس مهندس الکترونیک مرکز والوپس ناسا، فناوری هیبریدی کمک می کند تا مدارها در فضا در نقاطی ساخته شوند که به طور معمول برای ماژول های الکترونیکی متناسب نیستند.